Weer eens actueel. Door Corona. Voordat ik inga op de algemene hysterie die privacy in Nederland teweeg brengt, eerst even mijn persoonlijke privacy onder de loep nemen. Althans het gebrek eraan. De lockdown en de gevolgen voor mijn gezinsleven heb ik in een eerder blog al opgeschreven. De impact op mijn persoonlijke ruimte heb ik daarin grotendeels buiten beschouwing gelaten. Persoonlijke ruimte heb ik niet meer, of in ieder geval niet meer dan een paar minuten per (werk)dag. Mevrouw Voorwinde werkt thuis en dochtertje Fleur gaat thuis naar school. En ik ben de onderwijzer. Terugkijkend op de afgelopen 9 weken ben ik verworden tot een slaaf der omstandigheden. En dat is een rol die niet bij me past. Tenminste niet als er onvoldoende compensatie tegenover staat. Dat is momenteel, op z’n zachts gezegd, uit balans. Nog nooit heb ik zo vaak geroepen tegen dochter en/of vrouw: “rot ’s op uit m’n aura, joh!” Vaak moet ik dat bekopen met tranen (dochter) of verontwaardiging (vrouw). Gelijk hebben ze. Zij kunnen er ook niets aan doen. De kern hiervan is dat voor mij privacy gelijk staat aan persoonlijke ruimte waarin je kan doen wat je wilt zonder gestoord te worden.
De rest zal me worst wezen. Ik leg uit.
Ik heb een medisch dossier van hier tot Tokyo. Deels door erfelijke aanleg, deels door een doorgeschoten ongezonde leefstijl. Ik leef al 16 jaar min of meer gezond. Dat maakt echter de schade die ik bij mezelf heb aangericht vóór deze tijd niet ongedaan. Waarom vertel ik dit? Omdat het me worst is dat mensen dat weten. Mijn medisch dossier mag iedereen inzien, wat mij betreft. Boeit niet. Bij de mensen die echt belangrijk voor me zijn heb ik reeds lang geleden vergeving gevraagd en gekregen voor alle stupiditeiten (en dat waren er nogal wat) die hen getroffen hebben. Ik heb 2 dochters die zielsveel van me houden, dito vrouw, een ex (de moeder van mijn oudste dochter) die mijn beste vriendin is, een moeder die van me houdt en een broertje dat voor me door het vuur gaat. Zo slecht nog niet, hè?
Nogmaals: waarom vertel ik dit?
Omdat privacy wordt overschat. So what als instanties, providers, google, adverteerders en gladde reclamejongens weten dat je zit te rukken bij pornhub? Denk je dat je de enige bent? En zo ja, wat dan nog? Word je daardoor ontslagen? Meestal niet, gok ik. En zo ja, dan werk je voor een hypocriet kutbedrijf. En wie wil dat dan? Privacy is een monster dat wordt gevoerd door opgedrongen schaamte. Mensen schamen zich veel te vaak voor zaken waar men zich helemaal niet voor hoeft te schamen. Privacy zou zelfs een goede methode kunnen zijn om de échte hufters op te sporen. Zij die wapens, drugs en andere illegale troep ter zelfverrijking te koop aanbieden, bijvoorbeeld. Die zullen koste wat kost hun ‘privacy’ willen waarborgen. Als de rest van ons (redelijk normalen) er niks om geeft dat hun gegevens op straat liggen, voilà! Begrijp me goed, ik roep niet op om ook maar iets van wat je in je eigen privé-omgeving uitspookt (zolang het anderen niet schaadt, uiteraard), van de daken te gaan schreeuwen. Spaar me, zeg. Maar we zouden er niet om moeten malen.
Jouw wereld stopt niet als er toevallig een foto van je op Instagram staat waar een pulk uit je neus hangt. Of in een breder perspectief: er verandert helemaal niets aan je leven als ergens opgeslagen staat dat je Covid19 hebt gehad. Privacy heeft ook veel te maken met vertrouwen. Als een, mede door jou gekozen, democratische regering zegt dat zij al je gegevens zullen vernietigen nadat de pandemie (nu corona, straks ..(?)..) is uitgeroeid, dan siert het ons hen dat vertrouwen te gunnen. Dus, iedereen aan zo’n app wat mij betreft. Maar dan ook wel echt iedereen, anders werkt ’t niet. Per decreet als ’t aan mij ligt. Willen we nu deze kolerepandemie zo snel mogelijk uitroeien of willen sterven omdat ‘ze’ er misschien wel achter komen dat je thuis in latex rondloopt? Achteraf kunnen we altijd nog stennis schoppen (hoera voor de democratie!). Maar al die camera’s dan? Big Brother van 1984 en meer van dat soort dystopische horrorwerelden zien we al voor ons. Je kan er ook gewoon voor KIEZEN te geloven dat ze er hangen om ons, onze buurt, onze kinderen, het ziekenhuis, de scholen enz. zo veilig mogelijk te houden. En haal meteen de boter van je hoofd, want we doen het zelf ook. Camera’s rond het huis, die ’toevallig’ een stukje straat meepakken waar ’toevallig’ onze auto staat geparkeerd. Ik ken gevallen dat politie bij mensen heeft aangebeld om te vragen of hun camera’s ’toevallig’ iets hebben opgevangen van een of andere misstand in hun straat.
Paranoïde wantrouwen inruilen voor vertrouwen. Schaamte inwisselen voor ’n “i don’t care” houding. Zolang de democratie stand houdt, kunnen we er altijd voor kiezen om het straks anders (misschien zelfs beter) te doen. Hou voor je wat je privé wilt houden, maar schiet niet in astronomische stress als er soms wat van je op straat ligt. Overkomt ons allemaal. En het is niet erg. Je mag nog steeds blijven leven, belasting betalen en aan het eind lekker lang slapen.
De mensen waar het echt om draait, blijven je toch wel trouw.
