Dode Helden

Deze foto staat ook als schermafbeelding op mijn telefoon. Mijn schoonzoon, die ik toch al heel lang ken, ziet hem van de week toevallig langskomen. Hij denkt dat het Clint Eastwood is.

Dode Helden

Clint Eastwood is niet dood. Nog niet. Gelukkig maar. Hij heeft niet meteen mijn hart gestolen, maar naarmate hij ouder is geworden, kan hij niet meer stuk. One of a kind. Een dinosaurus waarvoor ontzag op z’n plaats is. Hij zorgt ervoor dat ik regelmatig moet denken aan al die andere helden die ik in gedachten koester. De meeste zijn dood. Of bijna dood. Of inactief. Zoals Jack Nickolson en Gene Hackman. Gene Hackman heeft zich bewust teruggetrokken uit de filmwereld. Jack Nickolson schijnt aan het dementeren te zijn.

Niets is erger dan een aftakelende held. Dan kunnen ze beter dood zijn. Jack Nickolson, een icoon. Geen man op aarde heeft een markantere kop dan hij. Easy Rider, The Shining, Wolf, The departed, one flew over the cuckoo’s nest, As good as it gets, Chinatown, A few good men en natuurlijk de beste Joker aller tijden uit de Batman reeks. Hij herkent zichzelf niet eens meer. Geen Jack meer. Niet voor mij.

Ik kan pagina’s volpennen over dode helden. De een na de ander schiet me te binnen.

Rutger Hauer, David Bowie, Lemmy, Michael Jackson, John Lennon, George Harrison, Joop den Uyl, Nelson Mandela, Johan Cruyff, de club van 27. Dood.

Het is een vreemde sensatie. Zo’n reis door je hoofd. Vertedering, verdriet, gemis en zelfreflectie. Dode helden houden je ongewild een spiegel voor. Je wordt oud en je gaat dood. En het is dichterbij dan je denkt. Filosofisch gezien kom je maar moeilijk op een geruststellend pad terecht. Confronterend is het. Ook fijn. Ook naar. Stilstaan bij je eigen eindigheid is moeilijk. Zeker als agnost of atheïst. Vergetelheid is een niet te bevatten begrip. Zoals oneindigheid. Hoe meer helden sterven, des te dichter nadert je eigen einde. Voor je het weet zit je in tijdnood. Naarmate het hout verder verdort, dringen de levensvragen, die er toe doen, zich op. Tegelijkertijd rijst het besef dat eigenlijk niets er toe doet. Hufter en schatje. Dood gaan ze allebei. Bij leven kan je alleen maar je instinct volgen (je hart, zo je wilt). Hoe meer je over dé levensvragen nadenkt, des te lachwekkender wordt het. De volgende generatie doet het met het beeld dat ze van je hebben. Daar krijg je niks van mee. Tijdens je leven klooi je maar wat aan. Het leven zelf is wel het mooiste dat we kennen. Dus helden, wordt oud en laat ons ook oud worden. Liefst met zoveel mogelijk plezier. Deels door jullie.