Pluisje is niet meer. Pluisje was Maradona, één van de drie beste voetballers aller tijden. Samen met Pelé en Cruijff. Als iemand pluisje zei, dan had ik daar onmiddellijk een beeld van Maradona bij. Duizenden filmpjes heb ik door de jaren heen van hem gezien. Onsterfelijk is zijn warming up op het ritme van Live is life – Opus. Zijn veters hangen los aan zijn schoenen. De bal heeft de Goddelijke opdracht gekregen met een elastiekje aan Maradona’s lijf te blijven zitten. Hij danst. Bal uit het niets van de grond op zijn hoofd. Stil blijft de bal liggen. Maradona danst. De bal gaat op zijn voorhoofd heen en weer. Een pirouette en de bal ligt weer stil op zijn voet. Hup, naar de knie, het hoofd, de schouder. De Hemelse ‘hoofd-schouder-knie-en-teen.’ Geen enkele keer gaat de bal niet precies daar naar toe waar de Godenzoon hem wil hebben. Geen enkele keer verliest hij het ritme of de controle. Gedwee volgt de bal zijn door Maradona’s genius gedirigeerde weg.
Het publiek kan naar huis. Mooier wordt het niet.
Maar pluisje is niet meer. Sinds gisteren is pluisje Marcel van Roosmalen. Marcel is columnist voor o.a. NRC en ik ben een trouwe lezer van zijn columns. Zoals Maradona kon voetballen, zo schrijft Marcel. Althans als het op kwaliteit aankomt. De karakters zijn tegenovergesteld. Maradona uitbundig, Marcel ingetogen. Het resultaat is in beide gevallen van uitzonderlijke schoonheid. Marcel leeft samen met Eva Hoeke. Eva is een begenadigd schrijfster. Zij schrijft columns in de Volkskrant en ook haar lees ik trouw. Zij geeft ook masterclasses. Columns aan de Keukentafel. Sinds kort. En Marcel heeft daar een column aan gewijd. Die las ik gisteren en daarmee werd mijn oude Pluisje vermoord en de nieuwe geboren.
Marcel schrijft bijna altijd tragikomisch en heeft een magnifiek gevoel voor ongemak. In een eerdere column van mij voorspelde ik al min of meer dat Marcel zich zoveel mogelijk aan de cursus van zijn vriendin zou onttrekken. Compleet onverwacht waren de gevolgen die dat bij mij had. In zijn column beschrijft Marcel een poging tot stille aftocht, ver bij de keukentafel vandaan. Eva merkt dat op en zegt de onsterfelijke woorden: “waar ga je naar toe, Pluisje?”
Bam!
Een ongeschreven regel wreed naar de prullenbak verwezen. En plein publique werd De Koosnaam genoemd. Eva moet geweten hebben dat dit impact zou hebben. Dat Marcel hierdoor zou verworden tot het minst beduidende atoom van zijn Zijn. Geen idee heeft ze gehad van de bom die bij mij insloeg. Onmogelijk, natuurlijk. De stofwolk trok op. Marcel stond weer met beide benen op Aarde en Maradona was Marcel geworden.
Eén zinnetje. Eén achteloos uitgesproken zin was genoeg om twee werelden op z’n kop te zetten. Als je dat kunt dan ben je een hélé grote. Eva kan het. Mijn autistische paniekaanval is inmiddels voorbij en Marcel is Eva ongetwijfeld dankbaar voor de prachtige column die zij zo mooi had voorbereid. Een inkoppertje. En Marcel stond precies op de goede plek.
Marcel is nu al weer op zoek naar zijn volgende column. Dat kan overal zijn. Ik zit in mijn hoofd waar Maradona brieven schrijft aan Marcel en waar Marcel het publiek vermaakt met een voetbal op de muziek van Beethoven.
Für Elise, maar hij denkt aan Eva.
