Voorpret

Vandaag is mijn oudste dochter Natasja met kleinzoon Pim op bezoek geweest. Vanmiddag komt nog mijn broer Henk. Zaterdag aanstaande gaat mijn gezin een kijkje nemen in de vers aangekochte woning van Natasja’s gezin in Eemnes. Dan zie ik natuurlijk ook Remco nog even. De vader van Pim en Pim zelf. Zaterdagmiddag komt dan broerlief zijn biertje halen. Leuke dingen. Het zou me niet verbazen als mijn schoonouders zondag ook nog even een bezoekje komen brengen. Mijn agenda loopt vol met mensen die me graag nog even willen zien voordat ik dinsdag voor minimaal twee weken wordt opgenomen.

De bezoekregeling in het ziekenhuis is aan strenge regels gebonden. Twee per dag en niet tegelijk. Eén voor half vijf en één na half vijf. Daar moet ik het mee doen. Ik vind het fijn om, voor mijn opname, al die mensen te zien. Vooral als het niet over mij gaat. Dat blijkt nog wel eens lastig. De aankomende operatie hangt als een irritante nevel in de ruimte. Pim is een mooie afleiding, maar dekt niet het hele verblijf. Een slopende vermoeidheid zorgt ervoor dat ik niet continue scherp ben en soms wat mis van de gesprekken. Een terugkerende vraag van iedereen is of ik bang ben voor de operatie. Het antwoord is: nee.

Ik ben nog nooit bang geweest voor een operatie. Ik heb daar maar zeer beperkte invloed op en dan kan ik me daar vrij makkelijk bij neerleggen. Als het doel maar heilig genoeg is. Veel vervelender vind ik het gedwongen verblijf van minimaal twee weken ná de operatie. Ik snap waarom het moet, maar is zie daar als een berg tegenop. Helemaal als ze fistels ontdekken. Eén fistel kost één extra week in het ziekenhuis. Een angstbeeld. Het is een noodzakelijke vrijheidsbeperking die gaat jeuken. Het begin zal meevallen. Ik word gedeeltelijk als ander mens wakker. Een deel van mijn natuurlijke reflexen werkt niet meer. Ik zal moeten oefenen om nieuwe reflexen te ontwikkelen.

Stoppen met roken zal me ook zwaar vallen. Het is het laatste bastion van mijn vele ondeugden dat nog overeind staat. Niet lang meer. Ik kan natuurlijk proberen een sigaar in mijn halsgat te proppen, maar dat is ronduit zielig. Dus stoppen. Gelukkig kan ik het voor me houden, maar in mijn hoofd is het een drama van belang. Zakken vol met lolly’s heb ik aangeschaft. Geen idee of dat straks wel kan. Praten mag minimaal een week niet. Onderweg naar dinsdag komen er ongetwijfeld nog een paar momenten die merkwaardige constateringen opleveren. Zo ga ik bijvoorbeeld straks ventielniezen en strothoesten. Terminologie is nog onder constructie.

Gelaten is het woord dat het meest past. Op dit moment. Ik hoop dat ik heel erg moe ben in de twee weken na de ingreep. Dan trek ik het wel. Vrouw Linda en Fleur slaan zich er doorheen. Hulp is alom aanwezig en ze staan sterk in hun schoenen. Scheelt nachtmerries voor mij.

Kan ik gerust twee weken lang mooi dromen.

vadertje.backme.org
voor steun aan mijn krabbels