Ken je dat? Dat jeukende gevoel dat niet weg wil? Dat aanzwelt op momenten dat je denkt dat je het hebt weggekrabt? Bij mij begint de jeuk een etterende bult te worden, die afwisselend woede en machteloosheid brengt. Die ‘bult’ is de collectieve stupiditeit die in moordend tempo aan celdeling doet. Helemaal niets hebben we geleerd van de eerste covid-19 golf. Integendeel, durf ik te zeggen. Mijn verstand kan er niet bij dat na de overweldigende lessen van de eerste lockdown er geen lering uit getrokken is. Al die gelegenheidsdemonstranten, meelopers, influencers en hobby-ontberende mee-eters moeten toch enig besef hebben dat zij het vreselijk mis hebben gehad. Op een of andere manier heeft de nieuwe aankomende rampspoed hen gesterkt in hun bestaande overtuiging. Geen idee hoe en waarom. Met, zo mogelijk, nog groter opengetrokken schreeuwbekken trekken ze ten strijde.
Verschillende groepjes hebben de handen ineen geslagen. Ze ondersteunen elkander bij demonstraties en protesten. Intimideren gezellig samen op het Binnenhof. Bespuwen gezamenlijk journalisten en snijden op de snelweg hun busjes af. We staan erbij en praten erover. Halen de stickers van de busjes af. Dat zal ze leren! Verontwaardiging alom. Zelden represailles. Enkele aangiftes zijn gedaan door tweede kamerleden. Zeventien, als ik het wel heb. Feestende medelanders vlak voordat de kroegen dichtgaan. Nog even massaal een kater bewerkstelligen die zo lang mogelijk meegaat in de 2de lockdown. Met ongepaste trots. Kijk mij eens dwars zijn.
De overgrote meerderheid die zich wel aan verstandige regeltjes houdt, hoeven geen lering te trekken uit de eerste golf en lockdown. Deze groep weet het al. Toen al. Zij vergeten iets anders. Iets dat ze niet hebben geleerd of dat ze angstig verdringen. Dat zíj de meerderheid zijn. Dat zíj zich niet stil hoeven houden. Dat zíj op anderhalve meter hun geestelijk uitgedaagde medelanders terecht kunnen wijzen. Ze laten zich niet horen. Ze hebben niks bijgeleerd. In zekere zin zijn zij daardoor medeplichtig. Zij verschaffen de schreeuwers ruim baan. Zij laten hen hun gang gaan. Hoofdschuddend staan ze aan de zijlijn, terwijl zij barricades op zouden moeten werpen en er vervolgens op gaan staan. Tomaten gooien naar de rotte appels. Moeders, Vaders, Oma’s en Opa’s die de grenzen van hun risicogroep uitstappen om hun nageslacht te redden. Mooi verhaal voor later. Voor de kleinkinderen. Als ze het hebben gered.
Ik zie de chaos alleen maar groter worden. De tegenstellingen groeien. De waanzin is gemeengoed aan het worden. Ontevredenheid, onmacht, onvrede, frustratie, jaloezie, verwendheid. Eigenschappen die bij velen eindelijk de openslaande deuren hebben opengebroken en vrij spel hebben in de wereld waar tot voor kort nog enige vorm van redelijkheid de maat was. En ze gaan helemaal los. De verongelijkte massa kwakt de teilen met opgespaard zuur over ons heen. Het wordt tijd om de gelatenheid van ons af te werpen. De schreeuwende meute moet doordrongen worden dat de vrijheid waar ze in mogen leven voor een groot deel bestaat uit de verantwoordelijkheid die een ieder daarin neemt. Vrijheid om te kunnen roepen wat je wilt is geen vanzelfsprekendheid. Daar is keihard voor geknokt. En daar moeten we voor blijven knokken. Juist door diegene die er het meest gebruik van wensen te maken.
Neem verantwoordelijkheid als er ook maar een minimale kans bestaat dat je ongelijk hebt. Dat kan zomaar levens redden.
Graag ruil ik mijn verbijstering in voor vertrouwen in de mensheid. Make it happen!
