Een Tussenkiezel

Mijn laatste Kiezelbericht was afgelopen 23 oktober. Sindsdien zitten we in een ongemakkelijke pauze-lockdown. Lang wachten is vervelend en zorgt voor onverwachte momenten. Zeker als je min of meer gedwongen op elkaars lip zit. We moeten waakzaam zijn voor een negatieve spiraal. Alle ellende persoonlijk maken. Die neiging hangt boven ons hoofd en we moeten ons ertegen verzetten. Dat lukt gedeeltelijk. De onzekerheid over mijn opname is dagelijks prominent aanwezig. De coronacijfers en de daaruit voortvloeiende maatregelen stemmen niet hoopvol. We klampen ons vast aan de belofte van de chirurg dat ik met 3 weken aan de beurt ben. Geteld vanaf 23 oktober jl.

Inmiddels is vandaag voor het eerst de PEG sonde niet uitdrukkelijk aanwezig. Zo goed als pijnvrij. Ik heb daardoor 10 uur aaneen geslapen. Een unicum voor mij. Te lang. Een kop als een ballon. Iedereen is weg als ik beneden kom. Dochtertje Fleur (6) is naar school en vrouw Linda is naar de tandarts. Ik moet vrouw Linda even bellen om me dat te kunnen herinneren. Ze klinkt relaxed. Fijn. De afgelopen tijd bewaart vrouw Linda een zekere afstand. Ze beschermt zichzelf. Ze voelt een grote verantwoordelijkheid. Ik snap dat, maar vind het niet prettig. Fysieke onmacht zorgt ervoor dat ik maar een klein gedeelte kan doen van mijn oorspronkelijke bezigheden. De Kiezel vreet. Van onmacht kan ik ontzettend chagrijnig worden. Ik hou het binnen. Het is voor niemand goed. Sporadisch hebben vrouw Linda en ik gesprekjes. Het zijn kleine verlichtende gesprekjes. Rechtstreeks en soms ronduit grappig.

Ik moest niezen. Gisteren. Vrouw Linda en ik zaten net samen koffie te drinken. “Dat kan dus ook niet meer straks”, merk ik op. “Verdomd, nee!” roept Linda. We lachen. Ik zeg dat als ik straks moet niezen het keelventiel waarschijnlijk tegen de muur aanzit. Vrouw Linda bescheurt zich. Het zijn ontladingen. Die moeten er zijn. Samen filosoferen we verder over de inhoud van mijn neus. Hoe ik straks moet snuiten blijkt een populair thema. We komen er niet helemaal uit, maar het gewicht van de deze bizarre tijd is weer even van ons afgevallen. Vrouw Linda laat, zoals gebruikelijk, de helft van haar koffie staan en gaat weer ergens in huis druk doen. Rust nemen is ‘zeg maar echt niet haar ding.’

Ik kom haar later in de keuken weer even tegen. “Hoe gaat het eigenlijk met je?” vraag ik haar. “Wil je het echt weten?” wedervraagt ze. “Het antwoord zal je niet bevallen”, zegt ze onheilspellend. Ik sta meteen op scherp. “Vertel”, zeg ik. “Ik ben scenario’s aan het maken voor als het misgaat met je”, begint ze. “Uiteindelijk blijf ik over met Fleur en we moeten toch leven, eten en wonen. Ook zonder jou.” Inderdaad, het antwoord bevalt me niet. Ik ga ervan uit dat ik de Kiezel overwin en we gewoon verder kunnen leven. Ik moet wel. Plannen maken voor een ander scenario staat gelijk aan overgave. Dat kan ik me niet permitteren. Ik zeg dat ik haar begrijp, maar dat haar houding die daarmee gepaard gaat, niet is wat we nodig hebben. Anderhalve meter buiten is al erg genoeg. Binnenshuis moet-ie wegblijven. Vrouw Linda snapt dat. Ze zit in een spagaat.

Ik ben ervan overtuigd dat als we het eerst aankomende probleem samen aanpakken, ons zo het beste door het woud van problemen kunnen boksen. Eén probleem per keer. Tot het verslagen is. En dan samen naar de volgende. Daar denkt ze nu over na. Ondertussen steekt Fleur haar neus om de hoek.

“Papa?” vraagt ze. “Ja, schat?” zeg ik. “Mag ik even je stem horen?” vraagt ze lief. “Natuurlijk, lieffie”, zeg ik volkomen verrast. Ik vertel haar een verhaaltje. Fleur is blij. Ze weet dat ik binnenkort mijn stem kwijt ben en dat er een andere stem voor in de plaats komt.

Ik maak voorlopig geen testament. Geen denken aan!

Steun mijn stukjes via
vadertje.backme.org