Je hebt van die dagen dat de wereld lijkt te ontploffen. Zoveel gebeurt er. Zo’n dag was vandaag voor mij. Ik zat al sinds afgelopen maandag opgewekt morrend te wachten tot ik uit het ziekenhuis zou worden ontslagen. Dat gebeurde maar niet omdat er een vage rode huidskleur, vermoedelijk door bacterie-infectie tot stand gekomen, rond mijn gloednieuwe ademhalingsanus was ontstaan. Geen koorts, zeer lichte irritatie, maar toch een aantal dokters die zich er tegen aan hebben bemoeid. Zalfje, pilletje, dacht ik en hup, naar huis. Mooi niet. De zaalarts is verantwoordelijk voor mijn ontslag en moet het veilig genoeg achten anders ondertekent ze de papieren niet. Punt.
Nu kan ik mede dankzij diezelfde ontstekingsbacterie nog niet praten, omdat de stemprothese in een nogal heftig plakkende pleister moet worden gestoken. Dat kan dus niet, want er mag niet geplakt worden op het ontstekingsgebied. Ik moet me daarom met handen, voeten, schrijfwerk en lipkunsten duidelijk proberen te maken. Dokters hebben altijd haast omdat ze altijd onderweg zijn naar de volgende patiënt. Dat helpt niet. Ik voel me dan snel opgejaagd en komt er niets zinnigs uit. Tot ik er echt klaar mee ben.
Vanochtend was ik het zat en heb ik enige zaken geforceerd. Dit kwam me op een standje te staan van de zaalarts, maar ook de ontslagpapieren. Ik mocht eindelijk weg. Linda komt me ophalen en we wachten gezamenlijk op een medicatielijst, medicatie en een vervolgafspraak. Dit wordt dusdanig uitgerekt dat we te laat zijn om Fleur uit school te halen. Gelukkig heeft ze een feestje en kan ze vast mee met betreffende moeder. Het cadeautje dat nog gekocht moet worden, leveren we een half uur later af. Eind goed, al goed. Althans dit stukje eind.
Eindelijk thuis.
Ik loop langzaam van de auto naar de achterdeur. Ik geniet van elk stukje tuin dat van mij is. Het lijkt of 2 jaar ben weggeweest in plaats van twee weken. De katten schrikken even van mijn gehoest. Verwarring. Maar binnen een half uur hebben ze geaccepteerd dat ik het ben en maken ze tourbeurten op mijn schoot. Ik geniet maar ben bekaf. Ik ben ook ongekend emotioneel. Geheel buiten mijn herkenningsgebied lopen mijn ogen regelmatig vol. Ik herken het niet. Ik ben niet verdrietig. Overmatig gelukkig is ook niet aan de orde. Volgens Linda komt “gewoon de afgelopen periode er in één keer uit.”
Het zal wel. Ik vind het maar niks. Ik ga slapen. Dat lukt na een uurtje. Fleur maakt me voorzichtig wakker. Ze is terug van haar feestje en heeft het heel erg naar haar zin gehad. Nu is Linda bekaf. Zij gaat een uurtje liggen en ik ga met Fleur naar beneden. Ze babbelt honderduit en ik geniet van elke slissende woordenstroom. Ze vindt me nog een beetje eng met die ademanus in m’n keel, maar het begint al te wennen. Tegen de tijd dat mama wakker is, zijn we dikste maatjes. Het nieuws komt binnen op mijn telefoon.
Maradona dood.
Zonder dat Fleur het in de gaten heeft barst ik in een geluidloze huilbui uit. Ik herhaal dat later nog een keer bij een filmpje van Maradona. Wat the fuck is dit!? Kolere man. Get a grip. Het lukt uiteindelijk en ik ben in de war. Dan gaat Linda sporten. Fleur slaapt en ik ben alleen. Gelukkig, senseo lus ik nog wél. Alle andere koffie die ik tot nu toe dronk was ronduit smerig. Mijn smaak is veranderd. Alles smaakt anders en toch ook weer niet. Het is raar. Alsof reuk en smaak zijn samengesmolten in een nieuw zintuig. Mijmerend ga ik voorzichtig wat dingetjes doen in huis. Simpele, aangenaam routineuze dingetjes.
Het nieuws staat aan. Baudet doet precies wat ik gisteren heb voorspeld. Ik moet glimlachen.
Alles komt toch nog goed.
