Heeft u (jonge) kinderen? Dan weet u vast wel hoe zij zich gedragen als ze eenmaal weten dat, bijvoorbeeld, een feestje bijna is afgelopen en de ouders ze op komen halen. Ze worden dwars. Zelfs het meest gehoorzame kind gooit soms z’n kont in de krib als een feestje dreigt te eindigen. Op het eerste vriendelijke verzoek mee naar huis te gaan zal het kind allereerst de smeektactiek toepassen (Aaahhh, nog hééééél eventjes, pulééééze!) om vervolgens over te gaan op beloftes doen die nimmer worden ingelost (als ik nog even mag blijven, dan zal ik…). Bij het niet gewenste resultaat volgt er woede: “Ik wil niet dus IK ga NIET mee!”
Dan begint de ellende pas echt. De jas en de schoenen zijn opgespoord en je houdt voet bij stuk. Het kind beseft dat het vertrek nu wel heel dichtbij is en rent weg, gaat zich verstoppen en zal smoesjes verzinnen (Pietje mag ook nog even blijven, hoor! enz.). Het kind is het kind niet meer. Het is verworden tot een Monstertje. Alles wat het Monstertje kan bedenken wordt uit de kast getrokken, want het doel (langer feesten, meer snoepen) is heilig. Eenmaal gevonden doet het Monstertje nog een ultieme wanhopige poging uitstel te forceren. Alles wordt naar het hoofd van de ouders geslingerd wat binnen de actieradius van het Monstertje ligt. De adrenaline en vermoeidheid zorgen voor oncontroleerbare woede.
Als het Monstertje eenmaal is gevangen zal het wild om zich heen slaan. Rood aangelopen. Suikerschuimbekkend en krijsend. Tranen met tuiten want “je doet me zeer papa!” “AU AU AU Weeeeeehheeeeh!” De grens is na een kwartiertje kat en muis spelen wel bereikt. “En nu je jas en schoenen aan, anders krijg je heel veel straf! We gaan NU weg en anders ga je maar lopen!”, hoor je jezelf nog zeggen terwijl je rechtsomkeert maakt. Krokodillentranen sproeiend kiest het Monstertje eieren voor z’n geld. Je dwingt het Monstertje nog het feestvarken te bedanken voor het leuke feestje. Het Monstertje ratelt onwelwillend het bedankrepertoire af en laat zich meesleuren naar de auto. Afscheid is onomkeerbaar geworden.
De metafoor met de aankomende presidentsverkiezingen in de VS ligt voor de hand. Om specifieker te zijn: de reacties van Trump zullen door zijn kinderlijke instincten redelijk goed te voorspellen zijn.
Mocht het zo zijn dat Trump straks hopeloos achter ligt op Biden (wat ik nog maar moet zien) dan wordt het kind in Trump wakker en gaat dingen verzinnen om het verblijf op het ‘feestje’ (lees: behoud presidentschap) te verlengen. Zijn eventuele achterstand in de verkiezingen kan verschillende oorzaken hebben. Afhankelijk van de oorzaak van de achterstand zal Trump met een strategie komen om het tij te keren (huilen, stampvoeten, schreeuwen). Trump is gewend om in de aanval te gaan. Verdedigen is bij hem gelijk aan aanvallen. Dus dat bestaat niet.
Als de cijfers uitwijzen dat hij achterligt vanwege onvrede over de economie dan zal hij gouden bergen beloven (die niet ingelost gaan worden) en voorspellen dat Biden het alleen nog maar erger gaat maken en dat we al deze ellende sowieso aan de Democraten (het is hún schuld, hoor!) hebben te danken.
Als hij achterligt met als belangrijkste reden dat het Amerikaanse volk vindt dat hij de rassenrellen verkeerd heeft aangepakt en dat zijn witte achterban niet genoeg in aantal is om tegenwicht te bieden, dan zal hij radicaal zijn mening veranderen (eieren voor z’n geld kiezen) en, uiteraard, de Democraten de schuld geven.
Heeft hij een schijnbaar onoverbrugbare achterstand omdat het coronavirus nog steeds rondwaart en er daardoor nog steeds veel doden in de VS vallen, dan zal hij daar de Democraten (met name de gouverneurs) de schuld van geven (jokken) en bijvoorbeeld zeggen dat hij hulp heeft geboden maar dat die is afgewezen.
Het is zeker niet ondenkbaar dat deze drie punten tezamen voor een grote achterstand voor Trump op Biden zullen zorgen. Wat op zijn beurt weer tot onverwachte reacties bij Trump kan leiden (oncontroleerbare woede).
En dan nu het ergste scenario.
Ik acht Trump in staat om met dingen te gaan gooien (met alles binnen zijn bereik) als hij beseft dat hij verloren heeft. Met dingen bedoel ik bommen. Hij wil herinnerd worden. Liefst als redder des vaderlands. Dé Patriot der patriotten. Dat kan alleen nog maar door (atoom)bommen te gooien op terroristenstaten. Iran bijvoorbeeld. Als hij toch niet wordt herkozen, wat houdt hem dan tegen? Officieel moet het congres instemmen met het inzetten van nucleair arsenaal, behalve als er een situatie is dat een president niet meer kan wachten omdat het, bijvoorbeeld, zelfverdediging is. Trump is gehaaid genoeg om er zo’n draai aan te kunnen geven.
Hij mag dan wel geen POTUS meer worden, maar heeft wel mooi de wereld voor altijd veranderd. Dus: Amerika, herkies Trump alsjeblieft nog één keertje. Dan helpen jullie die wereld zoals nog nooit een volk de wereld heeft geholpen. Het kan een wereldoorlog voorkomen.
Doe je het niet daarom, doe het dan om zijn afscheidsspeech te voorkomen. Die zal er een van het verongelijkte kind zijn. Verkiezingsfraude. Complotten van Democraten. En ongetwijfeld de grootste fout uit de geschiedenis van de VS. Een jank- en krokodillentranenspeech. Na twee termijnen Trump hebben we wellicht géén WO III gehad en kan Trump een glorieuze afscheidsspeech houden, die iets minder moeite kost te slikken dan die van een jankend kind.
Eigenlijk hadden zijn ouders hem nooit naar dat feestje moeten laten gaan.
Menno Voorwinde
