Anders

Ik ben het zat. De samenleving zoals we haar nu hebben. De mensen die haar maken. De mensen die haar beschermen. De mensen die haar koesteren. Niet de democratie zelf. Dat is de beste samenlevingsvorm die we tot nu toe hebben gevonden. Nee, hoe we die democratie hebben ingevuld. Dat kan op verschillende manieren en de manier waarop hij nu al tien jaar wordt ingevuld, ben ik meer dan zat. De manier waarop mensen met elkaar omgaan, met elkaar communiceren, elkaar wegzetten. De samenleving is respectloos en onbeschoft geworden. De remschoentjes zijn versleten. Stukje bij beetje is de rem stuk gegaan. We remmen op de motor, omdat we er langzaam aan zijn gewend. Beter is de rem te vervangen. We denken er niet eens aan.

Wangedrag is besmettelijker dan corona. Of je nu op een tractor zit of achter een laptop. Het maakt niet uit. Je hebt een punt, vind je, en dat moet er worden ingeramd. Goedschiks, maar liever kwaadschiks. Ophef zorgt voor meer volgers en volgelingen. Aardig zijn loont niet, dus is vies. Deugen is een scheldwoord geworden. Het geduld om misstanden op te lossen is verdwenen. Het moet nu! Met harde hand. Alles over één kam scheren. Jihadisten plegen aanslagen, dus huppakee Islam verbieden of, liever nog, uitroeien. Iemand met een hoofddoek zal ook wel een bomgordel onder de jurk hebben. Niet dan? Nou dan!

Als we dat een paar eeuwen geleden met de evangelisten en het christendom als geheel hadden gedaan, zouden er nu heel wat waarden ontbreken waar we onze ‘Nederlandse Cultuur’ op hebben gestoeld. Ik heb al eerder geschreven dat ik dat voornamelijk onze regering kwalijk neem. Het gebrek aan een moreel kompas. Rutte is geen slecht mens, maar een duidelijke visie hoe onze samenleving er uit zou moeten zien, ontbreekt. Hij neemt ons niet bij de hand en zegt: “Kijk, zo zouden we in Nederland een mooie, vreedzame en welvarende samenleving moeten maken. Voor iedereen.”

Geen plan. Geen kompas. Welvaart op zich is geen doel. Het is tot doel gemaakt. De kloof tussen overtuigingen, arm en rijk, godsdiensten, individuen enzovoort, enzovoort wordt groter en groter. De crisis legt het pijnlijk bloot. De allerrijksten zijn door corona alleen maar nóg rijker geworden (6 miljard!). We vinden het best. Als er iemand wat van zegt ben je een linkse stoker of activist die, liefst tegelijk met de Islam, opgeruimd moet worden. En dat terwijl vrijwilligers bij de voedselbanken met hun handen in het haar zitten omdat ze de allerarmsten niet meer kunnen voeden. In de tweede kamer zijn we ook al aan het onfatsoen en disrespect gewend. Hoe is het mogelijk? We staan het met z’n allen toe. Deskundigen worden sneller gewantrouwd, dan vertrouwd. Punten scoren door anderen te declasseren. Het is aan de orde van de dag.

Ik ga op de PvdA stemmen. Sinds lange tijd weer. Niet omdat ik het zo verschrikkelijk met ze eens ben. Niet omdat ik denk dat ze een kans maken op regeren. Niet omdat Asscher nu zo’n fantastische leider is. Niet omdat ik ook maar één seconde denk dat verkiezingsbeloftes waar gemaakt worden, maar omdat ik het zat ben. De zoek-het-maar-uit-samenleving. De samenleving van het grote geld dat toestaat dat er in onze welvaartsstaat voedselbanken nodig zijn. Die het prima vind dat de schatrijken nog schatrijker worden ten koste van mens, dier en milieu. Die een regering heeft die het nobel acht om mensen zelf alle beslissingen te laten nemen, zodat zij dat zelf maar niet hoeven doen.

Asscher zei dat we er in Nederland voor kunnen kiezen om het anders in te richten. Een maatschappij voor iedereen. Niet als B.V. maar als vereniging. Waar iedereen naar mekaar omkijkt. Voor elkaar zorgt. Ik hoor bij vlagen een oude Drees. En dat wil ik best.

Zie het als proteststem. Een aanklacht tegen de huidige zelfzuchtige, zichzelf verrijkende, asociale samenleving. Een nieuwe samenleving waar we samen extremisme uitroeien. Ook het extremisme van de grootverdieners die alleen maar meer willen. Voor zichzelf.

Ik wil weer in iets goeds geloven.