Gisteren schreef ik in een weekendkrabbel voor mijn donateurs over de ellende van decembermaand, feestmaand. Laten we zeggen dat december nu niet bepaald mijn favoriete maand is. Daar komt Corona nog eens bij. Al sinds maart weten we dat reguliere, doorsnee ellende dankzij Corona een ware beproeving kan worden. Zaken komen, soms pijnlijk, bloot te liggen. Na verloop van tijd laten mensen hun ware gezicht zien en krijgen steeds meer kak aan maatregelen. Sinds half maart lijkt de importantie van gezondheid afgenomen. Het gaat vrijwel uitsluitend over wat mensen willen, niet willen en wat zij eisen. Egoïsme speelt daarin een hoofdrol. We willen massaal op vakantie. We willen eten in restaurants met vrienden. We willen feesten, dansen en naar stadions. We moeten naar winkels, warenhuizen en bouwmarkten. We willen geen mondkapjes, geen anderhalve meter, geen groepsbeperkingen. We willen kerst en sinterklaas met zoveel mogelijk mensen vieren. We willen leven alsof er geen dodelijk virus is.
Ik snap het.
Sommige van die dingen wil ik ook. Graag zelfs. Maar dat gaat niet. Risicogroep. Ik durf het niet te ontkennen. Het zal me maar gebeuren dat ik, zonder het te weten, iemand anders besmet. Per abuis een hele familie in het verderf storten door een kuchje. Dat praat je niet meer goed. Zeker niet tegen je spiegelbeeld. Toch snap ik de behoefte om te leven. De dingen doen waar je zin in hebt. Uit je dak gaan. Lekker shoppen (nou ja, dat snap ik dan weer niet zo), sporten, uitjes enzovoort. Het leven is niet gemaakt om te worden gepauzeerd. Het moet doorgaan, altijd maar doorgaan. Zelfs als we onze ondergang daarmee tegemoet gaan. Als het misgaat kunnen we heel goed iemand daar de schuld van geven. Waar of niet. Dat dondert niet. Zondebokjes smaken altijd goed.
De discussies zijn inmiddels allemaal gevoerd. Meerdere malen. Het verandert weinig. Hooguit de aard van de discussie. Gommers zie je zelden meer. Het gaat meer en meer over de gevolgen van maatregelen tegen Corona dan over de gevolgen van Corona op de gezondheid van mensen en de druk op de ziekenhuizen. Dat is genormaliseerd. Teveel gezien en gehoord. Murw door cijfers en beelden. Het dringt niet meer door. De portemonnee is het enige dat actueel blijft. Af en toe krijg ik het beeld op mijn netvlies van mensen die liever een familielid kwijtraken dan geraakt te worden in hun budget. “Cash hier uw Dor Hout! Beste prijs garantie!” De overheid doet hier natuurlijk deels aan mee. Zij willen het liefst allebei. Én de pandemie onder controle houden (R<1) én een economie die (kunstmatig) in leven wordt gehouden. Het sociale leven is in de meeste gevallen het offerlam van de overheid. Kort door de bocht: wel naar je werk, niet naar je club.
Ik snap het.
Je moet als overheid wat. Maar het werkt niet. We zitten in een onoverzichtelijke vicieuze cirkel. Als we zo doorgaan krijgen we niet alleen een 3de golf, maar ook een vierde en een vijfde. Alleen maar golven. Gelukkig is het dan wel zomer. Dan zit ik weer heerlijk in mijn tuintje. Laptop op schoot. Lachen om het nieuws dat er weer enorme files naar de stranden staan. En het vaccin? Dat is er wel, maar niet genoeg mensen nemen het. En dan werkt het niet.
We weten het allemaal wel. Maar we doen het niet. Lekker puh.
Ik ga er alleen nog maar om lachen, bekijk het maar.
vadertje.backme.org
