5,8 centimeter

Nadat ik een week geleden ontslagen ben uit het ziekenhuis, moet ik op controle bij de Poli KNO in het VUMC Amsterdam. De operatie is goed verlopen en behalve een of andere bacteriële infectie worden er geen extra complicaties verwacht tijdens mijn herstel. Mooi. Vandaag is het ook de dag dat ik mijn laatste antibioticapil moet slikken vanwege die infectie. Ook mooi. De oorspronkelijk afspraak is om 10:00 uur. Een paar dagen geleden is vrouw Linda gebeld (ik kan nog steeds niet praten) om de afspraak naar 9:25 te verzetten i.v.m. een vervolgafspraak om aanpassingen te maken aan het reeds eerder in elkaar geknutselde bestralingsmasker. Prima. Moet allemaal gebeuren, dus onderwerp ik me aan het door het ziekenhuis opgelegde regiem.

Nadat vrouw Linda en ik dochter Fleur naar school hebben gebracht rijden we gelijk door naar het ziekenhuis te Amsterdam. Het is beduidend drukker op de weg dan alle voorgaande keren dat we ons rond deze tijd richting dezelfde bestemming begeven. Ik vraag fluisterend aan vrouw Linda of ik het nieuws heb gemist dat Corona onder controle is. Ze lacht. Voor het eerst vandaag. Als vrouw Linda lacht, ziet de wereld er onmiddellijk een stuk mooier uit.

We zijn ruim op tijd op de receptie van de KNO afdeling. Vervolgens moeten we wachten tot ruim na onze oorspronkelijke afspraaktijd (10:00). Linda maakt hier melding van bij de receptie en die gaan regelen dat de receptie van de volgende afspraak op de hoogte wordt gesteld. Later blijkt dat niet gebeurd. Eindelijk zijn we aan de beurt en de zoveelste arts i.o. licht me voor, nadat een KNO arts alles goed heeft bevonden in het gebied van mijn hoofd waar hij zich in heeft gespecialiseerd. De arts i.o. heeft nog wel een pathologisch nieuwtje. De verwijderde tumor is 5,8 centimeter kwaadaardigheid. Een heuse kiezelklootzak. Daarnaast zijn aan de twee kanten van mijn hals bijna 70 lymfeklieren, dan wel lymfeclusters weggesneden. Bestraling is van groot belang omdat niet alle gebieden weggesneden zijn. Althans dat is niet voor de volle 100 procent te garanderen. “En we willen natuurlijk niet dat ‘het’ terugkomt, meneer Voorwinde?”

Nee, dat wil ik niet. Klopt.

Op naar de maskermeneer. Ik ben te laat en niemand in de omgeving van de maskermeneer blijkt op de hoogte. Gelukkig wordt er verder geen probleem van gemaakt en kan ik aansluiten. Sneller dan verwacht word ik geholpen. Een tijdje terug is er al een masker gemaakt. Dat is toen gemaakt op basis van een verwachte behandeling die gaandeweg is veranderd. Van chemo + bestraling naar operatie + bestraling. Aanpassingen zijn vereist om 2 redenen. De eerste is dat ik nu een trachea stoma heb waardoor ik adem haal. Dat behoeft een extra opening in het masker. De tweede aanpassing betreft de keel. Er is een lap vlees uit mijn rechterborst gesneden en vastgemaakt in mijn hals. Het formaat en vorm van mijn keel is daardoor veranderd. Masker opwarmen en laten vormen naar mijn nieuwe halsvorm. Daarna een CT-scan met contrastvloeistof om, opnieuw, het te bestralen gebied te bepalen. Dat is enigszins veranderd door de operatie. Het masker is nog steeds voorzien van drukknopen die me vast kunnen nagelen aan diverse behandelbrancards. Eén ervan is die in de CT ruimte. Loeistrak zit het ding. Het mini kippengaas wordt mijn gezicht in gedrukt en laat een imprint achter die pas na enkele uren is verdwenen. Gelukkig zijn het korte behandelingen. Het enige dat ik mag bewegen is mijn ademhalingsorgaan. Dat hou ik nog wel een paar minuten per keer vol. 33 keer om precies te zijn. Start over ongeveer 10 (werk)dagen.

Met een beetje mazzel ben ik eind januari/begin februari klaar met de behandeling. Tegen die tijd ben ik hopelijk ook in staat verbaal weer mee te doen.

Eerst even lekker hardop schelden. Tegen die 5,8 centimeter.

Lijkt me heerlijk.