Dit wordt mijn eerste column die ik aan ga prijzen via vadertje.backme.org. Waarom? Simpel. Schrijven is het enige dat ik nog écht kan, dat een beetje op werken lijkt. Eind 2015 ben ik permanent afgekeurd, zonder uitzicht op herstel. Dat levert een uitkering op waar de meeste mensen hun nest niet voor uit komen. Daar komt nog eens bij dat er kwaadaardige keelkanker met uitzaaiingen naar mijn lymfegebied is geconstateerd. Vorige maand gediagnosticeerd (als je daar mee over wilt lezen: de verhalen staan onder het menuknopje kiezelkronieken in het hoofdmenu van deze site). Nu heb ik gelukkig een schitterende vrouw die ook nog eens een goede baan heeft.
Het blijkt niet genoeg. We komen tekort. Niet schokkend veel. Het is tenslotte Moria niet, maar onder de maat naar Nederlandse maatstaven. Samen hebben we een dochtertje, Fleur (6), en die komt helemaal niets tekort. Laat dat even duidelijk zijn. Ik ben niet zo’n eikel die meteen alles achter een betaalmuur gooit. Gratis lezen blijft altijd mogelijk. Ik geef via backme.org de mogelijkheid om te doneren. That’s it. De reden dat ik dat nu doe, is dat ik binnenkort een traject inga waarbij ik minimaal 7 weken lang, dagelijks bestraald moet worden. Alleen al het heen en weer reizen én de bijbehorende parkeerkosten (het is in Amsterdam, dan weet je het wel) kost een godsvermogen. Althans voor ons.
Ik neem mijn schrijfwerk zeer serieus. Ik heb zelfs bij een gerenommeerd columniste een masterclass columns schrijven gevolgd. Ik dank daarbij mijn gezin die daardoor twee weken op een nog iets dunner houtje hebben moeten bijten. Worden ze hard van, zal ik maar zeggen. Ondertussen pen ik me het laplazerus en ook hierin zit een uitdaging. De kolere-corona die maar niet wil overwaaien heeft mij al in een thuis-quarantaine situatie gedwongen. Risicogroep. Je kent het wel. Met de bestralingstherapie in het verschiet wordt er nog een tandje bijgezet door m’n covidmaatje. Mijn weerstand, voor zover aanwezig, wordt nog verder afgebroken. Herfst, winter en tweede golf liggen op de loer. Nog erger is dat mijn wereld minuscule proporties aan gaat nemen. Tot op heden kan ik nog wel een beetje sjoemelen door af en toe een wandelingetje te maken. Onverwachte encounters voor lief nemend. Dat zit er straks voorlopig helemaal niet meer in. Verstoppertje spelen 2.0. Volledig aangewezen op de digitale wereld. Niet onmogelijk, maar wel oersaai. Ik kijk graag om me heen. Mijn directe omgeving heb ik nu wel gezien. Ontelbare keren.
Geld in algemene zin zal me m’n dorre-hout-reet roesten. Vervelend is het wel als je steeds maar weer het net even niet redt, elke maand. Begrijp me goed. Schrijven doe ik toch wel en rijk hoef ik er al helemaal niet van te worden. Het is een plezier om te doen en ik zou niet anders willen. We zijn in huize Voorwinde allemaal gelukkig en maken elke dag een mooie dag. One way or the other. Naast die paar extra centen die het misschien oplevert, zie ik donaties vooral als blijk van waardering voor mijn schrijverijen. En dat is kicken. Vele malen belangrijker dan poen. Het is voor mij een persoonlijke test. Zijn mijn teksten goed genoeg om te blijven lezen? Spannend.
Zo, dan was dit mijn eerste ‘commerciële’ column.
Geen jankverhaal, toch?
