De Kiezel 22 – Het Staat Vast

Ondanks de propvolle ziekenhuizen ben ik belangrijk. Ik mag worden geopereerd. Sterker nog. Ik wórd geopereerd. Dinsdag 10 november moet ik mij melden op afdeling C1. Om 10 uur. De dag erna een uur of 7 onder het mes. Ik ben vandaag achtereenvolgens door de anesthesist en de planning van de KNO afdeling gebeld. De anesthesist heeft me wederom geschikt bevonden om onder zeil te brengen en de KNO chirurgen daarvan op de hoogte gesteld. Ondanks de afschaling van 9 kanker gerelateerde operaties naar 3 of 4 per week, ben ik ingepland.

Het medicijnenvragenlijstje, de enge-ziekte-vragenlijst en huishoudelijke mededelingen zijn vanmiddag met mij doorgenomen. Ik ben gelukkig niet in het Midden Oosten geweest, noch ben ik over de grens in een anderstalig ziekenhuis beland. Koorts en griepverschijnselen zijn mij bespaard gebleven en ook buitenproportionele kortademigheid heeft zich niet in mij gemanifesteerd. De huistrap is daarbij altijd weer de meetlat. Ik bedwing hem steeds glorieus. Ik kan daarna zelfs nog een ererondje doen. Alles in kannen en kruiken. Klaar om m’n strottenhoofd eruit gerukt te krijgen. Pardon, gesneden. De Kiezel is kansloos. De motivatie bij de chirurg om mij van dat ingekapselde smerig stuk vreten af te helpen is groot. Ik verwacht een prachtig litteken en een schitterend ademventiel.

Het geeft een gevoel van opluchting dat het nu vaststaat. De pot met onaangename verrassingen is nu wel leeg. This is it. Samen met de opluchting komt ook het treurige besef van de impact op mijn geliefden. Met name mijn gezin. Minimaal 2 weken zal daar één derde niet aan deelnemen. Vanmiddag heb ik daarover met Fleur gepraat. Ze begrijpt het, maar wordt er wel heel verdrietig van. Nu het nog kan, krijg ik daar een brok van in mijn keel. Vooral als ze vraagt of ze mijn zegelring mag bewaren.

“Dan heb ik wat om aan je te denken, papa.”

Godskolere, kind!

“Natuurlijk schat, hier is-ie vast. Als je morgenochtend nog weet waar je hem hebt gelaten, mag je hem aan een ketting om je nek dragen totdat papa weer thuis is.”

Ik krijg het nog net monotoon mijn bek uit. Vrouw Linda heeft het niet meer en laat een intense snik. Fleur troost haar. Ze troosten elkaar. We weten al heel lang dat mijn opname eraan zit te komen. Het besef is allang stapsgewijs binnengedruppeld. Toch worden we nog af en toe overvallen. Vooral door Fleur. Mooi, lief kind.

Tussendoor kreeg ik vandaag bezoek van een bevriende moeder. Mijn persoonlijke favoriet. We delen dezelfde galgenhumor en zij zorgt voor een beter humeur bij me. Ik weet niet of we vrienden zijn. Ik ben niet zo goed in het aangeven van de grens waar ‘kennis’ ophoudt en ‘vriendschap’ begint. Het voelt als vriendschap en dat is goed genoeg. Toevallig is zij vandaag de eerste die ik op de hoogte stel. Omdat ik nét de telefoontjes van het ziekenhuis achter de rug heb. Toeval. Natuurlijk biedt zij hulp aan waarvan we allang weten dat we die krijgen. Bij haar en haar gezin voelen we nooit de schroom om daarom te vragen. Als het nodig is, uiteraard.

Zij mag straks op bezoek komen in het ziekenhuis. Een unieke positie buiten de familie. Het leuke is dat ze dat ook wil. Zonder plichtmatig gedoe. Heerlijk. Er kleeft maar één nadeel aan. Ik kan niks terugzeggen. Het is haar gegund. Ze zal er gretig misbruik van maken. Ik hoop het. Kan ik inwendig meelachen.

Een paar andere zaken vallen ook precies op tijd op hun plek. Gisteren is een audio-opname set binnengekomen. Ik heb nog nét de tijd om een aantal verhalen voor Fleur met mijn ‘eigen’ stem in te spreken. Ik heb ‘m al aangesloten en de eerste opname weergaloos verprutst. Morgen doe ik een nieuwe poging. Dank u, JoeTjoep. Morgen krijg ik ook het boekje van een van mijn favoriete schrijfsters binnen. ‘Eerlijk zeggen’ van Eva Hoeke. Ga ik in het ziekenhuis lezen. Als eerste na de operatie.

Als ik m’n gezin niet vreselijk ging missen, zou het bijna een feestje zijn.