Er is een moord gepleegd op een Nederlands strand. Bas, een 24 jarige jongeman is, volgens de nieuwsberichten, doorzeefd met 5 kogels toen hij wilde voorkomen dat een horloge gestolen zou worden door een groepje lichtgetinte mannen.
Verschrikkelijk. En vooral heel erg voor de mensen die van hem houden.
Uiteraard sprong tweepend Nederland er bovenop. Hoe het vervolgens gaat, gaat het eigenlijk altijd op Twitter. Eerst ongeloof en steunbetuigingen. Prima. De eerste reacties op dit nieuws zijn over het algemeen oprecht. Maar dan. Er wordt een raket gelanceerd die in duizelingwekkende vaart neerstort en ontploft. Een # wordt in allerijl bedacht. Er worden randzaken van over de hele wereld bij gehaald. In de huidige tijdspanne begint de vergelijking meestal met George Floyd. Vervolgens is de regering aan de beurt met Rutte als kop van jut. Dan de immigranten, asielzoekers en de NPO/NOS. Standaard is ook de zinloze oproep “in opstand te komen”, direct gevolgd of voorafgegaan met “genoeg is genoeg!”
#gerechtigheidvoorbas
Iedereen gaat binnen z’n bubble deugen. Rechts vs Links, liefst aangevuld met ‘dom’, ‘extreem’, ‘tuig’ en nog meer van zulks. Ik heb nogal eens de neiging om me cynisch te bemoeien met dit soort discussies. Dat heb ik snel grotendeels afgeleerd. Zinloos. Vuur blussen met benzine. Zodra mensen zich terugtrekken in hun bubble, is gelijkwaardig discussiëren uitgesloten. Er wordt dan alleen nog maar voor eigen parochie gepreekt. Bij je volgers moet je deugen. Dat geldt voor alle kampen. Deug of wordt ontvolgd! De dictatuur van de aandacht.
De tranen zijn al vergeten.
Heel af en toe druppelt er nog een empathische tweep door met aandacht voor de nabestaanden, maar die zijn ver in de minderheid. Nog geen mini-bubble van te maken. Eigenbelang is baas. De ‘Strijders voor Rechtvaardigheid’ hebben zelfs een demonstratie aangekondigd. Het motto van de demonstratie: tegen zinloos geweld. Als er geen directe aanleiding was, zou het nog wel sympathiek zijn. Het motto: ‘tegen geweld’ is trouwens afdoende. Maar het ís niet zonder aanleiding. Het initiatief voor de demonstraties komt van dat allesbehalve geweldloze medium twitter. Verbaal zijn er al heel wat psychisch vermoord. Niemand heeft gevraagd hoe de mensen die de échte pijn voelen, de nabestaanden, er aan toe zijn. En wat zíj willen. Althans niemand van twitterend Nederland.
“Bas is dood.”
En zo gaat dat op twitter. Van Empathie naar ontkurkte onderbuik-diarree. Het stinkt. En dat grofweg binnen een uurtje. Ik twijfel aan niemands goede bedoelingen. Niet aan die van rechts, noch die van links. Van te voren een klein beetje nadenken kan geen kwaad. Zodra een persoonlijk drama wordt misbruikt om een volksopstand te ontlokken, gaat er ergens iets mis. De stank wordt al erger.
De gemoederen zijn ondertussen zo verhit, dat relativeren op twitter niet meer mogelijk is. Iedereen zit vast in z’n eigen gelijk, met de al dan niet deugende ogen die continue over de schouder meekijken. De enkeling die het nu nog waagt een afwijkende kijk te presenteren, wordt onmiddellijk geslacht. De diarree blijft maar komen. De kurk is te klein geworden om het gat van de onderbuik te dichten. De stank is ondraaglijk.
“Nabestaanden van Bas.”
We moeten stil zijn, maar dat lukt niet meer. We móéten bubble-deugen. Gerechtigheid voor Bas, stierf met Bas. De juiste woorden staan allemaal al op twitter. Soms zelfs in zinsverband. Het enige juiste is de nabestaanden met rust te laten, onze grote bek dichthouden en afwachten wat de mensen willen waar het écht om gaat. De geliefden van Bas.
Bas is dood. Gerechtigheid kan er heel misschien nog voor de nabestaanden zijn. Maar dan wel volgens hun voorwaarden.
Tijd voor een stille tocht op Twitter.
