Poehee! Wat willen we graag Kerstmis vieren met z’n allen. Liefst zoveel mogelijk aan één tafel. We hebben er alleen niets (meer) voor over. Voor de zesde dag op rij lopen de besmettingen verder op. Vanuit de ziekenhuizen komen de noodkreten dat het plafond in zicht is. Het komt niet meer aan. De boodschap wordt gegeven door mensen waar we niet zolang geleden met respect en ontzag naar luisterden, maar inmiddels hebben verguisd. We laten ze preken en doen ondertussen massaal inkopen voor Sinterklaas, Kerst en de volgende verbouwing. Omdat er niet meer wordt geluisterd, worden er binnenkort wéér strengere maatregelen aangekondigd. In ieder geval komen er geen versoepelingen waar zó naar wordt gesnakt. En dan staan de koopjesjagers en de gammafielen weer luidkeels te blèren dat het niet eerlijk is. Dat hun vrijheid wordt ontnomen. Dat we in een dictatuur leven. Dat we massaal moeten protesteren. Daarom nog maar een keer. Het is wederom opportuun. Ik ben inmiddels geopereerd, maar moet nog steeds vreselijk op m’n tellen passen. Ik heb niet de illusie dat het aankomt. Maar goed, iets doen is nog altijd beter dan niets doen. Van mijn dochter (ze schreef dit op 25 oktober jongstleden op facebook). Komt-ie:
Lieve facebook-vrienden, Vanmorgen was ik verdrietig. Toen was ik boos. Nu ben ik vooral bang. Zoals een aantal van jullie al weten, is mijn vader ziek. Behoorlijk ziek. Hij heeft keelkanker. Vrijdag hebben de artsen hem een keuze voorgelegd die eigenlijk geen keuze is. Zijn strottenhoofd moet eruit of de, toch al niet rooskleurige, kansen op overleven worden nog eens flink kleiner. Dus hij moet binnen nu en een paar weken onder het mes. Vanmorgen schreef mijn vader een column:
Lieve Fleur, hier is mijn stem (https://bastapunt.com/…/25/lieve-fleur-hier-is-mijn-stem/).
Die kwam wel even binnen, dus ik was verdrietig. Terwijl mijn tranen nog aan het opdrogen waren las ik het bericht van politie Hilversum over de 300 mensen die een illegaal feestje bijwoonden bij Anna’s hoeve. Toen was ik boos. Ik begrijp best dat mensen Covid zat zijn. Ben ik ook. Ik snap ook best dat mensen er niet bang voor zijn. Als je gezond bent is de kans niet zo groot dat je er dood aan gaat. Ook snap ik dat sommige mensen de regering niet vertrouwen. Er zitten flink wat eikels tussen daar in Den haag. Wat je reden ook is, de consequenties zijn wel echt. Of je het nu gelooft of niet, de capaciteit in de ziekenhuizen ligt onder druk. Het ziekenhuis waar mijn vader zijn operatie straks heeft, heeft het aantal operaties al flink moeten afschalen. Ook die voor kankerpatiënten.
Dus ik ben bang. Bang dat de onmogelijke keuze die mijn vader moet maken voor niets zal zijn. Bang dat het opgeven van zijn stem te laat zal zijn door de beperkte capaciteit van het ziekenhuis. Bang dat hij dood zal gaan. Bang dat mijn pasgeboren zoon zijn opa nooit zal kunnen leren kennen, omdat er mensen naar een feestje willen. Dus ik wil jullie vragen, lieve facebook-vrienden, ondanks dat het voor jou misschien niet zo belangrijk lijkt; hou nog even vol. Zorg ervoor dat je niet ziek wordt en dat je geen anderen aan kunt steken. Zorg ervoor dat er een plek blijft voor mijn vader om geopereerd te kunnen worden. En voor alle andere vaders, dochters, zoons, moeder, zussen en broers die niet kunnen wachten op een operatie. Als jullie dat doen, geef ik een feestje als het over is. Kunnen we het inhalen. Nodig ik mijn vader ook uit.
De strekking is nog steeds actueel. Of, wéér actueel. Voor mij persoonlijk duurt de quarantaine hel al sinds half maart. De horeca, de sportverenigingen, cultuur, alles wat ik in principe een warm hart toedraag, kunnen zo langzamerhand mijn rug op met hun geklaag. Samen met het kabinet dat een nieuwe dimensie geeft aan het begrip ‘pappen en nathouden’. De samenleving neemt haar eigen verantwoordelijkheid niet en verzandt in ordinair economisch egoïsme en de overheid weigert hard in te grijpen.
Dus, de kolere voor jullie. De enige die nog mijn sympathie hebben zijn de mensen in de zorg en de, steeds kleiner wordende, groep die niet alleen aan zichzelf denkt.
