Kiezel 8 Kiezen en Kiezels

Kwart over negen is de eerste afspraak in het AUMC. Een kwartier eerder dan de vorige afspraak, die we ternauwernood hebben gehaald. Drie afspraken vandaag. De kaakchirurg, een MRI scan en lymfepuncties. We beginnen de race tegen de klok met een tascontrole. Ziekenhuispas, bankpasjes, sultana’s, water en de documentenmap. Check. Nu Fleur naar school. Het is tien over acht. Door corona mag maar één ouder mee het schoolplein op. Moeder Linda. Gisteren voor de tweede keer een gesprek met Fleur (6) gehad over de bult in papa’s nek. “Kanker!” heeft ze geroepen. Nu loopt ze huppelend over het schoolplein te zingen “Papa heeft een bult want hij heeft kanker!” Niet vrolijk, maar triomfantelijk dat ze het niet is vergeten. Ouders kijken op, maar zeggen niets.

We rijden weg. Het is tien voor half negen. Moet kunnen. Op de A2 is niemand bang voor corona. Hoeft ook niet. Elk voertuig kan anderhalve meter houden. Ik vraag me af of deze mensen de hele dag in de auto gaan zitten. Ergens komt het samen. File na file worstelen we door. Wonderwel zijn we precies op tijd bij de receptie van de afdeling waar we zijn moeten. Vrijwel onmiddellijk mag ik mee. Ik mag op de foto. Een overzichtsfoto van mijn gezicht wordt genomen. Een apparaat dat in de verste verten niet op een fototoestel lijkt, zet een rood laserkruis op mijn gezicht. Twee vliegende schotels naast mijn oren zoemen heen en weer. Ik zeg niks. Ik moet me vastbijten in een geel plugje. Dit onderdeel gaat lekker snel. Als dat een voorbode is, ben ik tevreden.

Het is geen voorbode.

Ik word neergezet in kamer 10. De kamer van de kaakchirurg. Het is er kaal. Alsof hij net is leeggeroofd. Een behandelstoel, een tafel een plank aan de muur met daarop een computer. Daaronder een ladeblok. Vijf lades. Ik heb het meerdere keren nageteld. De stoel is blauw. Het enige kleurtje in de kamer. En ik zit erop. De kaakchirurg komt binnen. Een vriendelijke, lange man die mijn dossier al heeft gelezen. Hij laat een reeks van tests op me los, die resulteren in het maken van nog eens drie foto’s van individuele kiezen. Na weer een tijd te hebben moeten wachten komt het nieuws. Drie kiezen moeten eruit. Ontstekingsgevaar. Dat is uit den boze als ik straks bestralingstherapie moet krijgen. Vooruit dan maar. Er moet nog een biopt onder volledig narcose worden gedaan. De kaakchirurg haalt dan ook gelijk die kiezen weg.

Kiezen voor kiezelbestrijding.

We zijn te laat voor mijn volgende afspraak. Kwart voor elf is de kaakchirurg klaar. Dat is het tijdstip van mijn volgende afspraak. Die is een een ander gebouw. Tien over elf zijn we er. Mede omdat de corona-omleiding halverwege gewoon stopt. Veel verkeerde afslagen en halfslachtige hulppogingen van divers ziekenhuispersoneel komen we bij het Imaging Center. Nieuw en nu al personeelstekort. Ik word ingecheckt door iemand van de brandwacht. Compleet in uniform en traag door gebrek aan ervaring in dit vakgebied. Geeft niks. Ik hou van knulligheid. En van mensen die er het beste van maken. Hij voldoet aan beide. Hij doet het goed en stelt de juiste vragen. “Tweede etage. Neemt u de lift, de roltrap gaat maar tot de eerste”, laat hij ons weten.

Op verdieping twee en in een klein behandelkamertje legt een zuster een infuus aan. Voor de contrastvloeistof. Terug naar de wachtkamer. Een chocolademelk verder word ik geroepen. Eindelijk. De MRI. Ik krijg een gek mutsje op, oordopjes in en koptelefoon op. Ik bedank voor de radio. Ik heb één keer eerder een MRI gehad. Een radio helpt niet. Integendeel. Antenne in de vorm van een Hannibal Lecter masker over mijn hoofd en de tunnel in. Te lange tijd later word ik er weer uitgerold. Instructies via de koptelefoon kreeg ik maar half mee. Ik blijf stil tot het klaar is. Alles is goed gegaan. In één keer. Het noodbelletje dat ik al die tijd in mijn linkervuist heb, is niet nodig geweest. De contrastvloeistof kriebelt na in mijn aderen.

Om drie uur zijn we weer terug in het Imaging Center (mijn hemel, kies een andere naam!). Dit keer voor een echoscopie van het lymfegebied in mijn hals. Het vermoeden bestaat dat er uitzaaiing vanuit De Kiezel zich in de lymfeklieren heeft genesteld. Bij een bepaalde afmeting moet er daarom inhoud worden weggezogen. Dat gebeurt via een punctie. Op vijf plekken moet dat gebeuren. Vier rechts, één links. Dat is een onaangenaam onderzoek. De injectiespuit lijkt op de spuit uit de cultfilm Re-animator. Google maar. Jaren ’80, meen ik. Vijf prikken, inclusief wroeten, van ongeveer 10 seconden elk. Dat wroeten is vermoedelijk om een goede mix te krijgen van de inhoud van de lymfeklier. Ik vraag er niet naar. Blij dat ik weg mag.

We rijden naar huis. Ik hoop dat ik straks behalve drie kiezen ook De Kiezel kwijt ben.

Volgende: Kiezel 9