Eergisteren ben ik geblockt op Twitter door iemand die mij al een tijdje volgt. Iemand met, in zijn zeer uitgebreide twitternaam, het jaartal ‘1984’ en woorden als ‘levens’-/’woordkunstenaar’. Het gaat om het volgende:
Ik val in een discussie waar een paar mensen Willem Engel’s vrijheid van meningsuiting aan het verdedigen zijn. Nu ben ik een groot voorvechter van vrije meningsuiting, tenzij die uiting meer dan een mening wordt. In dit geval omhelst Willem Engel mondkaploos een journalist, die daar duidelijk niet van is gediend.
Ik noem dat aanranding. Het barst los. Sneuneus, jankert en zinnetjes als ‘dan moet ie maar aangifte doen!’ krijg ik om m’n oren. Een vaak gehoorde is: ‘Die journalist gaat écht geen aangifte doen!’ Alsof dat de ernst bepaalt. Heel vermakelijk. Ook zwakzinnig. Allereerst begrijp ik er helemaal niets van dat mensen überhaupt de behoefte voelen om Willem Engel te verdedigen. Maar dat is persoonlijk. Soit. Erger vind ik het gebrek aan besef dat er geen zichtbaar wapen aan te pas hoeft te komen om iemand te bedreigen. Als er iemand kans heeft om besmet met Corona rond te lopen, is het Engel wel. Hij lapt elke regel aan zijn laars. Dat moet een feestje zijn voor onze covid-19 kwelgeesten. Vrij spel.
Uitermate storend zijn de mensen die zo vastgeplakt aan hun eigen overtuiging zitten, dat ze menen die van een ander niet meer te hoeven respecteren. Er zelfs een legitimatie in zien om andermans persoonlijke integriteit te schenden. Terreur is dat. Niks meer, niks minder. Als ik die journalist zou zijn, dan zou ik onmiddellijk aangifte doen. Wat mij betreft voor poging tot doodslag. Een hersenloze superspreader op een wispelturige skippybal. Levensgevaarlijk. En hij doet het bewust. Arrogante clown met dito volgelingen. Nog nooit is er iets goeds uit een sekte gekomen. Alleen maar ellende. Het zal met Willem Engel niet anders zijn.
Maar goed, even terug naar meneertje Blocker. Hij heeft mij geblockt toen ik off-line was. Ik heb dat niet ‘live’ meegekregen. Hij verwijt mij in zijn laatste tweet dat ‘ook ik nu al aan framen doe’, gevolgd door drie kots emoji’s. Leuk is wel dat zo’n laatste tweet blijft staan. Dus ik kan ’t nog in een re-tweet van commentaar voorzien. Ruimte is er niet om bovenstaand allemaal uit te leggen. Daar heb ik ook helemaal geen trek in. Ik heb in korte zinnetjes gezegd dat een constatering iets anders is dan framen. En dat als Willem Engel al een gevoelige snaar raakt, het eind zoek is. En, oh ja, of-ie op wil flikkeren. Beetje zinloos. Want dat was-ie al. Het voelde wel als opluchting.
Ondertussen krijg ik wel een beetje medelijden met Rutte. Ons Mark wil al 10 jaar niet de baas spelen en denkt dat we een volwassen democratie hebben. Dat mensen hun verantwoordelijkheid nemen. Mark gelooft niet in domme mensen. Want Nederlanders laten zich niet de wet voorschrijven. Dan moet je wel slim zijn. Nu het aantal dagelijkse besmettingen in rap tempo oploopt en Nederland langzaam code rood kleurt, zal Mark toch die verfoeide baan van Premier in volle last op zich moeten nemen. De baas spelen. Tegen al die ‘slimme’ medelanders zeggen: “Zo gaan we het doen, luister je niet dan sluiten we je op.” Liefst op Rottumerplaat. Met een muur erom heen.
Willem Engel en zijn discipelen eerst. Dan de rest van het schaamteloos weigervolkje.
En ze pas weer toelaten nadat wij …. ach, laat ze maar zitten ook.
steun mijn columns via
vadertje.backme.org
