Dat het vreemde tijden zijn hoef ik niemand meer aan zijn neus te hangen. De meeste mensen hebben nog nooit een pandemie van deze omvang meegemaakt. Laat staan de uitwerking daarvan op het menselijk welzijn. Zowel fysiek als geestelijk. De fysieke aspecten laat ik hier even onbesproken. Dat regelen uiteindelijk onze wetenschappers. Een vaccin en later een geneesmiddel. Klaar is die Kees. De geestelijke toestand is de toestand waar ik me zorgen om maak. Vanuit een gesloten lockdown-situatie kijk ik de wereld in. Naar de mensen. Hoe ze ermee omgaan. Ze blijven me verbazen. Radicalisering alom. In sneltreinvaart. De saamhorigheid, die we nodig hebben om niet allemaal permanent geestelijk gehandicapt te worden, ontbreekt volledig. Mensen die pre-pandemie gemakkelijk met elkaar door een deur konden, kunnen nu elkaars bloed wel drinken. Of dat van hun baby’s. Obscure theorieën en geheimzinnige complotsekten krijgen steeds vastere voet aan de grond.
We weten het niet meer. We klampen ons vast aan schijnzekerheden. Vastigheidjes, welke dan ook. Alles wat ervoor kan zorgen dat we ons niet nóg meer verdwaald voelen. We luisteren naar iedereen die ons de weg wijst. Als het tenminste in ons straatje past. Het aanbod is gelukkig groot. De parasieten van de maatschappij kruipen massaal uit hun holen om ons te ‘beschermen’ en/of te ‘redden’. De wereld staat in brand. Mensen gaan massaal dood. Overal vallen bastions van zekerheid. Het kabinet moet met wankel beleid en half-opgedroogde lijm de boel enigszins aan elkaar geplakt zien te houden. Mensen raken de weg steeds verder kwijt. Verstandige mensen die zich plotseling bezig gaan houden met onderwerpen waar ze vroeger hun neus voor ophaalden. Mensen die zonder pardon aan de kant worden gezet. Opgegeven. Weggezet als offerlammeren. De scheidslijnen lopen dwars door elkaar. Krijtstrepen getrokken door mensen die de weg naar Pearl niet konden vinden. En wij lopen er wankelend overheen. Aangemoedigd door de sekteleider van dienst.
Een flipperkast van negatieve reacties wordt in ons losgemaakt. Negatief naar goede intenties. Naar goede initiatieven. Naar de slechte equivalenten ervan. Het maakt niet uit. We moeten het ons systeem uitschreeuwen. Denken we. De rede raakt steeds verder uit zicht. We richten schade aan die straks niet meer te herstellen is. Aan onszelf en aan anderen. Als de mist is opgetrokken en er ooit weer een ‘normaal’ komt, dan zal menigeen zich nog wel eens achter z’n oren krabben. Als dat nog mogelijk is. We gaan te ver. Overschrijden onze eigen grenzen, zonder dat we het in de gaten hebben. Misschien is het wel niet zoveel anders dan voor de pandemie. Is het alleen maar kwadratisch toegenomen. Mijn vertrouwen in de mensheid is niet van dien aard dat ik zomaar durf te gokken op een goede afloop. De tekenen zijn er gewoonweg niet. Overal brokkelen de muren van de menselijkheid af. “Niet normaal maken wat niet normaal is” zei niet zolang geleden een vreemde man in z’n eentje op de dam.
Dat vond ik al niet normaal.
Mij steunen?
vadertje.backme.org
