Wat gebeurt er nu toch met ons? Hebben we ongemerkt stapjes terug gezet in de evolutie? Waar is de collectieve schaamte en afschuw gebleven bij schreeuwend onrecht? Zijn er mensen die zo diep gezonken zijn, dat zij zonder moeite andermans hartverscheurend verdriet, schaamteloos inzetten voor eigen gewin? Mijn maag draait zich ervan om. Aanslagen in Nice, Wenen, Parijs en ondergedoken leraren in Rotterdam. Intens verdriet bij mensen uit de omgeving van de slachtoffers. En wat gebeurt er?
Fluisterende veroordeling uit een gemeenschap die het luidst had moeten schreeuwen van verontwaardiging. Meteen gevolgd door misplaatste verontwaardiging over beledigingen. Als een gemeenschap niet bereid is om ontspoorde geloofsgenoten keihard in het gareel te krijgen en ze zelfs een weifelende hand boven het hoofd houdt, dan ben je medeplichtig aan het volgende intense verdriet dat door deze lui wordt aangericht. Het kan toch niet zo zijn dat zulke drama’s de aanleiding zijn om de VvMU ter discussie te stellen? Om belediging van een profeet strafbaar te krijgen? Waar is het fatsoen dat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn?
En zeg nu niet dat de gematigde geloofsgenoten hier niet op aangesproken mogen worden, omdat zij niet verantwoordelijk zijn en zich er van distantiëren. Het betreft ontspoorde geloofsgenoten. De gehele geloofsgenootschap zou uit zichzelf die verantwoordelijkheid moeten voelen. Net zoals wij ongelovigen in opstand komen als onze ongeloofsgenoten radicaliseren. Je actief bemoeien met uitwassen en helpen ze de kop in te drukken. En zeker niet in je schulp kruipen. Uitschreeuwen van verontwaardiging. En dat hoor ik nu juist niet. Wel als het gaat om ‘beledigingen’. Verkeerde keuze.
Het schaadt mijn vertrouwen in de grote groep, die dankzij een maatschappij waar beledigingen toegestaan zijn, óók hun geloof in alle vrijheid kunnen uitoefenen. De uitoefening en beleving van welk geloof dan ook kan hier omdat wij óók beledigingen tolereren. Als de beledigingen naar jouw idee te gortig worden, dan kan je naar de rechter stappen. Die zal een onafhankelijk oordeel vellen. Als het zou lukken om beledigingen strafbaar te krijgen, verklaar je ook je eigen geloof vogelvrij.
Ik stoor me er bijzonder aan dat gematigde geloofsgenoten van koppensnellers niet in verontwaardiging uitbarsten. Zich niet de ogen van plaatsvervangende schaamte uit het hoofd doen rollen. Ik stoor me bijzonder aan alle anderen die dat niet zien en er zelfs over willen praten. Er is over alles te praten, behalve over de universele grondrechten van mens en democratie. Geen uitzondering. Geen podium geven aan gematigde stemmen die lafhartige moorden steeds veroordelen met een ‘maar’ erachteraan. Geen maar. Punt. Het gesprek hoort te eindigen als er na onschuldige slachtoffers een ‘maar’ volgt.
De ‘maar’ is de inleiding tot de eigen agenda. Het ‘begrip’ voor de dader(s). Accepteer je de samenleving zoals deze is ingericht, dan accepteer je beide kanten van de medaille. Iedereen mag hier zijn eigen (on)geloof belijden. Dat kan flink botsen, maar het gebeurt op een speelveld waar voor iedereen dezelfde regels gelden. Als je intolerant staat tegenover die spelregels, dan heb je hier niets te zoeken. Welk geloof je ook aanhangt. Ik, als ongelovige, word al een leven lang geconfronteerd met, in mijn ogen, geloofsdrek. Ik verafschuw geloof. Desalniettemin respecteer ik de gelovige en gun hem het recht op belijdenis daarvan. Zolang dat wederzijds is, ben je wat mij betreft van harte welkom.
Zet je een ‘maar’ achter onrecht, dan moet je een ander soort samenleving gaan zoeken.
Mijn krabbels steunen? vadertje.backme.org
