…nog eens over Corona hebben. Waarom niet? Het is er meer dan ooit. Het gaat voorlopig niet weg. Als het überhaupt weg gaat. Ik heb er ook geen zin in. Niet om over te schrijven of over te lezen. Corona moe. We móéten het er over hebben. Althans wij, gewone Nederlanders niet, maar de échte experts. De virologen van het OMT. Geen grotere ramp sinds de laatste wereldoorlog. Dat horen we vaak. En dat is zo. Wereldwijd ongelooflijk veel doden en besmettingen. Ik las vanmiddag een stukje waarin, vrij geciteerd, stond: “Nederlanders hebben wel een grote mond over van alles en nog wat, maar doen uiteindelijk toch gewoon wat ze wordt gezegd.” Daar moest ik even over nadenken. Het klopt. Daar zit ook de angel van de 2de golf. In ‘uiteindelijk’. We zijn te laat. Elke keer.
Het is een vlieg die rond je hoofd zoemt. Je kan ‘m vrij makkelijk doodmeppen. Maar je neemt de moeite maar half om dat je belangrijker dingen te doen hebt. Je slaat naar de vlieg als-ie te dicht bij je oor zoemt. Je weet dan al dat je ‘m niet raakt én dat-ie weer terugkomt. Ondertussen stijgt je irritatie naar een niet proportioneel niveau. Op een gegeven moment ga je wild om je heen slaan. De vaas gaat van tafel en je scheldt je partner of kind verrot. De vlieg zoemt weer in je oor en je directe omgeving is plotseling in chaos veranderd. De eenvoudige oplossing kost nu moeite om uit te voeren. Je moet jezelf herpakken. Een raam open zetten en de vlieg wegjagen. Of de vliegenmepper pakken en je volledig op de vlieg richten. Geconcentreerd en kalm. Als je dat meteen gedaan had, was het probleem snel verdwenen. Zonder de ondertussen aangerichte rampspoed, die straks ook weer herstelwerk vergt.
Zo is het ook met Corona. We waren bijna zover. Twee weken langer in lockdown en de vlieg was verjaagd. Maar nee, ongeduld en oog voor ‘belangrijker’ zaken deed ons de mond wagenwijd opengooien. Protesten. Weigeren. Demonstreren. Uiteindelijk (daar is ie weer) een beetje luisteren en….jawel, te laat. En we krijgen een torenhoge rekening gepresenteerd. Meer besmettingen, meer ziekenhuisopnames en straks ongetwijfeld volle ic’s en volle lijkkisten. De wrange ironie wil dat onze grote bek ervoor heeft gezorgd dat we datgene wat we allemaal graag terug willen, verder weg is dan ooit. Zonder die grote bek hadden we op rozen gezeten. Betrekkelijk, weliswaar, maar een wereld van verschil met het heden.
Corona onder controle houden. Dat was het doel. We waren er bijna. De economie kon weer rollen. De ziekenhuizen konden de normale zorg weer reguleren. En met een paar regeltjes hadden we best kunnen leven. We hebben de versoepelingen aangegrepen om de grote bek nog wijder open te trekken. Plotseling moesten we met allerlei verongelijkte middenstanders, industrieën, ouderen, jongeren, influencers en bn-ers met even grote bekken rekening houden. Het jengelende kind dat maar om meer blijft zeuren en het uiteindelijk krijgt en vervolgens drie dagen buikpijn heeft. Iedereen mocht aanschuiven in de talk shows om zijn of haar sneue verhaal te aerosolen. Voor het gemak vergeten we maar even dat zij er helemaal niet hadden hoeven zitten. Ik geeft toe, het kabinet stond erbij en keek ernaar. Die vinden al die grote bekken wel vertederend. Rutte houdt wel van dat ‘anarchistische’. Nu gaat hij aankomende dinsdag het begin van een nieuwe lockdown aankondigen. Voor diezelfde Nederlanders.
Nu maar hopen dat voor de derde golf we niet meer zo gecharmeerd zijn van die ‘eigenwijze’ Nederlanders. Dan hoef ik niet meer van die zure constateringen op te schrijven. In plaats daarvan kan ik, en de rest van de risicogroepen, weer eens de tuin uit zonder door een Willem Engel adept te worden besprongen
Nu even een raam open doen. Er moet een dikke bromvlieg uit.
Met geduld.
