Niet tegen het covid-19 virus. Helaas. Wel tegen de zin en onzin die de verschillende media onafgebroken op ons loslaat. Ik heb er zelf ook last van. Last? Gek word ik ervan! De massa heeft het ook gehad. Wij als verwende natie met al onze consumptiespulletjes. We zijn het zat. We willen weer, voor de schappen in de supermarkt, over de kwaliteit van olijfolie debatteren met de buurvrouw. We willen massaal onze afgetrainde lichamen aan zoveel mogelijk mensen laten zien in parken en op stranden. We willen met ons 50+ motorclubjes op zoveel mogelijk rustieke plekjes zoveel mogelijk rust verstoren. We willen ons laten inpakken door de CoolBlue medewerker om toch maar die net iets duurdere TV (met verlengde garantie!) te kopen. We willen weer massaal drommen rond de koffiemachine op het werk om M, Op1 en Jinek van katoen te geven. Onze haren moeten geknipt worden om daarna het verknipte koppie vol te gieten met drank op het terras.
We zijn verwend en achten ons, door de gunstig verlopende cijfers, weer onaantastbaar. En, ik geef het toe, ik ben ook aan het breken. Of ten minste aan het afbrokkelen. Mijn dochtertje gaat volgende week weer naar school, zonder dat er, behalve haar innige wens, geen betere argumentatie is dan 2 weken geleden. De informatie is alleen maar ingewikkelder geworden. Bijna dagelijks worden er nieuwe onderzoeken gestart of afgerond. En bijna dagelijks worden er onderzoeken gestart of afgerond die voorgaande onderzoeken weer ontkrachten of in twijfel trekken. Zoveel bomen en geen bos te onderscheiden. Voor mijzelf is het gevaar nog steeds levensgroot als ik eenmaal op een IC beland. Om die reden bleef mijn dochtertje thuis toen de scholen weer opengingen. Het gevaar is er nog steeds. Net zoveel als eerder. Toch gaat ze volgende week naar school. Ik kan het leed niet meer aanzien dat mijn zeer fysiek ingestelde dochtertje kwelt. Ze mist haar vriendjes zó erg, dat het haar geestelijke gezondheid begint te beïnvloeden.
Dat besef was het moment dat ik ging marchanderen met mijn eigen regels. Ik ga misschien wel een belachelijk risico nemen door haar weer naar school te sturen, maar alles beter dan het dagelijkse verdriet dat steeds meer bezit van haar neemt te moeten aanschouwen. De overeenkomst met de nietsontziende meute wiens enige wens lijkt zichzelf te willen bevredigen, is dat ik een vergelijkbaar risico neem. Ik durf echter te beweren dat mijn motieven socialer van aard zijn. Wel beseffend dat Corona daar schijt aan heeft. Murw ben ik door mijn dochtertje en daarom behoor ik nu ook tot de groep die zich immuun heeft gemaakt voor de informatiestroom van media en specialisten. Ik snap ze. Maar het klopt niet. En ik ben ook gezwicht.
Vaccin waar blijf je?
Menno Voorwinde
