Na alle kritische noten in voorgaande blogs, nu even lekker veren in reten steken. Tijdens negen weken corvee in gevangenschap heb ik in mijn schaarse vrije uurtjes enkele muren van mijn oppervlakkige onverschilligheid kunnen neerhalen. Ik heb dit voornamelijk aan drie personen te danken. En ze weten het niet eens. Maar dat gaat veranderen. Op twitter zal ik ze berichten dat ik op m’n knieën voor ze ben gegaan om ze te eren als een moslim die richting Mekka bidt. Als JFK die zich Berliner verklaarde. Als van Basten (ik ben de beste op mij na) en LVG zichzelf eren. In gedachte dan, want bukken is niks voor mij.
Daar gaan we dan. Even diep ademhalen.
Allereerst Jan Dijkgraaf. Fijne dwarsligger, eigenwijze donder dat je er bent. Dank voor je scherpe briefjes die mij noopten tot reacties en menigmaal lieten lachen. Geen onderwerp laat je liggen. Maling aan reputatie of voorkeur. Zo moet het zijn. Jij triggerde fijne verontwaardiging bij me. Dat had ik al een tijdje niet gehad. Jij was ook de eerste die me ging volgen op twitter omdat je het leuk vond wat ik schreef, niet omdat je het met me eens was. Dus: dank, dank, dank! Vooral doorgaan. Overbodig te zeggen, want dat doe je toch wel. Gelukkig maar. En of je het nu leuk vindt of niet: Veer in je reet (jammer dat ik geen partner van Bol ben, anders had ik vast een schitterend cadeautje voor je gevonden).
Whew, weer even ademhalen.
Nico Dijkshoorn. Machtig schrijver en onnavolgbare podcaster (mede dankzij Tim Knol, ik weet ’t). In de tijd van DWDD moest op woensdagavond iedereen hier thuis z’n bek houden als jij ging dichten. Pas tijdens Corona ben ik je gaan volgen op twitter, omdat ikzelf toen ook pas weer de twitterdraad (sinds 2012 geloof ik) oppikte. Man, wat heb ik van je genoten! Door jou ben ik weer blogs gaan neerpennen. En wat nog erger is: ik geniet er weer van. Jouw schuld. Als ik glimlach dan is dat al heel wat, maar tijdens enkele podcasts van jou bulderde ik van de lach. Mevrouw Voorwinde heeft zelfs gevraagd of het wel goed met me ging. Ze hoorde zo’n raar geluid. Artis en Arnhem hebben een extra hoofdstuk aan mij toegevoegd. Dankzij jou heb ik Marcel van Roosmalen ontdekt. Door jou heb ik af en toe schrikbeelden van enorme rode, blote apenkonten. Winterpenen zullen nooit meer hetzelfde zijn. Voor al die magnifieke kronkels van je: dank, dank, dank! Ook voor jou die veer in je behaarde, in oersoep gewassen toges van je!
Heel diep ademhalen nu.
Marcel van Roosmalen. Jezus Christus. Jouw columns gaan bij mij door merg en been. Magistraal was je in het podcast interview met Nico. Plaatjes van Arnhem heb ik na het luisteren zitten kijken. Je columns. Heftig, lief, tragikomisch. Je vaak snijdende kritiek op instanties en autoriteiten. Ik ben het nog nergens met je oneens geweest. En nog beter, ik kon me er als vanzelf in verplaatsen. Superlatieven kom ik tekort. Aan de verpleeghuizen denk ik nu dagelijks. Ik ben abonnee van NRC geworden hoofdzakelijk om jouw columns te kunnen blijven lezen. Een prachtige veer ook voor jou. En jij mag zelf kiezen waar je hem in wilt steken.
Zo, en nu is m’n complimenten en slijmreservoir leeg. Ik hoop van ganser harte nog lang van jullie te mogen genieten. Het ga jullie goed.
Menno Voorwinde
Wat prachtig geschreven.
Ik ben er stil van.
Bravo!
Dank je wel!