Om een uur of vijf word ik vanochtend wakker in het AUMC. Er is kennelijk een ploegwissel. Een hoop gepraat en gelach op de gang waar kamer 38 aan grenst. Mijn kamer. Twee bedden, één patiënt. Dat ik überhaupt heb geslapen mag een klein wonder worden genoemd. Ik heb flink last van de maagsonde die is geplaatst. Bovendien ben ik een buikslaper. Onmogelijk met een maagsonde. Op de rug dus. Dat is deels gelukt. Een paar keer wakker geweest, maar dat word ik ook in mijn ‘natuurlijke’ slaaphouding.
Al met al redelijk uitgerust.
Op het moment dat ik uit bed wil stappen word ik onmiddellijk teruggeworpen. Een stekende pijn die ik niet zag aankomen. Klaarwakker. Nieuwe strategie. Uiteindelijk lukt het met een komisch uitziende circusact om uit bed te komen. De triangel boven mijn bed speelt daar een belangrijke rol in. Later verneem ik dat dit nog wel een dag of drie á vier kan duren. Fijn.
De MDL arts komt al redelijk vroeg in de morgen om mij officieel met antibiotica uit het ziekenhuis te ontslaan. Een heuse ontslagbrief krijg ik mee. Zij benadrukt dat de ingreep goed is verlopen. Dat weet ik. Ik heb alles mee mogen krijgen tijdens de ingreep door een te lage dosis sedatie. Shit happens. Ik voel de naald nog mijn buikspier doorboren. Kokhalzend en hoestend maar geen krimp gevend, haalde ik de eindstreep.
Om half elf komt vrouw Linda me ophalen. We hebben nog een goed gesprek met de diëtiste en er lijkt niets meer de behandeling in de weg te staan. We lachen en er heerst een redelijk opgeluchte stemming. Mijn buik steekt als de kolere, maar dat gaat voorbij. Dus oké. Sondevoeding is al geleverd en ik ben nu al deskundig in het bedienen van de maagsonde. Alsmede het onderhoud ervan. Vlak voor het avondeten begin ik aan mijn dagelijkse column. Ik heb al een onderwerp en ben aan de tweede alinea bezig.
Maar dan…een belletje.
Het is mijn altijd vrolijke Noord Italiaanse arts. Op donderdag is er altijd overleg over dossiers met verschillende specialisten. Mijn dossier is daar vanavond ook besproken. Omdat de geplande bestralingsbehandeling niet tegelijk met chemo kan én de alternatieve behandeling kennelijk niet het volledige vertrouwen heeft, wil de arts mij morgenochtend spreken. Inclusief vrouw Linda.
Hij en nog een handjevol artsen willen het met mij hebben over ‘overlevingskansen’ en een operatie. Waarom chemo ter sprake werd gebracht weet ik niet. Die optie was al uitgesloten. Hij zal de alternatieve behandeling bedoelen. Mijn Noord Italiaanse vriend besluit na een uitvoerige uitleg over een operatie en het daarmee verbonden tweeweekse verblijf in het ziekenhuis met de zin:
“We kunnen natuurlijk gewoon de gekozen behandeling door laten gaan, maar uiteindelijk is het uw keuze…” Ik ben volledig in de war, maar bewaar mijn vragen voor het gesprek.
Het voelt alsof ik een paardenhoofd in mijn bed heb aangetroffen.
Bizar.
Steun aan mijn stukjes?
vadertje.backme.org
Menno, ik denk dat het overwegen van een operatie alleen gebeurd als ze een kans van slagen zien. Probeer het een beetje positief te zien, wie weet schept het nieuwe kansen. Gooi dat paardenhoofd nog even uit je bed, bedenk een klein hoopgevend lichtje daarvoor in de plaats. Ze hebben natuurlijk nu veel meer informatie over jou dan toen je net dit hele circus begon. Mijn tante had keelkanker, ook in haar nek lymfeklieren aangetast (bevatten kankercellen). Is na veel wikken en wegen geopereerd en bestraald. Heeft na een tijdje van slik en spreekklachten en andere onprettige bijkomstigheden nog jaren geleefd en is in de negentig op natuurlijke wijze aan haar einde gekomen. Het was jammer genoeg een uiterst kil en onvriendelijk mens maar ze was blij en dankbaar voor haar artsen in het Erasmus. Dat is eigenlijk voor het eerst in mijn leven dat ik haar enthousiast en blij hoorde praten over iemand. Durf te vertrouwen op je arts. Neem zelf de regie zoals ik, geloof ik, al eerder schreef, maar heb vertrouwen in je arts. Net voor mijn (zware) kankeroperatie vroeg mijn behandelend arts aan mij; “ Durf je het aan met mij?” Ik heb volmondig ja durven zeggen en zie, vier jaar verder, nog steeds kankervrij en elke controle vraagt hij nog steeds (als grapje) of ik het nog aandurf met hem.
Ze kunnen veel, heb vertrouwen.
En geloof in jezelf. Een mens kan veel meer aan dan hij zelf denkt. Dus jij ook. Veel wijsheid morgen en vooral: veel sterkte. Ik zal aan je denken en mijn vingers weer paars duimen.
Lieve groet,
Irma (en groet Linda van mij en zeg haar dat deze onbekende haar ook sterkte wenst)
Nooit zal ik hoop verliezen. Zeker niet als er mensen als jij in de buurt zijn. Ik weet al dat ik bij een eventuele operatie sowieso mijn stembanden verlies. Verder wacht ik rustig hun argumentatie af. Ps. Linda dankt je voor je steun. Het raakt haar.
Uiteraard geen dank. Ik doe niks, alleen je gedachten kronkels volgen en erop reageren. Ben gewoon n mens en begrijp n beetje door wat voor een hel jullie gaan. Kop op, samen komen jullie een heel eind. Hoop dat het vandaag n beetje naar wens loopt.
Knuffels van mij voor jullie samen.