Om vijf uur gaat de wekker. Zeven uur moeten we, Linda en ik, in het AUMC afdeling C1 zijn. De biopt nemen en kiezen trekken. Dagopname. We zijn te laat. Verkeerde gebouw. We haasten ons naar de overkant van de Boelestraat, het juiste gebouw in. Wij en het AUMC moeten nog aan elkaar wennen. We zijn toch de eersten. Geen pasje nodig, wel een rood/oranje coronabandje. Door een plexiglazen muur vraagt een beveiliger met véél te zachte stem allerlei corona gerelateerde vragen. Ik versta helemaal niets. Linda alles. We mogen door. Linda leidt, ik volg. In een mum van tijd staan we op een hogere verdieping op de juiste afdeling. Diane, verpleegster van dienst, vangt ons op. Zij gaat het nog héél druk krijgen vandaag. Maar niet met mij.
Een beetje verlegen giechelt en lacht Diane de hele tijd. Vooral om mijn flauwe grappen. Ze kan niet meer stuk. Ondertussen uiterst bekwaam ons instruerend en begeleidend. Voor ik het weet heb ik een gekkenhuisschortje aan. Onvermijdelijk blauw. En mijn onderbroek moet aanblijven. Goddank. De ‘zaal’ met drie bedden, is leeg. Ook daar dank ik een hoger wezen voor. Fictief of niet. Geen irritant gekuch, vreemde scheten, onsmakelijke boeren om me heen. Laat staan de onvermijdelijke ziekenpraat. De uitwisseling van fysieke ellende. Wordt me allemaal bespaard.
Samen met Diane is een coassistent meegelopen. Zij geeft het startschot voor de herhaalmarathon van vragenlijsten die als een rode draad door elk ziekenhuisbezoek lopen. Naam, geboortedatum, allergieën, bloedverdunners, medicatie enz. enz. Ze is nog niet vertrokken of Diane rijdt de digitale versie van de repeteermachine binnen. Na ongeveer dezelfde vragen, laat ze me ‘mijn’ kast zien. Zonder slot maar met kluisje voor kostbaarheden. Linda past er niet in. Mijn pasjes en telefoon wel. En daarboven mijn kleren. Diane haalt het plastic dekzeil van het bed af en een dekbed met bloemetjesmotief openbaart zich. Ik knijp mezelf. Nooit, nee nooit eerder heb ik een dekbed met motiefje in een ziekenhuis gezien. En ik heb al heel erg veel ziekenhuisbedden gezien. Nadat ik mijzelf heb herpakt, kom ik tot de conclusie dat het me geen reet uitmaakt. Ik lig er straks compleet gedrogeerd onder. De tijd die ik op zaal ‘buitenbeds’ doorbreng, zal niet worden gevuld met bewondering voor een bloemetjesdekbed. Linda vertrekt naar een werkadres in de buurt.
Ik word opgehaald door een vrolijke, luidruchtige, slanke zwarte man. Hij lijkt op een genetisch mengelmoesje van Sammy Davis Jr. en Bobby McFerrin. Maar dan nóg donkerder. Zwart. Hij spreekt enkele talen door elkaar waar ik veel Nederlands uit kan filteren. We lachen om Don’t worry, be happy, dat ik aandraag nadat hij een soort van retirade houdt tegen irritante bemoeials. Even later zingt hij ’t nummer op de gang. Hij maakt me blij. Even later zegt Diane dat hij iedereen blij maakt. Ik geloof haar onmiddellijk. In de preproom laat hij me achter. Hij drukt me op het hart me door niemand klein te laten maken. Ik lach hem uit. Hij lacht mij uit. Vrolijk scheiden onze wegen. Ik hoop dat hij me op de terugweg nog even lekker uitscheldt, terwijl ik in narcose-niemandsland ben. Ik gun het hem van harte.
In de preproom tel ik even snel hoeveel kilometer ik nog moet in de herhaalmarathon. Drie. In de preproom door het anesthesisten team, de zuster van dienst, met haar digitale mededader en in de OK door een KNO arts. De Kaakchirurg is alleen langs geweest binnen mijn narcose vacuüm. Die telt niet. Waarvoor dank achteraf. De OK is groot. Hij staat vol. In de gauwigheid tel ik negen mensen. Een deel in opleiding. Eén van die laatste groep mag mijn infuus aanleggen. Dat gaat niet helemaal goed. Ze moet een paar keer advies vragen en zit nogal ruw heen en weer te frutten. Het doet zeer, maar ik geef geen krimp. Geen stoerheid, maar de ervaring dicteert een snellere afwikkeling in geval van medewerking. Daar komt bij dat ze me vertelde mijn columns te lezen. Tevreden glij ik even later Het Grote Niets in.
Om ongeveer 8 uur lig ik in de OK. Om half elf word ik wakker. Diane vraagt of ik óf zij mijn vrouw belt. Ik bel Linda en we mogen samen vijf uur wachten tot de chirurg verslag komt doen. Te lang moet ik niets doen en te lang moet Linda haar werk in mijn buurt doen. Vijf uur lang de goeie moed erin houden is nauwelijks te doen. Dan nog liever een levertransplantatie erbij. We proberen zo goed en kwaad als ’t gaat de moed erin te houden. Als Linda eenmaal terug is van een sigaretje, gaat het beter. Uiteindelijk zwicht ik ook voor mijn sigaar. Na drie trekken aan mijn sigaar belt Linda. De chirurg is er. Ik haast me terug. Duurt even want roken is door de nicotine-nazi’s ook al naar buiten het buitengebied van het ziekenhuis verbannen. De chirurg heeft geduldig op me gewacht. Knap voor iemand van Italiaanse komaf. Noord-Italië verteld hij, met enige trots. In redelijk Nederlands weet hij zich uitstekend duidelijk te maken: operatie (biopt) is goed verlopen; uitslag donderdagmiddag; hij belt me meteen daarna; ik moet een PET-scan krijgen, want de uitzaaiing staat vast in twee van de drie uitverkorene lymfeklieren. Uitsluiten, weet je wel. Een masker moet worden gemaakt en behalve bestraling krijg ik nu, sowieso, aanvullende chemo. Voor de 10% die waarschijnlijk door de bestraling wordt gemist. Afspraken volgen. Behandeling start binnen een paar weken.
Fucking hell. Weer wachten. Maar ik heb geen pijn aan de gapende gaten waar ooit 3 kiezen zaten.
De Kiezel roert zich. Hij doet wél pijn.
Al lezend duik ik in een deja vu van jewelste. Het hele verhaal is zo herkenbaar.
Fijn is bloggen om van je af te schrijven (deden wij ook) en vooral om mensen die dichtbij of veraf staan op de hoogte te houden. Scheelt heel veel hetzelfde verhaal vertellen.
ToiToi en hopen dat de Petscan alleen die twee Lymfeklieren als discolampen oplichten. Laat het geen kerstboom worden!