Vanavond las ik op twitter dat Eva Hoeke een masterclass columns schrijven gaat organiseren. In groepjes van 5, volgens RIVM richtlijnen en, niet onbelangrijk, bij haar thuis! Eva Hoeke heeft een relatie met Marcel van Roosmalen. Dat zou twee voor de prijs van één zijn. Mits Marcel thuis is, natuurlijk. Niets liever dan haar vakkennis zou ik willen absorberen, maar ik durf mij (nog) niet op te geven. Twee van mijn helden onder één dak. Ik denk niet dat ik dat aankan. Straks komt Nico Dijkshoorn ook nog langs. Dan kan je me helemaal begraven. Bloednerveus zou ik zijn en waarschijnlijk alleen maar onzin uitkramen met hen in de buurt. Het liefst zou ik die gehele dag niets zeggen, maar dat lukt me niet. Nooit gekund ook. Altijd moet ik er iets uitfloepen. Het is sterker dan mezelf en altijd betreur ik het achteraf. Trouwens, als ik Marcel was zou ik zorgen dat ik weg was tijdens die veredelde fandagen. Al die wannabe columnisten, je moet er niet aan denken. En ook nog in je eigen kot, nota bene. Ik hoop dat ik aan het eind van deze column, waar ik ongetwijfeld een paar dagen over ga piekeren, weet wat ik moet doen. Eerst maar even willekeurig enkele nadelen benoemen.
Kutsmoesje 1 (lichamelijk ongemak): Ik ben 100% afgekeurd voor arbeid zonder uitzicht op verbetering. Die sticker heb ik van het UWV gekregen. Ik heb fysiek allerlei mankementen en slik een berg pillen elke dag. Dat zorgt voor een onvoorspelbare stoelgang, waardoor ik vaker dan me lief is, het toilet moet bezoeken. Vaak nog snel ook. De gedachte dat ik bij Eva thuis zo’n episode krijg doet mij huiveren. Door mijn lichamelijke toestand ben ik snel moe. Bijna dagelijks moet ik mijzelf neervlijen rond de klok van 12:00 uur om op te laden. De cursus van Eva vindt plaats tussen 10:00 en 15:00 uur. Eenmaal vermoeid neem ik niets meer tot mij. Ik ben onbekend met het stemgeluid van Eva, maar ik verwacht een zachte, wonderschone stem. Ongeschikt voor mijn door harde rock en punkmuziek verkrachte gehoor. Zij zal daar tijdens haar uiteenzettingen geen last van hebben, want ik zal veinzen dat ik ieder woord heb gehoord.
Kutsmoesje 2 (schaamte): Ik noem mezelf schrijver. Maar alleen als ik dat ergens op een formulier moet invullen of als ik ergens een bio boven moet zetten. Als ik dat noteer, moet ik altijd een beetje schamper om mezelf lachen. Het is waar: ik schrijf. Columns bijvoorbeeld. Ik heb daar zelfs een website voor gemaakt die ik volprop met columns over van alles en nog wat. Ook schrijf ik korte verhaaltjes voor mijn dochtertje (6). Ik ben zelfs begonnen aan een slepend schrijfproces dat ik “Brieven aan mijn Vader” noem. Toch vind ik mezelf geen échte schrijver. Ik doe maar wat. Ik heb nooit geleerd wat ik waar en hoe moet opschrijven. Als ik mijzelf een echte schrijver zou vinden, dan moet ik mijzelf gelijkstellen aan mensen die ik ver boven mij verheven acht. Talent? Ik heb geen idee. De paar mensen die mij lezen zijn grotendeels familie en vrienden en zullen mij sparen in hun commentaren. Het heeft mij jaren gekost me over mijn schaamte heen te zetten en gewoon te publiceren op een website. Achteraf viel dat mee, maar (misplaatst) schaamtegevoel zet me altijd eerst op achterstand. Ik ben compleet ongeschikt om over mezelf te oordelen. De rest van de wereld beoordelen? Geen probleem.
Kutsmoesje 3 (faalangst): Ik ben vaak in mijn leven beoordeeld. Soms geschikt, soms ongeschikt bevonden. Van afwijzingen heb ik tot nu toe maar beperkt last gehad. Meestal betrof een afwijzing zaken die niet boven mijn ‘schouder ophalen’ niveau uitreikten. En door mensen die voor mij volslagen onbelangrijk waren. Bij het idee dat Eva mij ongeschikt zou bevinden, wil ik me nu al verhangen. Ik zou mezelf de rest van mijn leven de ‘loser aller losers’ vinden. Nooit zou ik meer naar een keyboard durven kijken, laat staan aanraken. Eindeloos zal mijn bodemloze put zijn. En passant las ik net op twitter dat Stella Bergsma ook eigenlijk die masterclass wel wil doen. Nog zo’n heldin! Ik moet er niet aan denken om bij haar in het klasje te komen! Dan mag ik van geluk spreken als ik me nog überhaupt kan bewegen!
Ik kan nog veel meer bedenken om het niet te doen maar dat zal ik je besparen. Een paar (ook 3) redenen om het juist wel te doen:
- Kutsmoesje 1 is geen goede reden, want als het moet heb ik het onder controle;
- Kutsmoesje 2 is geen goede reden, want het is een overdrijving. Schaamte is er altijd maar door mij vaardig te maskeren en qua oordeel kan ik mezelf altijd een lul vinden en er vrede mee hebben;
- Kutsmoesje 3 is geen goede reden, want de realiteit is nooit erger dan ik me nu al heb voorgesteld.
Nou, dan zijn we eruit. Ga ik op de website kijken of er nog plaats is en zo ja, dan geef ik me op.
Ik verheug me nu al op de herinnering die er overblijft.
Menno Voorwinde
