Ik werd vanochtend wakker met dichtgemepte ogen en trillende handen. Vaag bekend uit een ver, ver verleden. De oorzaken van toen zijn tegenwoordig volledig uitgesloten. Waggelend zocht ik de spiegel in de gang. Met wat rode plekken hier en daar had ik het slachtoffer kunnen zijn van 10 rondes tegen Mike Tyson. Oogleden waar watten onder gepropt zitten. Zo zag het er uit. Ik schrijf het op conto van Paracetamol kuur die ik afgelopen dinsdag in het ziekenhuis ben begonnen. Alles draait daarbij om het opbouwen van een ‘spiegel’. Pijnmedicatie ben ik ongewoon. Ik gebruik het zelden. De spiegel zal wel even z’n tijd nodig hebben.
“Niks aan de hand. Hoort erbij”, dacht ik.
Het is al de zoveelste dag op rij dat mijn gezin eerder beneden is dan ik. Wonderlijk, maar gezien de omstandigheden verklaarbaar. Niet te veel aandacht aan besteden. Eerst koffie en medicatie. De dagelijkse ochtendportie. Mijn geprepareerde potjes waren leeg, dus moest ik aan de slag. De strips en potjes bij elkaar zoeken en uitsorteren. 2 maal creatine, 1 maal loperamide, 1 maal pantoprazol, 2 maal propranolol. Een portie bij elkaar. Maar de propranolol is geen propranolol. Het is oxycodon. Na wat rekenwerk besef ik dat ik al een doosje met 30 pillen op heb. Oxycodon…waar heb ik dat eerder gehoord? En waarom krijg ik er al dagenlang geen drol uit? Terwijl ik normaal gesproken halve sprintjes moet trekken? Wat is er aan de hand?
Er hangt een nevel in mijn hoofd. Helder denken is lastig en ik weet nog niet precies waarom. Linda geeft uitsluitsel. Zoals zo vaak. Oxycodon hoort in de apotheek bij de opiaten opgeborgen te staan. Het blijkt een verslavend middel en verklaart het gebrek aan pijn in mijn mond. Drie kiezen getrokken, nauwelijks pijn. Het is wonderbaarlijk. De vergissing is snel verklaard. De propranolol die ik moet hebben zit in precies dezelfde dosis in precies dezelfde verpakking. Van dezelfde leverancier. Mijn apotheek heeft een propranolol sticker op dit doosje geplakt. Die lees ik wel altijd even. Ik moet grinniken. Geen idee waarom. Het kafkaiaanse tafereel, misschien. Als ellende de pan uit dreigt te rijzen dan werkt dat op m’n lachspieren.
Mijn beste vriendin heeft niet zolang geleden haar nek gebroken. Oxycodon. Mijn broertje helse reumapijnen. Oxycodon. Mijn moeder idem. Oxycodon. Ik heb slechts een bloeddrukverlager nodig. Propranolol. Linda belt met de apotheek. Paniek aan de andere kant van de lijn. Vanwege de onmogelijkheid. Het scheiden der medicatie is heilig. En dat is misgegaan. Nu is dit hun eerste fout in de ongeveer 35 jaar dat ik daar kom, dus ik ga er niet met gestrekt been in. Dat wil zeggen: Linda gaat er niet met gestrekt been in. Op mijn verzoek. Het zijn serieuze mensen die altijd hun best voor me hebben gedaan. Die flikker je niet met het afvalwater weg. Linda gaat wel even langs met het doosje. Na haar gedwongen quarantaine.
Trillend grinnik ik nog maar wat door.
Was ik toch bijna weer een junk.
Leuk? Steun dan via:
vadertje.backme.org
Toch vindt ik t niet goed te praten Menno.
Een apotheek nmw mag geen fouten maken , ook niet na zoveel jaar. Je bent geen auto waar een verkeerde bougie ingaat . Ik begrijp Linda’s reactie volledig.
Ik hou me verder in , maar ben des duivels hier over .