Verbijstering

Bovenstaande berichten kwam ik vandaag tegen op Twitter. Het bericht van Pat was een reactie op het statement van Gert-Jan Segers. Je weet wel, die van de Christen Unie. Voor wat betreft het eerste gedeelte van Pat’s reactie heeft ze gelijk. Jihadisme omhelst de gedachte dat een bepaald geloof binnen de Islam, door gewapende strijd afgedwongen moet worden. Islamisme is een politieke uitwas van de Islam die weliswaar conservatief en pertinent tegen scheiding van kerk (moskee) en staat is, maar dat niet met gewapende strijd wil afdwingen. De scheidslijn is dun en de overstap van Islamisme naar Jihadisme is snel gemaakt door fanatieke gelovigen. Maar, zoals gezegd, naar de letter heeft Pat gelijk. Behalve deze korte toelichting wil ik het er, voor wat dit punt betreft, bij laten.

Ik stoor me, zoals vaker, aan het tweede gedeelte van haar reactie. Bij veel mensen zie je die impuls. Ergens wordt er een gruweldaad gepleegd en vrijwel onmiddellijk wordt er een vergelijk getrokken met een gruweldaad van de (ogenschijnlijke) tegenpartij. Het is de eeuwig wijzende vinger, die maar niet onder de duim is te houden. We moeten zo nodig de ‘schuldbalans’ in evenwicht zien te krijgen. Onze verontwaardiging moet afgemeten en gelijkgetrokken worden. Ergens je afschuw over uitspreken houdt niet in dat een ander incident niet net zo afschuwelijk is. Het is respectloos naar slachtoffers en hun nabestaanden om hun leed naast dat van ander leed te leggen. En vice versa. Elke onschuldige die door toedoen van wiens daad dan ook om het leven komt, is even afschuwelijk en verdient het om met individuele verontwaardiging behandeld te worden.

Een moord met jihadistische motieven op een oude man en twee vrouwen in een kerk in Nice vergelijken met een bom die in Irak 70 onschuldigen vermoord is respectloos en belachelijk. Het enige waar het toe bijdraagt is dat er een discussie tussen twee politieke kampen ontstaat. En dan is de oorspronkelijke verontwaardiging al gauw verdwenen. Terwijl het er nu juist op aankomt dat we gezamenlijk optrekken tegen ondemocratische krachten die wél gezamenlijk tegen ‘ons’ optrekken. Zij kunnen tweedracht in onze samenleving(en) prima gebruiken.

Pat stipt in haar betoogje ook nog even aan dat ‘i.v.m. de Westerse Beschaving’ de verwoestingen aan eigendom van onschuldige burgers moet worden vergoed. Op zich ben ik het daar helemaal mee eens. Alleen niet als argument tegen een statement over een terreurdaad die hier niets mee te maken heeft. Althans, niet direct. Voor zover ik weet. Mocht het ooit zover komen dat ‘de Westerse Beschaving’ deze terechte vergoeding uitkeert, moet er nog wel een vorm van Westerse Beschaving bestaan. Je zal eerst de wolven uit je eigen tuin moeten wegjagen, voordat je de buurman kan helpen.

Het vergelijken van leed is een heilloze weg en helpt niemand verder. Integendeel. We kunnen alleen anderen helpen als we gezamenlijk onze westerse democratieën beschermen. Als zij veilig zijn en vrij van jihadisme en andere terreur, pas dan kunnen we van betekenis zijn elders in de wereld. Elk onschuldige die valt verdient ons aller aandacht. Stuk voor stuk. En niet allemaal op één hoop gegooid.

Misbruik elkaars verontwaardiging niet voor een eigen agenda.

Hou mijn eigenwijze pen met gitzwarte inkt gevuld!