Het is naar mijn idee begonnen met de dood van George Floyd. Het doorgeslagen deugtijdperk. Ergens tijdens de verontwaardiging over die afschuwelijke moord (want dat was het) en de woede van de BLM en Antifa beweging ging het mis. Plotseling kon je het niet meer met bepaalde zaken oneens zijn en met andere wel. Het was een totaalpakketje deugen geworden. Van het buigen voor de gekleurde medemens en het overdadig aantrekken van het witte boetekleed tot het omtrekken van standbeelden en de roep om het opheffen van politiekorpsen. Er gebeurde van alles tegelijk. Cancelen, shamen, protesten, geweld, doden, plunderingen en noem maar op. Zelfs duidelijke foute zaken moesten worden goedgekeurd. Ik ben daar niet in meegegaan. Ik heb me steeds afgevraagd wat ik ergens van vond, zonder me geroepen te voelen om me als een malloot aan te sluiten bij de (g)roep van de dag.
Ik heb het aan den lijve moge ondervinden. Uitgekotst door rechts en links. Met de meest stompzinnige verwijten. Ik kan me prima vinden in de motieven van de BLM beweging. Maar ik vind óók dat er veel mis is gegaan. Dat kan je namelijk best allebei vinden. De wereld dacht daar anders over. Er moet een inhaalslag gemaakt worden als het gaat om gelijke behandeling van gekleurde mensen ten opzichte van de witte of blanke mens. De manier waarop dat moet gebeuren ben ik nog niet tegengekomen. Ik zie een overdreven knieval bij de witte mens en overdreven woede van de gekleurde mens. Hier zou het al fout kunnen gaan. Er is nu vast wel iemand die roept: “Dus jij vindt het overdreven hoe de gekleurde mens reageert op moord? En dat is niet het enige! Het constante politiegeweld en de nog steeds in alle lagen van de maatschappij gediscrimineerde gekleurde medemens? Nou?! Voor de duidelijkheid. Ik vind die woede niet overdreven. Integendeel. Ik snap hem heel goed. Je schiet er alleen niets mee op. Je kunt nooit rechten verkrijgen door ze met woede af te dwingen. Zelfs al lijkt het terecht. Het einde van discriminatie begint met vergeving. Zolang je toestaat dat er mensen voor je buigen is er per definitie al ongelijkheid. Zolang je iemands voeten wilt kussen, maak je jezelf ondergeschikt.
De eerste stap op weg naar gelijkheid en een wereld zonder discriminatie begint bij jezelf. Behandel iedereen zoals jezelf wilt worden behandeld. Gelijkheid krijg je niet door iemands voeten te kussen of door boos te blijven op alles wat kleurloos is. Erken wat er fout is gegaan. Zet recht wat redelijkerwijs verwacht kan worden en begin opnieuw. Ja, opnieuw. Zo moeilijk is dat niet. En doe je iets stoms dan mag het niet uitmaken welke kleur je hebt. Dan krijg je dezelfde straf. Dat zelfde moet gelden voor beloning, uiteraard. Maar durf eerst elkaar een hand te geven en tegen elkaar te zeggen: “Oké, vanaf nu maakt het niet meer uit wat er is gebeurd, we beginnen opnieuw. Overal ter wereld. Word je om wat voor reden dan ook gediscrimineerd? Demonstreer. Ik loop met je mee. Ongeacht je kleur. Stap naar de rechter. Voor mijn part komt er een aparte rechtbank. Als er zo’n grote maatschappelijke onrust is, dan is dat gerechtvaardigd. Zwijg niet bij onrecht, van welke kleur dan ook. Wees gelijkwaardig verontwaardigd.
Het gaat niet beter worden als we maar met het vingertje (of erger) naar elkaar blijven wijzen. De woede wordt dan alleen maar groter, met alle gevolgen van dien. Mensen weten best wat goed en fout is. Blijf niet boos en kus geen voeten. Stop met wantrouwen. Stop met zoeken naar stokken om mee te slaan. Vertrouw elkaar en doe het samen.
Er is maar één ras. Het menselijk ras.
