Als je teveel mayonaise op je friet doet, wordt het slap en is het niet meer te eten. Hou de mayonaise apart, zodat je kan dippen. Smaakt veel beter. Met die metafoor voor overdreven complimenteren worstel ik sinds vorige week maandag. Eva Hoeke gaf toen de masterclass – columns aan de keukentafel. Zij noemt het schmieren. Als ik iemand bewonder schmier ik me een ongeluk. De klodders mayonaise vliegen de arme Bewonderde om de oren. In sommige van mijn columns druipt het schmier eraf. Maar sinds maandag is dat afgelopen. No more! Geen columns meer met ongeremde verering en schaamteloos geslijm.
Subtiel en relativerend zijn mijn nieuwe toverwoorden.
De keukentafel. Of eigenlijk twee keukentafels. Vijf cursisten en een Godin Eva. Drie per tafel. De masterclass begon om tien uur ‘s ochtends en vijf minuten later was het einde om drie uur ’s middags. Die vijf minuten waren de minuten dat ik besefte dat ik een flutcolumn had geschreven en dat ik hem voor moest lezen.
Ik wil daar verder niet over praten.
De overige tijd heb ik goed geluisterd, aantekeningen gemaakt en genoten van de dag. Na het verplichte nummer, het introductie gekeuvel, ging de masterclass in een stroomversnelling. Eva had haar huiswerk gedaan. De columns van alle deelnemers werden aan de hand van haar aantekeningen bekritiseerd. Zowel negatief als positief. Niemand werd afgebrand. Niemand gespaard.
Op mijn huiswerk was genoeg aan te merken. Gelukkig had Eva óók genoeg kunnen vinden om hoop te houden. Haar aantekeningen liggen naast me en ik kijk daar regelmatig even naar. Mijn mayonaise. Schmierproof.
De raad van Eva.
Dat gaat moeite kosten. Dat geschmier krijg ik er wel uit. Ik zal me nog wel eens verslikken, maar ik zie geen onoverkomelijke hindernissen. Het tweede advies, en dat is het belangrijkste advies, is dat ik mijn perspectief moet verleggen. Nou ja, moet. Eva bedoelt dat mijn focus naar buiten gericht kan worden in plaats van naar binnen. Minder ik, meer zij. Goed punt. Ik schrijf heel vaak ik. En dat is een beperkte richting. Ik ga oefenen om meer om me heen te kijken en dát op te schrijven.
Eva vindt dat de wereld mijn blik verdient. Dat leg je niet naast je neer.
Ik bezie de wereld met dezelfde ogen waarmee ik naar binnen kijk. En die zijn nietsontziend. Ik loop daarbij het risico dat ik mensen kwets. Dat interesseert me maar matig. Ik kwets niet bewust, tenzij je het verdient. Het betekent niet dat ik zomaar met de botte bijl om me heen ga hakken. Ik zal afwegingen maken. Zaken die kunnen kwetsen en niet relevant zijn voor het punt dat ik wil maken zal ik niet opschrijven. Voor wat overblijft neem ik bij voorbaat volledige verantwoordelijkheid.
Wat ik tot nu toe heb geschreven blijft staan. Niks wordt aangepast of weggehaald. Ook niet als ik het niet meer met een eerdere versie van mezelf eens ben. Een tijdlijn schoonhouden? Echt niet. Ware schone schijn schittert alleen als het door de stront heen schijnt. Het wordt anders, beter, hoop ik. De verrekijker draai ik om. De argusogen op de wereld gericht.
De pot mayo heb ik voor de zekerheid weggegooid.
