Onrecht. Zelfs dat willen we categoriseren. In hokjes proppen. Als tegenargument gebruiken. Een onthoofding in Frankrijk. Vrij snel verontwaardiging over het gebrek aan verontwaardiging. Zoals wel het geval was bij een moord in de VS door een foute politieman. Bekende kreten uit de standaard reactie zijn: “Daar hoor je ze niet over” en “wat als die moord door een blanke was gepleegd?” En zo zijn er nog talloze voorbeelden; je kent ze zelf ook wel. En wat is het punt? Helemaal niets. Dat is er niet. Onderbuik diarree dat een uitgang zoekt.
Niet recyclebaar afval.
Die onderbuik wordt dagelijks gevoed. Politici, journalisten en andere veel in de publiciteit tredende figuren, maken zich er schuldig aan. Of doen er het zwijgen toe. In beide gevallen wordt er ongeveer hetzelfde resultaat bereikt. Verontwaardiging aangewakkerd. Bewust of onbewust. Het maakt niet uit. Schijt uitstorten is een verslaving geworden. Verontwaardiging als zelfbevrediging. Op sociale media zie je het dagelijks terugkomen als er weer eens een politicus zijn afschuw ergens over heeft uitgesproken. Direct worden vragen gelanceerd over het gebrek aan geluid bij ander onrecht. Meestal hebben de onderwerpen niets met elkaar te maken.
Onderbuik legen en weer vullen. De cyclus.
Onrecht met elkaar vergelijken is zinloos. Elk onrecht staat op zich. Onrecht is meetbaar en benoembaar. Als iemand wordt onthoofd door een extremistische islamiet of een extremistische blanke is het slachtoffer in beide gevallen zijn kop kwijt. Onrecht wordt niet meer of minder erg als het vergeleken wordt met ander onrecht. Of wie er verantwoordelijk voor is. Als iemand zich uitspreekt over specifiek onrecht, houdt dat niet automatisch in dat er geen verontwaardiging bestaat over ander onrecht. Als er over een onderwerp wordt gepraat, kan je er moeilijk alle onrecht in de wereld naast leggen. En waarom zou je ook? Je bevredigt er alleen maar iemands onderbuik mee. Lost niks op.
Vaak is het legen van de onderbuik tijdsgebonden. Bij onrecht is er een houdbaarheidsdatum geplakt op de tijdspanne die een reactie geloofwaardig maakt. “Dat hoofd is er vorige week al afgehakt, waarom reageert u hier nu pas op?” Stompzinnige vraag. Draagt nergens toe bij. En al helemaal niet aan een oplossing. Ook dat valt in de categorie: onrecht wordt er niet meer of minder van. Het probleem dat wel besproken moet worden, in dit kader, is de prangende vraag waarom publieke figuren zo krampachtig op onrecht reageren?
Er is een generaal antwoord: publieke figuren zijn als de dood een ongewenst label opgeplakt te krijgen. Nieuwsflits: die krijgen ze sowieso opgeplakt. Als je als linkserd zegt dat er een hoofd is afgehakt door een islamitische extremist van, ik noem maar een zijstraat, Marokkaanse afkomst, word je al gauw binnen je eigen kring afgebrand. Je zou in die kring moeten zeggen: “de vermoedelijke dader heeft een lichtgetinte huidskleur en over zijn motieven is nog niets bekend.” Oh wee, als je je vermoeden uitspreekt. Andersom geldt ongeveer hetzelfde principe. Als je als rechtserd zegt dat een “illegaal ons land binnengekomen islam-extremist een hoofd heeft afgehakt omdat het moest van Allah”, dan ben je al snel een polariserende rechts-extremist.
Ondertussen maken we ons drukker om wiens onderbuik sterker riekt, dan om het onrecht zelf. President Macron van Frankrijk wil extremisme aanpakken in zijn land. Moslim-extremisme voorop. Gelijk heeft-ie. Een storm van kritiek levert het op. Ik snap daar geen bal van. Ik ben een heuse linkserd, maar extremisme, in welke vorm dan ook, heeft geen bestaansrecht in de door ons gewenste samenleving. Mensen die andere mensen niet als mens zien, horen niet in een mensen-samenleving thuis. Niets rechtvaardigt moord. En zeker niet moord vanwege een andere levensvisie.
Onrecht is onrecht. Daar wat aan willen doen begint met je niet druk te maken over een label dat je toch wel opgeplakt krijgt. Het begint bij doen. Zoals Macron dat doet. Een duidelijke schifting maken wat wel en niet thuishoort in een samenleving. Een zuivere scheidslijn. Geweld. Daar ligt de grens. Ga je daaroverheen dan moet je weg. Linksom of rechtsom.
Haal het Geloof en de Politiek uit Onrecht. Beschouw kritiek als betekenisloos. Focus op het onrecht. Dan blijft het duidelijk. De rest is bijzaak. Soms moet een mens of regering meer doen dan alleen maar om een vreedzame samenleving vragen.
De democratie verdient het om tot de laatste snik te worden verdedigd.
Steun mijn stukjes via:
vadertje.backme.org
