Linda en ik zijn aan de hand van zuster Desiré onderweg naar de computerkamer in het AUMC, om een online vragenlijst in te vullen. Mijn geestelijke en fysieke weerstand moet worden vastgesteld. Operatie onder narcose ligt in het verschiet. Halverwege de wandeling gaat mijn telefoon. Linda neemt op. Het is Natasja, mijn oudste dochter. Ze vraagt aan Linda of we langskomen om mijn kleinzoon ‘live’ te zien. Ik was verder gelopen, achter Desiré aan. Linda duikt het trappenhuis in. Een moeizaam gesprek volgt. “Linda, wat vertel je me niet?” vraagt Natasja, als ze onraad ruikt. Linda spuit. Natasja huilt. Ze hoort voor het eerst over mijn Kiezel.
In de war sluit Linda bij me aan in de computerkamer. Ik ben al bezig met de absurde vragenlijst over drugs, medicijnen en alcohol. Linda vertelt over het gesprek met Natasja en ik bel Natasja terug. Opgepompt door adrenaline en hormonen is Natasja afwisselend boos en verdrietig. Boos dat ik haar niet op de hoogte heb gesteld. Verdrietig om dezelfde reden. Ik leg uit. Natasja begrijpt. We gaan straks naar haar toe. Eerst nog wat onderzoeken in het ziekenhuis. We zijn nog niet murw genoeg.
Linda moet onbedaarlijk hard lachen om sommige vragen. Ik lach mee. De ene na de andere morbide grap rolt uit m’n mond. Hierna nog twee martelingen en dan mogen we weg. Linda is stil op de terugweg. Ze kijkt om haar heen in haar eigen wereld. Ze heeft honger en is moe. Alarmfase rood. Linda en honger zijn gezworen vijanden. Linda met honger wil vernietigen. Er moet wat in, dus gas geven. Thuis snel wat gegeten. Ik knuffel haar zo innig als ik kan. Linda trekt haar legers terug.
Janny belt, de moeder van Natasja. We besluiten gedrieën bij Pim op bezoek te gaan.
Vanaf nu alleen maar geluk.
Pim is prachtig. Compleet en perfect. Natasja is enigszins haarzelf en trots. Ze heeft me allang vergeven. Remco, de vader van Pim, is zo mogelijk nog trotser. Adrenaline voorkomt ineenstorting bij de ouders. Pim slaapt. Niet van plan wakker te worden. Het geeft niks. Ik kan uren naar hem kijken als hij slaapt. Janny grijpt na een uurtje in. We moeten weg. De ouders hebben hun rust nodig. We protesteren voor de vorm.
Iedereen luistert naar Janny. Wijze Oma. En vooral steengoede moeder. Ze beschermt Natasja. En ze heeft zelden ongelijk. Natasja is moe. Het gordijn van de euforie wordt neergehaald. We zien het allemaal; Natasja en Remco zijn gesloopt. Slaaptekort dat niet meer kan worden ingehaald. Pim slaapt nog steeds. Hij wel. Heel even heeft hij een half ooglid opgetrokken. Het boeit niet. Zijn enorme gaap bevestigt dat.
We mogen gauw weer terugkomen.
