Toen ik op de basisschool zat (lagere school, in mijn jeugd) heeft mijn toenmalige juf tijdens een oudergesprek gezegd dat: “Menno een overontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel bezit.” Omdat ik stapelgek was op die juf, en die zin nog niet volledig begreep, heb ik die uitspraak jarenlang als een groot compliment gekoesterd. Wat mijn ouders natuurlijk allang begrepen hadden, drong ook later tot mij door. Namelijk dat kleine Menno zich overal mee bemoeide en altijd vond dat hij gelijk had. Dit leidde niet zelden tot flinke vechtpartijen.
Ik besefte toen nog niet dat dat ene zinnetje als een dominante rode draad door mijn leven zou lopen en mijn route grotendeels zou bepalen. Nog steeds ervaar ik mijn ‘overontwikkeld’ rechtvaardigheidsgevoel als een vloek en een zegen. Een zegen door het morele kompas dat haarscherp aangeeft wat wel en vooral wat niet ok is. Een vloek omdat ik me veel te vaak druk maak over kansloze zaken, maar me er toch dwangmatig tegen aan moet bemoeien.
De lockdown is in dat kader een zegen. Ooit, in 2012 geloof ik, heb ik een twitter account aangemaakt omdat mijn toenmalige werkgever op social media actief wou zijn. Hij vroeg mij uit te zoeken hoe dat werkte. Omdat hij niet lang daarna failliet ging stierf ook de twitter activiteit een snelle dood. Daar kwam bij dat ik destijds toch al niet bijster veel was geïnteresseerd in social media. Toen kwam corona en herontdekte ik twitter.
Onwetend en onvoorbereid ging ik met vrijwel elke ééncellige de discussie aan als ik stompzinnig en ongefundeerd geblaat tegenkwam. Dat bleek al snel onbevredigend en leverde meer frustratie op dan ik al had. Dat moest dus anders. Kantelpunt was een discussie met een dame die vond dat ‘minder Marokkanen’ betekende dat deze groep uiteindelijk gereduceerd moest worden tot nul, althans in Nederland. Ik vermoed dat zij het liefst op Thierry Baudet en Geert Wilders tegelijk zou willen stemmen. Toen zij mij voor een door de EU betaalde trol (ik moest het opzoeken) uitmaakte en het een valide argument vindt dat ik maar “11 volgers en een raar hoedje” heb, ben ik het anders gaan doen.
Ik lees nog wel alles wat voorbij komt, maar als ik de onbedwingbare behoefte krijg te reageren op een amoebe, zoek ik snel het gerelateerde onderwerp via gangbare media zoals de NOS, Jinek of andere min of meer neutrale berichtgeving en reageer daar dan op. Vind ik die niet, dan scroll ik langs de mensen c.q. diensten die ik volg en ontlast mezelf met een one-liner of anekdote. En dat werkt. Ik kom tot rust en kan weer wat nuttigs gaan doen. Zoals dit stukje schrijven, bijvoorbeeld.
Twitter therapie, ik kan het iedereen aanraden.
