Terwijl ik mijn dagelijkse column aan het schrijven ben, krijg ik een melding op mijn telefoon: ‘er staat een nieuwe uitslag in uw patiëntendossier.’ Mijn hart slaat even over. Snel log ik in. Snel is niet het goede woord, want het moet via de DigiD- app. Dat is overheid, ergo langzaam. Een paar minuten later zie ik het staan:
Conclusie:Supraglottische massa rechts(zie verslag MRI van 08-09-2020) met geassocieerde peritumorale inflammatoire veranderingen in de rechter lamina van de cartilago thyroidea. Geen kraakbeeninvasie.
Er staat nog veel meer boven. Vooral medisch jargon. De conclusie, daar gaat het om. Die is gunstig. Het is de conclusie van de tweede MRI die nodig was omdat de eerste MRI gedeeltelijk onduidelijk was. Belangrijkste vraag: Is er uitzaaiing naar mijn kraakbeen? Als dat zo is, dan moet mijn strottenhoofd inclusief stembanden operatief worden verwijderd. Dat is door deze conclusie voorlopig uitgesloten. Wel zit er een fikse ontsteking rond De Kiezel. De vestingmuur.
Huize Korenbloem is gematigd optimistisch. Er volgen nog twee uitslagen die allebei gunstig moeten uitvallen. Anders ben ik alsnog de lul. De CT scan van mijn longen en een PET scan van mijn lichaam tot net boven de knie. Tussen hoop en vrees. Alweer.
Donderdagavond krijg ik een telefoontje van de chirurg van het AUMC. Tussendoor heb ik al een paar keer mijn patiëntendossier gecheckt of er nieuwe uitslagen zijn bijgeschreven. Niets. Een dag gaat voorbij. En bijna nog een. Kwart over zeven donderdagavond krijg ik het belletje. Ik schrik in eerste instantie enigszins, omdat slecht nieuws meestal telefonisch wordt aangekondigd.
Ik zet de Vooravond op pauze en ga rechtop zitten. “Goed nieuws!” galmt mijn vrolijke Noord Italiaan in de telefoon. Ik ontspan. Een rateltje volgt over uitzaaiingen die er niet zijn. PET en CT zijn helder en geen indicatie op afwijkingen. Hij spreekt snel en ik moet me inspannen om hem te volgen. In overleg zeggen we de afspraak voor morgen af. Geen nut om, met de wild om zich heen slaande corona, onnodige risico’s te nemen. Wel vind hij dat spoed is geboden en hij belooft dat de oncoloog spoedig contact met me op gaat nemen. Aankomende week al. Ik zal dan ook meteen een dag en nacht worden opgenomen om een sonde voor voeding aangemeten te krijgen. Waarom dat direct al nodig is, is mij niet geheel duidelijk. Ik vermoed dat het te maken heeft met de chemokuur die, in tegenstelling tot een eerder voorlopig plan, gelijk gaat lopen met bestraling. Details. Vragen kan ik stellen tijdens het gesprek met de oncoloog.
We zijn voorlopig uitgepraat en ik bedank de chirurg voor het goede nieuws en z’n snelle handelen. Na het telefoontje zit ik even stil op de bank. Waarom ben ik niet uitzinnig van blijdschap? Er is geen uitzaaiing! Geen beter nieuws kan ik me op dit moment wensen. Ik zit al met mijn hoofd in het volgende stadium. Het stadium waar ik eerder ook al even in heb gezeten. Het vooruitzicht van een lange, vermoedelijk slopende behandeling. Chemo en bestraling. Minimaal zeven weken. Waardeloos voor mijn gezin. Al zien zij dat gelukkig anders.
Ja. Ik ben blij dat er geen uitzaaiingen zijn. Blij dat ik mijn stem mag houden. Dankbaar dat ik vooruit kan zien op het herontdekken van mijn smaak. Het blijft wél kanker. De Kiezel gaat het niet zomaar opgeven. Hij is wispelturig en ik vertrouw ‘m voor geen meter. Er is nog een lange weg te gaan.
Goed nieuws maar nog geen feestje.
Pffff, in wat voor wereld ben je terechtgekomen. Ik typ dit weer op het.minitoetsenbord van mijn Nokia, via de iPad wilde je site het niet hebben en nu onderweg, typewerk vanuit een hobbelende auto
Sterkte en blijf lachen
Het zijn mensen als jij die het verschil maken. Dank je wel.