Vandaag was ik samen met mijn broer Henk in Badhoevedorp. Ruim 50 jaar geleden hebben we daar een paar jaar gewoond. Omdat Henk bijna 2 jaar jonger is dan ik, kan hij zich maar weinig van onze tijd daar herinneren. Ik trouwens niet veel meer. Zoals we eerder in Bussum hebben gedaan proberen we onze, soms schaarse, herinneringen aan te vullen door fysiek naar plekken toe te gaan die we ons kunnen herinneren. Op naar Badhoevedorp dus. De Rietwijckstraat 22 om precies te zijn. Eigenlijk ligt dit huis aan de Groene Zoom. Het is een hoekhuis met uitzicht op het Vierbuizenmeertje, maar met de voordeur precies om de hoek. Tegenover de sloot waar ik ooit door het ijs ben gezakt. 50 jaar geleden had je nog echte winters.
Henk en ik konden ons meer herinneren dan we hadden verwacht. Ik had op de Groene Zoom twee vriendjes wonen. Hans ergens in het midden van het rijtje huizen en Tigo helemaal aan het andere eind. Ik herkende hun huizen niet meer. Wel kon ik me nog het oudere echtpaar herinneren met hun enorme poedel die naast ons woonden. Ik heb daar een keer een bal door de ruit heen geschoten. Na een kansloze vluchtpoging uiteindelijk samen met mijn vader, excuus aangeboden en mijn bal teruggevraagd. Thuis ongelooflijk op mijn donder gehad. Ik herkende de heg waar ik Mickey, onze streepjeskat, als kitten heb gevonden. Hij is 20 jaar bij ons gebleven. Henk herinnerde zich de regenton in de tuin. Volgens hem is die ton meeverhuist naar Bussum. Enkele jaren later. Het kleine ronde raam kunnen we ons beide herinneren. En het groene dak boven de erker. Gek genoeg kunnen we ons niets herinneren van de binnenkant van het huis. Geen idee. We speelden altijd buiten. Misschien wel daardoor. En altijd vlakbij het water. Het Vierbuizenmeertje.
Ik was na twee uurtjes rijden en wandelen afgebroken. Hoewel ik genoten heb was het ook genoeg. Meer konden Henk en ik niet uit onze herinneringen en de buurt peuren. We waren tevreden met wat we wisten. Het was genoeg. Ons echte leven moest nog beginnen. Daarom gaan we binnenkort ook weer terug naar Bussum. Daar hebben onze persoonlijkheden hun fundamenten gekregen. Daar liggen de belangrijkste herinneringen. Die moeten nog verder herontdekt worden.
Eenmaal thuis stonden er enkele reacties op Twitter naar aanleiding van mijn column van gisteren. Uit de reacties was te lezen dat de mens de Aarde niet verdient en dat de Aarde er bij gebaat zou zijn als de mensheid uitsterft. Ik reageerde daarop dat de Aarde niet meer van belang is als de mensheid daarop ontbreekt. Enige arrogantie werd mij daarop verweten. Ik vind dat onterecht. De mens is het enige wezen dat in staat is om ergens een belang van in te zien. Althans voor zover we weten. De mensheid uitroeien om de Aarde te redden is stupide. Het doel van het redden van de Aarde moet altijd zijn om ervoor te zorgen dat wij, en onze volgende generaties, erop kunnen blijven voortbestaan. Dat we daarom anders om moeten gaan met de Aarde is wel duidelijk. Maar we doen het voor onszelf. Niet voor de Natuur, niet voor de andere bewoners en niet voor de Aarde zelf. Dat we het voor onszelf en onze kinderen doen is ook helemaal geen verkeerd motief. Integendeel. De Aarde heeft juist de meeste kans van overleven als we het voor onszelf doen. Egoïsme hebben we de afgelopen eeuwen aardig getraind. Het lastige is dat nog niet iedereen die bij machte is daadwerkelijk iets aan dit probleem te doen, ervan is overtuigd dát er überhaupt iets heel erg fout aan het gaan is.
Keer het tij, zou ik zeggen. Als de ’tegenstander’ wint wordt de mensheid alsnog vernietigd. Win-win voor sommigen.
Niet voor mij. Ik wil nog wel een keer terug naar Badhoevedorp.
