Het zijn verwarrende tijden. Althans voor mij. Sinds ik niet meer blank ben, maar wit, is er van alles gebeurd. Corona heeft al diep in mijn leven ingegrepen, maar dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Tijdens corona was daar ineens de moord op Floyd die een kettingreactie veroorzaakte. Het slavernijverleden, (institutioneel) racisme, BLM, WOKE, een moderne beeldenstorm en voor allen een tegenbeweging. Ergens daarin was ik niet meer blank, maar wit geworden. Ik moet mezelf gaan ‘educaten’. Ik moet me inleven in de pijn van het leed veroorzaakt door mijn witte voorouders. Ik moet erkennen dat de Nederlandse samenleving diep verrot is door institutioneel racisme. Ik moet beseffen dat alle overheidsinstanties etnisch profileren en daardoor de samenleving in stand houden ten behoeve van de zich superieur voelende witte mens.
Nu ben ik, vind ikzelf, een meegaand mens. Niet te beroerd om andermans standpunten aan te horen en in gesprek te gaan. Nieuwe inzichten zijn altijd welkom. Ik heb alleen één groot probleem. Ik kan niet tegen moeten. Dat werkt bij mij als een rode lap op een stier. Ik heb dat al mijn hele leven. Karaktertrek, denk ik. Het ligt zeker niet aan mijn wil om mijzelf te ‘educaten’, autodidact is my middle name, zeg maar. De hakken gaan echter in het zand als men zegt dat ik ‘moet’.
Grote moeite heb ik met de ‘inlevingseis’. Wij (witten) moeten ons inleven in de pijn die een gekleurd medemens voelt door o.a. het slavernijverleden en het hedendaags (institutioneel) racisme. Ga er maar aan staan. Hoe doe ik dat in vredesnaam? Nergens heb ik kunnen horen HOE dan precies mijn getinte medemens zich voelt. Als zij verontwaardiging en woede voelen door wat hun voorouders door onze voorouders is aangedaan, kan ik daar heel ver in ‘meevoelen’. Maar wat voelt mijn getinte medemens nu precies? Persoonlijk zal het mij worst wezen wie vroeger wie tot slaaf heeft gemaakt. Slavernij is uiteraard altijd fout (geweest) en zal dat altijd blijven. Is dat besef anders voor mij dan voor mijn getinte buurman? Voelt hij de pijn van een voorvader die hij niet kent net zoals ik de triomf voel van de witte veroveraar? Ik hoop het. Want ik voel daar niets bij. Ik constateer dat mijn voorouder een lamlul was en zijn voorvader een slachtoffer. Het zou absurd zijn als ik me daardoor superieur zou voelen aan mijn buurman. Net zo absurd als ik het zou vinden als hij mij zou verwijten dat ik hem tot slachtoffer heb gemaakt. In mijn ogen, en hopelijk ook de zijne, zijn we gelijk, ongeacht ons verleden.
Wat ik zeker weet is dat de geschiedschrijving correct moet zijn. Geen gedraai om de hete brij. Gewoon opschrijven wat er is gebeurd en dat ook onderwijzen. Het slavernijverleden blijkt onderbelicht in het onderwijs. Wat mij betreft moet daar zo snel mogelijk verandering in komen. We zijn niet heilig. Fout is fout, gewoon in de boeken opnemen. Wat ik niet vind is dat het fundament van een samenleving, waar hij ook op gebouwd is, tot de grond toe moet worden afgebroken. De samenleving is (mede) gebouwd door mensen die er NU wonen en leven. Zij hebben hem ingericht zoals hij is. Verbeteren van die samenleving? Doen, zeg ik. Opnieuw opbouwen? Onmogelijk en onwenselijk, voor iedereen. Racisme op welk niveau dan ook, dient keihard aangepakt te worden. Net zoals discriminatie en de meeste -fobieën, die een rottende tumor zijn in elke samenleving. Als de samenleving er gespiegeld uit zou zien, in het kader van alle ontwikkelingen, dan zouden witte mensen nu zwaar de lul zijn. Dat kan niet de intentie zijn. Als dat wel zo is, dan is er een oorlog tegen de democratie in gang gezet.
Ik heb, in een eerdere column, al gesteld dat een rechtvaardige samenleving (besef heel even de betekenis van dat woord) nooit kan bestaan uit mensen die het goed vinden dat hun schoenen worden gelikt, noch uit mensen die bereid zijn dat te doen. Dan is er per definitie ongelijkheid. En zeg nu niet dat ik iets ‘moet’, want dat betekent dwang. En van dwang komt alleen maar ellende. Dat hoef ik niemand uit te leggen. Jij hoeft niets van mij en ik eis niks van jou. Laten we converseren, debatteren en praten. Dan komen we misschien tot een samenleving waarin een voor iedereen aanvaardbare vorm van gelijkheid bestaat.
En dat is toch wat we met zijn allen proberen te bereiken? Gelijkheid, voor iedereen? Toch!?
