In het wekelijkse gesprek met de Minister President was Mark Rutte Mark Rutte. De Onveranderlijke. De liberaal die al 10 jaar niet de baas is van Nederland. Zijn woorden. Hij wil nog steeds niet ons de wet voorschrijven. Dat doet-ie natuurlijk wel. Maar niet als de camera’s lopen. Altijd verteld Markie ons het zelfde verhaaltje. Het is dat hij af en toe de metaforen in zijn verhaaltje wijzigt. Anders kan ik er niet meer naar luisteren. Zijn onvoorwaardelijke geloof in de verantwoordelijkheid van de volwassen Nederlander is tot slapstick geworden. Hij spreekt zichzelf tegen, vanavond. Hij houdt van Nederland. Nederland is een beetje anarchistisch, zegt Mark. En hij houdt ervan. Anarchisme wordt nou niet bepaald gedreven door verantwoordelijkheidsgevoel.
Mark zegt dit in antwoord op de vraag van Arjan Noorlander hoe het toch komt dat als je de Duitser iets opdraagt hij het gewoon doet en de Nederlander eerst met een bak vragen komt en het dan nog steeds niet doet. Iets in die trend. Dat is volgens Markie het anarchistische in de Nederlander. En hij houdt ervan. Hij zegt het met vertedering. Ik snap het een beetje. Het liberalisme heeft raakvlakken met het anarchisme. Maar is zeker niet hetzelfde. Opvallend verschil tussen die ideologieën is nu juist die vermaledijde verantwoordelijkheid. Markie voelt die verantwoordelijkheid die de anarchist ontbeert. Hij wil het ook koesteren. De anarchie. Ongewild heeft hij het gekregen. We luisteren niet meer.
Ironisch is dat we wel, als Nederland, weer eens de top 3 hebben gehaald van een internationaal lijstje. Het lijstje met relatief de meeste besmettingen ter wereld. Tsjakka! Tot niet zolang geleden had ik nog een gezonde dosis vertrouwen in de vasthoudende koers die Markie en z’n ploegje hebben ingezet. Zonder afleiding recht op het doel af. Niet luisteren naar de zingende sirenes langs de gekozen vaart. Goed zo, hoor ik mezelf denken. Ergens onderweg is er scheurbuik uitgebroken. Het schip zwalkt. Het punt aan de horizon is niet meer zo afgetekend aanwezig als voorheen. Kapitein Mark motiveert zijn crew als altijd. Er wordt maar met een half oor geluisterd. Druk met hun eigen pijn.
We moeten er een tik met De Hamer opgeven. En zo nodig nog een keer. Maar dat houdt wel strengere maatregelen in. De Hamer is nieuw, het verhaal hetzelfde. Sinds maart al. Als we ons niet aan de maatregelen houden zakken we naar beneden als een Oude Onderbroek. Leuke nieuwe metafoor. Nog steeds hetzelfde verhaal. We kunnen wel met ons allen naar het gaatje in de boot kijken, maar we moeten roeien. Dan blijft het gaatje boven water. Of zoiets. Half geslaagde metafoor. Zelfde verhaal. We kunnen allemaal tot 2 tellen. Eén houdt de anderhalve meter(1) en twee was je handen stuk(2). Geen nieuwe metafoor. Zelfde verhaal. Eigenlijk moet we tot drie tellen. Nee, tot drie tellen is zelfs véél beter! Drie is laat je testen bij klachten(3) en blijf thuis(4). Ook benoemt Markie nog even het belang van zoveel mogelijk thuiswerken(5). Tellen kan Markie ook al niet. Althans niet tot vijf. Want dat zijn de cruciale voorwaarden. Het RIVM ziet gedragsverandering, maar we moeten wachten tot zondag voordat zich dat in de cijfers uitdrukt. Mark geeft de schuld aan ons gedrag, maar niet aan ons. Want wij zijn Nederlanders. En daar houdt hij van.
Hij is namelijk ook Nederlander.
Steun mijn stukjes via:
vadertje.backme.org
