Vandaag staat mijn eerste controle ingepland bij de arts die De Kiezel heeft verwijderd. Een uur daarvoor heb ik een afspraak bij de logopediste. De logopediste moet de aanzet gaan geven tot een serie van afspraken waarin ik langzaam maar zeker weer ga leren spreken. Ze is nogal in haar nopjes want de afspraak na mij is vervallen, waardoor ze langer met mij kan doorbrengen. “Er is nog zoveel te doen!” laat ze ons enthousiast weten. “Ons” is in dit geval vrouw Linda en ik. De logopediste voorziet mijn larynx-tubes van enkele ‘spreekgaten‘ met behulp van een biopten-boor. Met de nodige afplakmethodes krijg ik op een gegeven moment enkele kleine zinnetjes uitgesproken. Het kost nog veel moeite. Het proces wordt belemmerd omdat mijn luchtpijp smal is en nog niet ‘uitgehard’. Dat wil zeggen dat-ie nog te flexibel is, voor een gemiddelde luchtpijp. Bovendien zijn nog niet alle hechtwondjes genezen, waardoor pleisters plakken die een larynxtube kunnen houden niet mogelijk zijn.
Ondertussen zijn er nieuwe afspraken in Mijn Dossier van het AUMC gezet. Het blijkt de start van de volgende, en hopelijk laatste, martelgang. De bestraling gaat op 15 december een aanvang nemen. En vanaf dan elke werkdag. 33 keer. Het maakt de logopediste gematigd optimistisch. Aan de ene kant kan ze haar afspraken nu afstemmen op de bestralingsafspraken. Anderzijds weet ze dat na verloop van enkele weken dit proces noodgedwongen moet stoppen door beschadigingen aan de keel. Mijn keel. Het is bijna tijd voor mijn volgende afspraak en vrouw Linda en ik nemen afscheid van de logopediste. Maar pas nadat ik haar erop heb gewezen dat een van de foampleisters net een wc-bril lijkt. Ze moet het ding al duizenden keren hebben gezien. Nu maakt ze pas de associatie. Ze ‘belooft’ dat ze vanaf nu noodgedwongen die associatie gaat maken. Ik ben tevreden.
De afspraak met de chirurg loopt uit. Een half uur. Ik val bijna in slaap in de wachtkamer. De nacht heb ik op de thuis op de bank hoestend doorgebracht. Slechts enkele uurtjes heb ik geslapen de afgelopen dagen/nachten. We zijn aan de beurt. De chirurg loopt al haar werk aan mijn lichaam zorgvuldig na. En beantwoord geduldig onze vragen. Ja, het is normaal dat het gevoel uit sommige delen van je lichaam weg is. Dat komt weer terug na verloop van tijd. Behalve bij de littekens. Een centimeter erboven en eronder zal het gevoelloos blijven. Ja, de luchtpijp gaat stabiliseren. Dat kan nog wel enkele maanden in beslag nemen. Een langzaam proces. Verder is ze uitermate tevreden over het verloop van mijn herstel. De wondjes op mijn ademsanusrandje baren haar geen zorgen. Ze geeft me een ander zalfje mee dat het herstel ietwat moet bespoedigen. Ze besluit met de mededeling dat ze me pas over 2 maanden wil terugzien. Tenzij ik gedurende het bestralingstraject vragen heb. Dan is ze altijd beschikbaar. Toparts.
Ergens heb ik opgevangen dat ze nog op vakantie gaat. Ik wens haar een fijne vakantie. Haar ogen kijken verrast. Ze bedankt me en zegt dat ze tussen Kerst en Oud & Nieuw vrij is. Ze gaat nergens naartoe maar kan de rust goed gebruiken. Ze loopt op haar laatste benen. Ik geloof haar. Al die mensen die me zo goed hebben geholpen en die me nog steeds zo goed helpen zou ik in het ‘oude normaal’ misschien niet eens herkennen. Met mondkapje op herken ik ze tegenwoordig allemaal.
Graag zou ik ze straks allemaal nog een keer terugzien. In een coronavrije wereld.
Ondertussen blijf ik hen helpen door geen corona te krijgen. Dat is wel het minste dat ik voor ze kan doen.
vadertje.backme.org
