In een ziekenhuis gebeurt heel erg weinig. Althans voor de patiënt. Het verblijf dat je er doorbrengt is vele malen groter dan de tijd dat de ingreep of operatie duurt. Ik had een behoorlijk lange operatie. Iets van 12 uur, of zo. Precies weet ik het niet, want ik heb veel gezien in prachtige kleuren. Zonder scherpe blik. Blij toe. Maar goed, sommige dingen zijn me wel opgevallen. Zo gaat de tijd daadwerkelijk langzamer. Al meerdere keren ben uit coma ontwaakt en was zo in paniek dat ik fanatiek op zoek ging naar een jaartal in een datum. Pas daarna was ik enigszins gerust.
Alle medewerkers. Maar ook echt álle medewerkers van het ziekenhuis zijn schitterende mensen, die zonder er bij na te denken zomaar mijn leven zouden redden. Franklin, Marieke, Lisa en nog 10-tallen goedlachse vakmensen. Dokters die niets zonder ze zouden beginnen. Andersom ook niet. Ik moet er toch niet aan denken om een patiënt als ik te hebben. Het raam ging ik uit! De hoogste verdieping. Schrijvende nietsnut!
Als mijn geheugen me niet zo’n parten zou spelen zou ik al hun namen hier hebben genoteerd. Ik weet zeker dat ik gezichten herinner. De meeste aan attributen. Zoals een bril die op de mijne lijkt. Een raar oorlelletje met leuke bescheiden gouden ringetjes. Een plastic variant van de Hugo Bloem-schoen. Met rastaplukken die de hoogte in groeien als palmbomen. Op weg gestuurd door het mondkapje eronder. En zo kan ik nog wel even door gaan. Dat doe ik niet, want zij maken het dragelijk en niet ondragelijk.
Het ergste is de routine die niet te vermijden is. Hooguit een beetje te saboteren. Een beetje. Het moet wel leuk blijven. Die dodelijke routine. Elke dag hetzelfde ritueel. Meten, meten, meten. Twee keer ’s ochtends, twee keer ’s middags en twee keer ’s avonds. Liefst ’s nachts ook nog minimaal één keer. Het grote werk is geschied. Het Lange Wachten is begonnen.
Er zal wel ergens een protocol liggen waarin staat wat de exacte hersteltijd is na het wegsnijden van een supraglottische keel tumor. Ik stel die vragen ook niet. Ik ben geen medisch specialist en laat het graag aan specialisten over. Die weten in de regel het meest. De leken met een grote bek en een incidenteel gelijk, zijn godzijdank een minuscuul druppeltje op de gloeiende plaat van mensen die er écht verstand van hebben.
De column komt uit mijn tenen. Maar ja, ik had hem Franklin beloofd.
En hier is hij de baas.
vadertje.backme.org
Hallo Menno (en Linda enzo natuurlijk),
Soms ben ik zomaar je kronieken kwijt, vind ik ze dan weer dan zie ik opeens een nieuwe. Zoals vandaag. Op zoek naar de reden van je naamswijziging. Ik zit zelf voortdurend in de lappenmand momenteel (niks ernstigs, wel erg lastig) waardoor ik me probeer te beperken in allerlei bezigheden.
Dat neemt niet weg dat ik twitter lees, probeer zo hier en daar iets zinnigs toe te voegen en vooral daar waar mogelijk jou een hart onder de riem te steken.
Maar soms is dat best lastig geef ik eerlijk toe. Je kunt lekker shockeren en soms verdenk ik je ervan dat je dat met een soort van satanisch genoegen doet. Ik ken zwarte humor, maar jij bent er bijna expert in zeg. Lach niet!!
Ik reageer niet echt op bovenstaande column van je, maar zocht ruimte om even wat meer te kunnen zeggen tegen je. En dat past hier beter dan op twitter.🤪
Ik vind je moedig, sterk en een echte overlever. Dat wilde ik oa zeggen. Wel vermoed ik dat onder de morbide humor meer schuil gaat dan je toelaat, maar dat neem ik voor lief.
Herkenbaar ook trouwens. Ik denk dat je, ondanks het feit dat je de dagen lang vindt, in het ziekenhuis toch veel voer voor je columns zult kunnen aantreffen.
Observeren is een mooie kunst die sommige mensen tot in de puntjes beheersen. Nu je niet de hele dag met je stemgeluid kunt communiceren heb je Goddank je pen en je spitsvondigheden nog.
Ik wacht op goede berichten van/over je en hoop dat je de tijd die je nog in het ziekenhuis moet blijven op een voor jou zinnige manier kunt vullen.
Ondertussen kijk/lees ik toe vanaf de zijlijn.
Een virtuele knuffel van mij voor jou, Linda en Fleur. 🧡
Irma
Lieve Irma. Het meeste wat ik zeg/schrijf is met zelfspot gelardeerd. Neem het vooral met een korreltje zout. Het is wel zo dat ik mezelf vreselijk kan opwinden over onrecht. Ik kan dan genadeloos zijn voor diegenen die leed verspreiden.