Sinds ik met regelmaat krabbels (columns, stukkies) publiceer op mijn website bastapunt en vadertje.backme.org vertellen mensen mij meer dan voorheen. Alsof ik belangrijk ben geworden omdat ik wat neerkrabbel. En altijd met het verzoek dat wat ze me verteld hebben (nog) niet geschikt is voor publicatie. Soms zijn het roddels over anderen. Soms moet er iemand eerst sterven voordat bepaalde zaken kunnen worden geopenbaard. Soms betreft het een beeld van iemand waarvan in de praktijk wel duidelijk is dat diegene een ander beeld wordt voorgehouden. De waarheid is vaak pijnlijk. Altijd draait het erom dat vermeden moet worden dat iemand wordt gekwetst. Of, in sommige gevallen, dat de verteller zelf door de mand valt vanwege opgehouden schijn. Of vertelde leugens. Dat zijn overigens mijn favorieten. Dat geeft me ruilhandel.
Waarom het dan vertellen? En dan uitgerekend aan iemand die niets liever doet dan het allemaal opschrijven? En wat moet ik ermee? Hier heb je een heerlijk ijsje. Je mag er alleen niet aan likken. Het zorgt voor een dilemma in mij waar ik helemaal niet op zit te wachten. Ik hou niet van censuur en al helemaal niet van zelfcensuur. Daar tegenover staat dat het mensen betreft die mij aan het hart gaan. Die negeer je niet zomaar. Zeker niet als zij een belangrijke rol in je privéleven spelen. Ik word ook niet bepaald vrolijk van het kwetsen van mensen. Zeker niet als ik ze ken en/of mag. Uiteindelijk kies ik voor de zwijgplicht die ik tijdens de gesprekken waarschijnlijk al heb afgegeven. Heel veel mooie krabbels zijn jullie daardoor al onthouden. Maar, wat niet is kan nog komen. Het is niet anders.
Mijn jeugdige impulsieve eerste reacties zijn vrijwel uitgeschakeld. Daar hoef ik ook al niet op te rekenen. Af en toe word ik gek van mijn eigen redelijkheid. Ik mis de anarchist die schijt aan de wereld had en deed wat hem goeddunkte, ongeacht de gevolgen. Ik geef eerlijk toe: er zitten verhalen bij die mijn vingers doen jeuken. Over mensen die ik al heel lang ken en die geen knip voor de neus waard zijn. Die zou ik met veel liefde met de grond gelijk maken. Uiteraard met de machtigste der wapenen. De Pen. Waarschijnlijk herkennen de vertellers de redelijkheid. Anders hadden ze me bepaalde zaken wel eerder verteld. Kwestie van risicoanalyse. Het ei moet kwijt, bij wie is het veilig? Er is nog een overweging om bepaalde zaken voor mezelf te houden. Mensen moeten mij natuurlijk wel hun verhalen blijven vertellen. Anders blijft er voor een schrijver weinig over. Andermans verhalen zijn vaak de mooiste die er zijn. Die toevoer moet te allen tijde gegarandeerd blijven. Zeker in een pandemisch tijdperk waarbij voor mensen als ik de contacten tot in minuscuul aantal zijn beperkt.
Ik zou het waarderen als de vertellers van verhalen rekening houden met wat zij mij aan doen, als ze mij verzoeken er niet over te schrijven.
Ze sturen me naar de martelkamer.
vadertje.backme.org
