Minne Foarwyn. Een mooie Friese naam. Het is het dichts dat ik bij Menno Voorwinde kon komen in die mooie taal. Ik heb hem samen bedacht met Wieberen Elverdink, begenadigd columnist bij de Leeuwarder Courant. Toevallig hebben wij elkaar ontmoet bij Eva Hoeke aan de keukentafel. Ik heb hem deelgenoot gemaakt in mijn zwak voor het Friese Volk. Mijn vader heeft mij vroeger altijd wijsgemaakt (misschien is het waar) dat de familie Voorwinde afstamt van een Fries struikroversgilde. Dat hoef je natuurlijk geen twee keer te zeggen tegen een jongen van ongeveer 10 met een levendige fantasie.
De heroïsche verhalen over Friese ‘Vikingen’ deden mij het hoofd tollen. Ik zag in gedachten de laffe Noormannen en ander gespuis dat onze wateren durfden te betreden, afdruipen bij alleen al de aanblik van de Verschrikkelijke Fries! Hoewel ik er vrij zeker van ben dat mijn voornaam Menno door mijn vader is gekozen vanwege zijn liefde voor de schrijver Menno ter Braak, ben ik niet zo zeker van zijn verhaal over de familienaam Voorwinde. Ik heb het nooit willen uitzoeken. De verhalen zaten in mijn hoofd. Ik had ze zelf verzonnen. Mooier wordt het toch niet.
Vanuit die vroeg verzonnen verhalen over de Verschrikkelijke Fries heeft mijn zwak voor de Fries in het algemeen zich ontwikkeld. Natuurlijk heb je ook daar klootzakken, net zoals bij elk ander volk. En Vikingen waren natuurlijk ook geen lieverdjes. Ik ben een paar keer voor korte vakanties in Friesland geweest en vaak in mijn werkzame leven. Stug maar vriendelijk. Verweerde koppen. Geen gelul, poetsen mentaliteit. Op afstand heeft dat zijn charme voor mij. Ik hoef er niet tussen te gaan wonen, want dat ga ik me uiteindelijk toch gewoon irriteren.
Mijn eerste vakantie samen met mijn broer Henk zonder onze ouders was naar Friesland. 32 jaar van Doe Maar was een hit. We kwamen in een nachtcafé terecht waar we een paar kerels van iets oudere leeftijd dan onszelf ontmoeten. Aardige jongens, op het eerste gezicht. En echte Friezen, die overigens niet te beroerd waren om voor ons op ABN over te schakelen. Na een paar biertjes vroegen ze ons mee naar een ‘feestje’. Wij wilden weten wat voor een feestje. Na veel geheimzinnig gedoe begrepen we uiteindelijk dat het de bedoeling was om met een groep mannen, homo’s in mekaar te gaan rammen. Potenrammen, zoals zij zelf zeiden. We bedankten voor de eer en haakten af. Nog even bang dat we een pak slaag zouden krijgen vanwege onze weigering. Gelukkig werd dat over het hoofd gezien en konden broerlief en ik een veilig heenkomen zoeken.
Jaren daarvoor waren wij ooit nog eens een week weg geweest naar Bakkum waar we een waardeloos huisje hadden gehuurd. Wij kinderen vonden het prachtig. Wij zagen alleen de mogelijkheden. Onze ouders klaagden voornamelijk. Daarom wisten we dat het beroerd moest wezen. Ik kan me daar niet veel van herinneren, behalve dat het een week kutweer was. Als onze ouders het kut vonden, vonden wij het meestal nog iets beter. Zeker met onze zelfverzonnen verhalen op zak. Verder staat me op privé gebied nog één vakantie vaag voor ogen. In eigen land. Ik meen in Friesland, maar weet dat niet zeker. Ik moet dat nog even bij broerlief navragen. Mijn herinnering beperkt zich tot een hoger gelegen bungalow zonder verdiepingen, een enge horrorfilm en een vijver waarin broerlief en ik vanuit een rubber bootje een enorme snoek zagen dobberen onder de waterlelies.
Niks om bang van te worden voor een Verschrikkelijke Fries. Zeker niet met de afschrikwekkende naam Minne Foarwyn!
vadertje.backme.org
