Dé Wandeling

Twee uur en twintig minuten. De koek is op. We willen nog verder, maar het gaat niet meer. Het geeft niet. We gaan snel weer terug.

Het is er eindelijk van gekomen. De te lang uitgestelde wandeling door ons meest gekoesterde deel van onze jeugd. De jeugd van Henk en Menno. Zowel Henk als ik zijn de ochtend niet heel hoopgevend begonnen. Ik heb een rusteloze nacht gehad en heb nauwelijks geslapen. Henk heeft zich laten overhalen om met zijn vriendin de IKEA te bezoeken. Bij Henk thuis is een nogal rigoureuze make-over aan de gang. Muren en meubilair worden kritisch bekeken en onder handen genomen. Enthousiast verhaalt Henk daar regelmatig over. Voordat hij de green mile naar de IKEA moest afleggen heeft hij nog wat geschilderd. Thuis. Dat kost hem al gauw een zeurende rugpijn die hij de rest van de dag met zich mee moet torsen. Zijn natuurlijke optimisme overwint dat altijd. Ik bewonder dat.

Gesloopt kom ik vanochtend véél te laat mijn nest uit. Half verdoofd. Een kop vol met snot en geradbraakt. Twee koppen koffie verder ben ik al weer aardig opgeknapt. Het is tegen twaalven en Henk komt om twee uur. Tussendoor vraagt vrouw Linda of dochtertje Fleur straks meekan met Henk en mij. De uitkomst levert een ongemakkelijk triest gevoel op bij zowel vrouw Linda als bij mij. Vrouw Linda is lichtelijk geïrriteerd omdat zij haar paard moet verzorgen. Als zij haast heeft, doet ze dat liever zonder dat dochtertje Fleur daar de boel in de war stuurt. Ik begrijp dat. Maar Dé Wandeling is heilig en uitsluitend voor Henk en mijzelf. Voor niemand anders. Vrouw Linda begrijpt dat. Dochtertje Fleur gaat met vrouw Linda mee. Henk is er ruim voor tweeën. Niets staat Dé Wandeling meer in de weg.

Naarmate we Bussum dichter naderen worden Henk en ik steeds een stukje jonger. Als we de auto bij ons geliefde oude huis op de Anton Mauvelaan hebben geparkeerd zijn we getransformeerd naar de kwajongens van begin jaren ’70 in de vorige eeuw. Het kriebelt in de buik. Als we uitstappen lopen we automatisch naar het voetpad tegenover ons huis. Met onze rug naar het plantsoentje waar Henk meer dan ons moeder lief was, de zwaartekracht op de proef stelde vanuit de boomtoppen. De zwaartekracht heeft geen één keer verloren. We staan voor het voormalig ouderlijk huis. Verwaarloosde tuin en extra dakramen. Verder precies hetzelfde De Heks zit nog steeds bovenin de reuzenconifeer.

We lopen het straatje in dat uitkomt op het speelveld. Onderweg proberen we de namen van de buren te noemen. We komen in de buurt, maar we weten dat we ze niet helemaal correct hebben. Het geeft niet. De belangrijkste namen moeten nog komen. Aan het eind van het straatje woonde Hans F. Een vriendje waar we meer ruzie mee hadden, dan plezier. Hij woont bij zijn oma. Een schat van een mens die ons altijd van snoepjes voorziet. Rechtsom komen we bij het speelveld zelf. De Velsinkjes woonden daar. Arend was de belangrijkste. Een voetbalvriendje. We lopen door en kijken naar het huis van Marieke L. Dé grote jeugdliefde van Henk. Hij spreekt nog met vertedering over haar. De ene na de andere herinnering rolt uit onze monden. Vaak herinneren we ze omdat de ander ze herinnert. We steken elkaar aan. We vinden het prachtig en genieten met volle teugen. We krijgen zelfs een beetje een spannend gevoel als we langs de Indonschool lopen. Waar we zoveel kattenkwaad hebben uitgehaald. De school staat gedeeltelijk in de stijgers. Heras hekwerken eromheen. Vreselijk. Een inbreker in onze perfecte wereld.

Snel lopen we verder naar het trapje waar het allemaal om draait. Het trapje naar ’t Mouwtje. Daar gaan de herinneringen pas echt losbarsten.

Morgen meer!

Mijn Stukjes Steunen?
vadertje.backme.org