Ik ben verwend, afgelopen zondag. Door de TV. Niet door de start van het nieuwe voetbalseizoen. De tijd is geweest dat ik daar voor warm loop. Sporadisch volg ik Ajax en het Nederlands Elftal. Precies genoeg om de cache van mijn ergernissen te legen. Nee, verwend door Dit Was Het Nieuws en Zondag Met Lubach. Dit Was Het Nieuws is nogal flauwtjes. Geworden. Teveel gezien. Zondag zit daar ineens Marcel van Roosmalen en zijn maatje Dirk Jan van der Burg, Fotograaf des Vaderlands! Aangevuld met Jan Jaap van der Wal en Peter Pannekoek die er altijd zitten. Net als presentator Harm Edens, de minst grappige van het stel. Smullen. En zo geschiedde. Heerlijke aflevering.
Dat Harm de minst grappige is, ligt niet aan hem. Met bovengenoemd viertal om je heen is dat je lot. Geeft niks. Als ik naar Marcel kan kijken en luisteren ben ik al gauw tevreden. Peter Pannekoek is een mooie bonus en Jan Jaap kan bij vlagen bijzonder grappig zijn. Zijn grap over facerollers is weliswaar een inkoppertje, maar paste perfect. Kortgezegd kwam het erop neer dat hij het één keer heeft geprobeerd, maar dat dat gruwelijk was misgegaan. Dirk Jan ken ik niet goed genoeg om te beoordelen. Hij komt sympathiek over en er lijkt wat van de gortdroge humor van Marcel op hem afgegeven te zijn. Marcel is niet van zijn stuk te brengen. Dat komt omdat hij van zichzelf al van zijn stuk is.
Marcel is voor mij een feest van herkenning. Zijn constante ongemak. Zijn afschuw van veel door menselijke stupiditeit veroorzaakte ellende. Zijn kijk op het leven (we gaan allemaal dood). Ik krijg er geen genoeg van. Zijn schrijfstijl evenmin. Het innerlijke leed druipt ervan af. Net zoals Peter Pannekoek heb ik Marcel nog niet eerder (een paar keer zelfs!) zo breed zien lachen. Een heel ander gezicht. Bijna onherkenbaar. Ik verdenk Peter ervan dat hij ook fan is van Marcel. Wars van etiquette kijkt Marcel rustig verveeld om zich heen als iemand een slechte of flauwe grap maakt. Lachen uit beleefdheid doet hij niet. Gelukkig. Wel om zijn eigen ellende. Ik hoop dat hij de moeite neemt nog eens op te schrijven hoe zijn douche-routine afloopt. Hij schoot zo vaak in de lach dat hij niet verder kwam dan afdrogen ná het avonddoucheritueel. Het beste moet nog komen, vermoed ik.
Zondag met Lubach was ook weer heerlijk om te zien. Zijn laatste seizoen, naar het schijnt. Zo ver is het nog niet. Het liep daar als vanouds. Geolied. Gedegen onderzoek en verrassende uitkomsten. Doorspekt met terugkerende humor. Past perfect bij Arjen Lubach. Mensen die het hebben gezien zullen nog wel even hele kleine biologen zien als een microbioloog weer eens ergens een verhaal mag ophangen. Hugo de Jonge kreeg er van langs. Terecht. Hugo gaat voor de smurfenfabriekjes in Nederland, waarvan vast staat dat ze geen bulkvaccin kunnen produceren. Hij is inmiddels overstag. Een half jaar te laat. Onze Duitse vrienden kunnen het namelijk wel en dat weet Hugo. Er waren kennelijk nog niet genoeg doden.
Je ziet het. Ik ben tegenwoordig snel tevreden. Sinds zondag betrap ik mezelf op een incidentele glimlach. Dankzij alle eerdergenoemde heren. Waarvoor dank.
Dan ga ik nu weer lachen om míjn eigen ellende.
Vind je mijn columns leuk? steun mij dan via vadertje.backme.org
