Lieve Fleur & Pim. Mijn dochtertje van 6 jaar en kleinzoon van ruim 3 maanden jong. Altijd als er kinderen geboren worden is er wel een onverlaat die zich afvraagt of het wel verantwoord is om kinderen in deze wereld neer te zetten. Mijn antwoord is dan steevast dat jullie de wereld een beetje beter gaan maken. Hoewel dat antwoord voornamelijk is bedoeld om de onverlaat de mond te snoeren, is het in de wereld van nu ook nog eens steeds harder écht nodig.
Wij, volwassenen, hebben er een zooitje van gemaakt en we maken het alleen maar erger. Jullie moeten het gaan doen straks. Hoe oneerlijk. Wij hebben er niet voor gezorgd dat jullie in een gespreid bedje terechtkomen. Een eerste verantwoordelijkheid van ouders. We komen hem niet na. We schieten op alle fronten tekort. We denken niet aan jullie. We denken aan onszelf en gebruiken jullie als argument als het ons uitkomt.
De wereld staat in brand. Soms letterlijk. Jaarlijks nemen het aantal natuurbranden toe. Volgens velen komt dat door klimaatverandering. Volgens sommigen is dat onzin. En terwijl de wereld in brand staat maken wij er ruzie over. Hetzelfde geldt eigenlijk voor alle klimaatproblemen. Opwarming van de aarde, smelten van de ijskappen, fossiele brandstoffen, opwekken energie en ga zo maar door. We nemen beslissingen en gaan er ruzie over maken. Vaak met als gevolg dat er aan het probleem niets wordt gedaan. Of veel te laat. We denken niet aan jullie, lieve kinderen, maar aan onszelf. We willen geld verdienen en denken daarbij aan morgen en niet aan volgend jaar.
Soms dringt dat besef eventjes door en dan sussen we ons geweten door met geld een spaarpotje te maken. Of mooie cadeautjes te kopen. Zogenaamd voor jullie. Maar we zorgen niet voor een fijne wereld om in te kunnen leven als jullie straks groot zijn. En wij verdwenen. De meeste van jullie nemen onze gewoontes over. Jong geleerd, oud gedaan. Geen bemoedigende gedachte. We zijn geen beste voorbeelden. We zouden jullie moeten leren het juist níét te doen zoals wij het hebben gedaan. Kijk maar eens om je heen. Ruzie, oorlog, geweld, protest, discriminatie, geloofsfanatisme, racisme en onverdraagzaamheid. Dat zijn wij. Jullie voorbeelden.
We leven in een interbellum. Dat is een pauze tussen twee (wereld)oorlogen. Maar dat is eigenlijk niet waar. Het klopt dat er twee wereldoorlogen zijn geweest en dat er momenteel geen oorlog in of met ons landje is, maar wel op vele andere plekken in de wereld. En de wereld is nu eenmaal rond en we leven er met z’n allen op. We laten het meestal op z’n beloop, want óf het raakt ons niet óf we verdienen er geld aan. Al sinds mensenheugenis doen we boos en verontwaardigd als er ergens op de wereld mensenrechten worden geschonden. Of democratieën om zeep worden geholpen. Uiteindelijk doen we niks, want we drijven waarschijnlijk handel met zo’n land. We zien schrikbarend veel onrecht door de vingers in het belang van goede handels en/of diplomatieke betrekkingen. Je moet er toch niet aan denken dat er geen handel meer kan worden gedreven alleen maar omdat er wat demonstranten, of zo, worden neergesabeld. Martelen? We hebben er stevig afstand van genomen. Dat zal ze leren. En ondertussen gaat alles gewoon door. Handel drijven en (veel) geld verdienen. Zoals het altijd was.
Je zou haast denken dat ik een hekel heb aan centjes verdienen. Het tegendeel is waar. Geld is belangrijk. Iedereen moet kunnen leven en eten en in redelijke luxe ook nog eens. Maar! Er zijn belangrijker zaken. Namelijk jullie, onze kinderen, een wereld geven die jullie verdienen. Schoon, eerlijk, rechtvaardig en zonder geweld en oorlog. En zolang wij, volwassenen, blijven roepen dat dat onmogelijk is, blijft dat ook zo. Maar geloof me. Wij volwassenen hoeven alleen maar samen te besluiten dat het niet zo hoeft te zijn. Dan ligt de weg voor jullie open en krijgen jullie, onze kinderen, ook echt de kans om een betere wereld voor jezelf en voor jullie kinderen te maken.
Doe niet als wij. Denk aan de kinderen na jullie.
Maar dan écht.
vadertje.backme.org
