Sinds de moord op Floyd en de demonstraties in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en Arnhem is de discussie over (institutioneel) racisme weer in volle hevigheid losgebarsten. Zoals jullie wellicht weten hang ik sinds de uitbraak van het coronavirus veel rond op Twitter. Daar volg ik ook met stijgende verbazing de discussies over racisme. Werkelijk iedereen heeft een mening en de vurigheid waarmee de discussie (nou ja, discussie) wordt gevoerd geeft mij de indruk dat we hier met zijn allen niet uit gaan komen. Tenzij, misschien…. Nee, daar kom ik straks op terug. Eerst de inleiding.
Er was een oproep(je) vanochtend op Twitter van een (licht)gekleurde dame of iedereen die in Nederland zich wel eens gediscrimineerd voelde, dat via Twitter kenbaar wilde maken. Terwijl ik dit tik zijn de Twitterreacties nog aan het binnenstromen. Wat opvalt is dat ook donkere mensen hierin recht tegenover elkaar staan. Een donkere dame zegt dat ze welgeteld één keer in haar leven is gediscrimineerd en dat was toen zij, als zwarte vrouw zich verkleed had als zwarte piet. Dit voorbeeld schoot in het oog, maar de discussies op twitter zijn eigenlijk nog veel heftiger. Zwarte mensen die andere zwarte mensen beschuldigen van wannabe-whites. Die mensen reageren weer furieus en wensen hun zwarte medemens terug naar de slavenketting op de katoenplantage. Echt waar. Ik verzin het niet. Wat verder opvalt is dat de zwarte mensen die zeggen dat ze niet worden gediscrimineerd bijna zonder uitzondering ‘interraciale’ relaties hebben. In sommige gevallen wordt om die reden juist de donkere mens uitgescholden of gediscrimineerd. In de trend van: ‘kleurverrader’. Zonder uitzondering zeggen de gekleurde medemensen dat ze vooral dat ‘gejank’ en ‘gemekker’ over discriminatie spuugzat zijn. Ze weigeren pertinent om in een slachtofferrol te worden gezet, omdat ze dat ook niet zo ervaren. Ze voelen zich zonder uitzondering volwaardige Nederlanders.
Zoals je merkt gebruik ik zwart, gekleurd, donker, neger, wit, blank afwisselend. Dat is zo bedoeld. Het afschudden van overgevoeligheid begint bij je woordkeus. Andere moeten daar maar hun eigen lading aan geven. Voor mij geldt dat welk woord ik ook gebruik om een kleurtje aan te geven, het altijd dezelfde neutrale lading heeft. Wat opvalt is dat negers en negerinnen die zeggen wél eens worden gediscrimineerd, dat altijd door Turken of Marokkanen is gebeurd. In de discussie op Twitter valt op dat er heel weinig voor nodig is, om de discussie te laten ontploffen. In no-time slaat de vlam in de pan en wordt er over en weer gescholden. En niet zachtzinnig. Er vindt geen zelfcensuur plaats met betrekking tot woordkeus. Helemaal los gaan ze. De zich gediscrimineerd voelende donkere medemens lijkt in de minderheid en wordt regelmatig weggezet als ‘jankerd’.
Er worden nog twee interessante zaken gemeld:
1. Er is wel de gewaarwording van broeiend onderhuids racisme.
2. Er is een tendens die zegt dat ‘omgekeerd racisme’ een groter probleem is dan het gangbare.
Dit kan tot de conclusie leiden dat er wel de sensatie gevoeld wordt van sluimerend (wit, Turks, Marokkaans) racisme, maar dat dit niet als ernstig en of een probleem wordt ervaren. Anderzijds lijkt het voor de donkere mensen wél een probleem dat andere donkere mensen steeds heftiger gaan discrimineren vanuit een (verafschuwde) slachtofferrol. Wat verder opviel in de discussie dat vrijwel iedereen gelukkig is met de Nederlandse maatschappij. Het gevoel Nederlander te zijn hebben ze vrijwel allemaal. Dat is natuurlijk logisch want de meesten zijn hier geboren en zijn daarom gewoon Nederlander. Voor wat mijzelf betreft maak ik me het meeste zorgen over de golf van geweld die de opgekropte woede over dit licht ontvlambare onderwerp overal ter wereld (met als hoogtepunt natuurlijk de VS) met zich meebrengt. Als ik de beelden bekijk lopen de rillingen over mijn rug. Niet door het geweld an sich, maar door de haat die ervan afstraalt.
Meer en meer kom ik tot de conclusie dat racisme onuitroeibaar is. Steeds weer duikt zijn lelijke harses op. Eeuwenlang opgebouwde frustratie en onmacht heeft de tumor der haat terminaal gemaakt. Niet meer te opereren. Patiënt opgegeven. Voordat ik inga op het ‘straatracisme’ moet eerst het ‘staatsracisme’ worden uitgeroeid. Dat is voorwaarde één. De overheid MOET neutraal zijn. Geen mening hebben. Dus overal waar etnisch wordt geprofileerd: schuldigen ontslaan en een ‘waakhond’ installeren. Dat lijkt me sowieso een goed idee. Ik stel een Ministerie van Overheidscontrole voor. Nu dan het straatracisme. Wat te doen, wat te doen?
Doe eens gek.
Geweld en plundering heeft, op zich, niets te maken met racisme. Natuurlijk, het kan een gevolg zijn. Het is geen oorzaak. Dat moet onveranderd hard aangepakt en bestraft worden. In democratieën hoort geen geweld thuis. Racisme daarentegen wél. Dat is globaal, universeel en zit (of je het nu leuk vind of niet) in ieder mens. Het blijft maar terugkomen. Dus: Sta het toe. Bestempel racisme als een vrijbrief voor enorme (georganiseerde) scheldpartijen. Laat de frustratie de vrije loop. Iedereen zijn ei kwijt. Lang leve racisme. Laat John de Mol er een format van maken. Organiseer een scheldcompetitie. Wit vs Zwart, Zwart vs Turk, Turk vs Marokkaan, Hindoe vs boeddhist enz. enz. De hardste origineelst schreeuwende scheldploeg wint. Iedereen na een flink robbertje schelden weer opgelucht en zonder frustratie naar huis en samen aan het bier, de thee en de roti. Nabeschouwen.
Als het werkt, kunnen álle Nederlanders weer gewoon gezamenlijk over het weer zeiken. Zoals het hoort.
Menno Voorwinde
P.S.: Ik ben de enige ter wereld die nooit discrimineert. Ik heb namelijk een hekel aan iedereen.
