Vandaag is het Wereld Gehandicapten Dag. En ik stel mezelf de vraag die tot nu toe nog niet bij me was opgekomen: Ben ik gehandicapt? Ik heb mezelf nooit als gehandicapt gezien. Het is zelfs niet in me opgekomen om daar over na te denken. Raar eigenlijk. Ik heb genoeg kwalen om op z’n minst te rechtvaardigen daar enige bespiegelingen op los te laten. Je bent gehandicapt als je een arm, oog, been of ander essentieel lichaamsdeel mist. Verder dan dat dacht ik daar niet over na. Ik kan lopen, zit niet in een rolstoel en heb pas sinds kort een zichtbare ‘afwijking’. Namelijk een gat in m’n keel. Maakt mij dat gehandicapt? Misschien wel een beetje. Ik kan voorlopig nog niet praten. Dat ervaar ik als een kleine handicap, maar dat gaat op den duur over. In de zin dat ik straks weer redelijk normaal kan praten. Na een intensief logopedisch traject. En met enige hulpmiddelen.
Dat gat in m’n keel is het gevolg van het verwijderen van een tumor (De Kiezel). Kanker. Ook kanker brengt mij niet nader tot de conclusie dat ik gehandicapt ben. De kanker wordt behandeld en is op een gegeven moment uitbehandeld. Na een operatie en een bestralingstraject. Daarna is het afwachten of de ziekte permanent is verbannen uit mijn lichaam. Kanker is niet de enige kwaal die ik bezit. Mijn lever, maag en slokdarm zijn deels naar de gallemiezen en gaan zich niet meer herstellen (gevolg van overmatig drankgebruik in een ver verleden). Mijn pancreas houdt er een geheel eigen ritme op na, dat uitdrukkelijk niet de bedoeling is. Daar komt bij dat ik COPD gerelateerde Astma heb. Hatseflats. Alleen medicatie houden mijn pancreas, longen, maag en lever enigszins in de pas. Zonder medicatie zou ik binnen de kortste keren de zoveelste maagbloeding krijgen. En alhoewel ik daar tot nu toe flink mee heb gemazzeld, vermoed ik dat die geluksemmer wel zo’n beetje leeg is.
Ben ik gehandicapt?
Ik heb wat heen en weer gegoogeld om te kijken of ik duidelijke criteria kon vinden die aangeven wanneer iemand gehandicapt is. Verder dan vage, ruime generalisatie kom ik niet. Medische erkenning wordt wel genoemd als belangrijke opstap voor maatschappelijk erkenning. En wat de maatschappij van me denkt interesseert me nu juist geen reet. Het meest duidelijke dat ik tegenkom is de voorwaarde die wordt gesteld aan het verkrijgen van een gehandicapten parkeerkaart: een arts dient vast te stellen dat iemand niet zelfstandig 100 meter kan afleggen. Twee meter kan dus zomaar het verschil maken. Ik vermoed dat ik de 100 meter wel haal.
Ben ik gehandicapt?
Volgens de parkeerkaartmethode niet. Mits ik die 100 meter haal. Als ik mezelf vergelijk met anderen dan moet ik welhaast concluderen dat ik gehandicapt ben. Bijna iedereen uit mijn omgeving kan lichamelijk meer dan ik. Ik leef al tijden min of meer gezond. Ik drink al ruim 16 jaar geen alcohol meer en met roken ben ik ook al gestopt. Ik ben vegetariër en eet dagelijks gezond. Maar wordt het ooit beter? Mijn lichamelijke gesteldheid? Ik denk van niet.
Ben ik gehandicapt?
Ik heb geen idee. Zeg het maar.
