Het komt allemaal samen vandaag. Deadline voor een column. Al bijna vijf maanden in quarantaine. Veel daarvan met dochter en vrouw. Ik wil alleen zijn. Geen betere plek dan een begraafplaats. Voor het eerst in 23 jaar bezoek ik het graf van mijn vader. Ik maak me geen zorgen om corona. Begraafplaatsen zijn dunbevolkt met de levenden.
Vader ligt op de begraafplaats Den en Rust in Bilthoven. Grafplaats 2-SS-065. Van te voren opgezocht. Zonder hoop op een spirituele ervaring parkeer ik de auto bij het hoofdgebouw. Genoeg bordjes. Crematorium, natuurbegraafplaats en begraafplaats. Geen idee waar ik moet beginnen, maar de bordjes geven hoop. Er is net een plensbui gevallen, waardoor de paden naar de begraafplaats met eikels liggen bezaaid. Ze knallen als muggescheetjes onder mijn voeten.
Vaders graf ligt er triest bij. Mieren, dennenappels en onkruid bevolken zijn dak. Zijn steen is eenvoudig. Een opengeslagen granieten boek met links bovenin de tekst: ‘Maar goddank is er de liefde…….’ Zeven puntjes. Geen idee waarom. Rechts onderin, op pagina twee: Henk Voorwinde 1929 – 1997. Daaronder een schaal, een soort fruitmand, in deprimerend grafgrijs. Net als het boek. In de schaal drie schelpen. ‘Goddank.’ Ik schiet in de lach. Vader is altijd atheïst geweest. Om dan op je graf God te bedanken is op z’n minst twijfelachtig. Zullen ze allebei daar de ironie van zien? Ik denk het niet.
Maar goed, daar ligt-ie dan. Tussen Joanna en Willem ingeklemd. Hun graven zijn behoorlijk groter. Vader was ook maar een klein mannetje. Zijn ego ligt er kennelijk niet. Hij ligt vlakbij de grens van de begraafplaats en ik hoor de auto’s voorbij komen op de provinciale weg. Een vogeltje met onbekend geluid zingt een kort liedje. In de verte het geluid van harken.
Ondertussen is een ouder echtpaar met hond aankomen fietsen. De man is stil en gaat met een gieter aan de gang. De vrouw met blik zonder stoffer en een emmertje. Ze kwebbelt aan een stuk door. Af en toe bromt de man wat vanuit zijn spierwitte baard. In no time zijn ze weer weg. Ze fietsen langs en de vrouw heeft het over het avondeten en de kortste route naar huis. Door het bos.
Onhandig laat ik nog even vaders horloge, dat ik draag, aan zijn graf zien. Ik voel me meteen belachelijk. Geen spirituele ervaring. We hebben ook niet gepraat. Geen woord kwam eruit. Bij mij ook niet. Niet veel meer dan het rustgevende gevoel van een begraafplaats nam ik mee. Meer oefenen. Binnenkort nog maar eens langs.
Hark, emmertje en krukje mee.
