Gisteren was Henk op bezoek. Mijn iets jongere broer. Sinds ik keelkanker heb zie ik hem bijna wekelijks. Elke zaterdag scootert hij na z’n werk bij me langs. Gisteren was hij met de auto. Kutweer. Het zijn welkome bezoekjes. Vaak niet langer dan 1 à 2 uur. Kopje koffie en kleppen. We koesteren allebei mooie herinneringen aan onze lagere schooltijd. Gedurende die tijd woonden we op de Anton Mauvelaan in Bussum. Henk en ik hebben het altijd over Bussum. Henk kwam op het idee om samen daar weer eens terug te keren. In onze oude buurt herinneringen ophalen. Ik vind dat een prachtig idee. Binnenkort gaan we dat doen. Mijn herinneringen nemen al vast een voorproefje.
Ons speelterrein was voornamelijk de verderop gelegen Indonschool, het aangrenzende speelveld en het park erachter: ’t Mouwtje. Bij de Indonschool ‘braken’ we altijd ‘in’. Er zat een plat kelderluik aan de achterkant van de school. Vergrendeld met een dikke ketting. We kregen het net ver genoeg open dat een kind erdoor kon. Verder dan een stoffige kelder kwamen we nooit. Wel spannend. Toen. Het speelveld werd gebruikt om te voetballen, te vechten, te fietsen en later luchtdrukpistolen op elkaar leeg te schieten. Heerlijk kattenkwaad.
Achter het speelveld, in de hoek bij het kelderluik van de Indonschool, een piepklein straatje. Hoge bomen. Een stenen trap naar beneden. Daar lag het échte avontuur. Daar begon ’t Mouwtje. ’t Mouwtje 1, zoals wij dat noemden. Het kon net zo goed het 3de Mouwtje zijn geweest. Maar niet voor ons. Het was de entree die het dichtst bij ons huis lag. Geen speld tussen te krijgen. Het water van ’t Mouwtje ontsprong daar. Of verdween daar in de grond. Dat wisten we niet. We kwamen nooit te dichtbij. Er lag veel rottend riet. En een levensgrote zwaan had daar haar nest. Zij blies al naar je als je naar haar keek. Het was het begin voor ons. De trap naar beneden en rechtsaf.
Smalle wandelpaden van korrelig asfalt. Rechts een grasstrook en een heuvel met struiken en bomen. Links een aflopend grasstrookje en dan Het Water. Hier nog een sloot later een grote vijver. Halverwege het eerste wandelpad zaten Henk en ik vaak in het gras. Samen met Ewoud. Die gaf ons sigaretten waar we steevast half in stikten. Benson & Hedges. Goudkleurige pakjes. Later HB. 90 cent (in gulden tijdperk). Aan het eind van het wandelpad was een T splitsing. Rechtsaf ging je een helling op en kwam je weer terug op het speelveld. Aan de andere kant. Op de helling moet nog de bloedsporen te vinden zijn van de talloze valpartijen van Henk en ik. Met skelters en (race)fietsten denderden we naar beneden. De helling af en, als we het haalden, het bruggetje over. Vaak kwamen we ten val op asfalt of in rododendron. Bovenaan de helling was ook nog een trap naar beneden. Daar ging een deel van ’t eerste Mouwtje uiteindelijk over in ’t 2de Mouwtje. Henk is daar ooit eens met een fiets vanaf geracet. Henk en fiets eindigden in de sloot. Later meer hierover. Herinneringen genoeg. Blijkt tot mijn verbazing.
In ’t Mouwtje heb ik mijn mooiste avonturen beleefd. De avonturen van roekeloze, maar nog onbedorven kinderpiraterij.
Hoe anders wordt het later.
