Er zijn van die dagen dat alles lijkt samen te komen. Vandaag is zo’n dag. Eén die niet snel herhaald hoeft te worden. Gisteren zijn Linda en ik bijna de hele dag in het ziekenhuis geweest. Ik moest wat kiezen laten trekken en een biopt laten afweefselen. Algehele narcose. Dat wil ik ook vandaag. Vannacht is Linda wakker geworden met keelpijn en koorts. Corona of griep. Ik ben er doorheen geslapen in mijn fijne slaap van drie en een half uur. Napijn houdt ook wakker. Rond 7 uur mezelf herpakt en naar beneden. Linda zit al sneu ingepakt koffie te drinken. Ze ziet er ziek uit. Wallen onder haar ogen en mondhoeken die tot kniehoogte zijn afgezakt. Linda is een bikkel. Maar ze staat op instorten. En dat komt niet omdat ze nu ziek is.
Vanaf 9 uur kan ze bellen voor een test. Ik drink in stilte koffie met haar. Af en toe onderbroken door noodzakelijke mededelingen van huishoudelijke aard. “Ik heb de school al bericht dat Fleur thuisblijft” zegt Linda. Ik knik. Door mijn hoofd flitst de doorgaans zwarte dagen uit de schoollockdownperiode. Een huivering. “Dat nooit meer, alstublieft”, zeurt er door mijn niet al te heldere hoofd. Rustig aan. Er is nog van alles mogelijk. Een gapend gat in mijn mond begint spontaan te kloppen. “Ik moet zo de belasting betalen. Anders krijgen we daar ruzie mee”, deelt Linda mede. “Lekker belangrijk”, denk ik. “Ik laat AH morgen rond 10:00 boodschappen bezorgen”, zegt Linda. “Zeker belangrijk!”, denk ik. “Ga naar je nest”, zeg ik. “ja, zo…eerst bellen.”
Nadat Linda alle postcodes, met beschikking over een testlocatie, online heeft gecheckt en geen gevonden begint ze vanaf 9 uur te bellen. Eerst met de GGD. Ontelbare keren krijgt ze het bericht dat het te druk is en het over een half uur nog een keer moet proberen. Eén keer komt ze erdoor. Ze krijgt een bandje met tekst “…we staan u zo spoedig mogelijk te woord…” Na 21 minuten wordt de verbinding verbroken. Zomaar. Dan maar met de huisarts bellen. Die geeft haar een ander telefoonnummer. Dat werkt. Vrijdag kan ze terecht. Pas nadat ze in tranen heeft moeten vertellen dat haar man keelkanker heeft en juist in deze periode veel naar het ziekenhuis moet. Zielig verhaal, maar waar. En belangrijker: het werkt. Een lange quarantaine stuurt mijn urgente zorg in de war. De druk op de ziekenhuizen wordt groter en dat heeft als eerste gevolg dat planbare zorg wordt geschrapt. Urgent of niet. Alleen acute zorg zal overeind blijven. Dat wil Linda niet op haar geweten hebben. Snap ik. Van nature is ze moederkloek, zegt ze zelf.
In deze situatie zitten we minimaal tot zondag (waarschijnlijk tot maandag) in quarantaine. Binnenshuis afstand houden tot moeder en vrouw door kind en man. Geen geknuffel en zoveel mogelijk opsluiten. Hup, naar je kamer. Ga slapen. Ik wou dat ik …. nee, dat gaat te ver. Ik moet weer schakelen naar de verzorgingsmodus van Fleur. Die is grotendeels eind maart afgeschaft, toen de schoollockdown en thuiswerk van Linda een feit zijn geworden. De schoollockdown is nu weer even terug. Thuiswerken nog steeds. Thuis ziek zijn nu dus ook. Linda gaat makkelijk naar haar werk met 38,4 verhoging. Althans toen ik haar leerde kennen. Nu niet meer. Te veel verantwoordelijkheden op haar schouders genomen. Zelf gedaan, maar toch. Ik vind het erg. Fleur komt niets te kort. Linda is niet de enige die instortmomenten kan uitstellen. We krijgen het een keer voor onze kiezen. Nou ja, die paar die ik er nog heb.
In dit geval mag Willem Engel en zijn ‘influencers-collectief’ heel even de meerderheid hebben. Dan kan Linda meteen getest worden.
Maar dan weer snel in de antiwappie modus graag. En ondertussen moeten ze wel gewoon hun bek houden.
