Korrelkroniek

De Kiezel is niet meer. Die is vakkundig weggesneden tezamen met een hoop (potentiele) offspring. De volgende fase heeft gisteren een aanvang genomen. De Bestraling. Elke, voor het oog onzichtbare, korrel afkomstig van de Kiezel zal worden vernietigd. In 33 nucleaire aanvallen. Twee daarvan heb ik na vandaag gehad. 31 to go. Er zal ook enige bijkomende schade aangericht worden aan mond en keel. Zo zullen waarschijnlijk speekselklieren niet of nauwelijks meer werken en de bloedtoevoer naar mijn mond zal drastisch afnemen. De kans dat mijn smaak permanent wijzigt of zelfs helemaal verdwijnt is niet ondenkbeeldig. De meeste bijeffecten zullen gelukkig tijdelijk zijn. Enig voorbereidingen moeten wel getroffen worden. Zo moet ik op last van de mondhygiëniste, 8 keer per dag met een zoutoplossing spoelen. Drie keer per dag met een gaasje mijn gebit schoonmaken. Mijn tandglazuur gaat verzwakken, dus heb ik een recept meegekregen voor een fluoride tandpasta die alleen via apotheker te verkrijgen is. Zij gaat mij nog anderhalf jaar (!) onder controle houden.

Het is een dagtaak. Alles bij elkaar. Onderhoud stoma, logopedie traject, bestralingstraject en het gebitstraject. Het AUMC heeft het goed geregeld. Alle afspraken worden dicht op elkaar op dezelfde dagen gepland. Tussendoor, bij calamiteiten, wordt er altijd tijd voor me vrij gemaakt. Niets dan complimenten aan hun adres, maar man o man wat een gedoe. Daar komt nu natuurlijk ook nog even de volledige lockdown bij, waardoor dochter Fleur (6)  thuis onderwezen moet gaan worden. Aangezien ik nog niet kan spreken zal dit voornamelijk op vrouw Linda aankomen. Al zal ik bijspringen waar dat kan. We zien wel. We kunnen niet veel anders dan het over ons heen laten komen. Gelukkig zit Ome Henk ook in de lockdown. Hij zal me regelmatig ondersteunen bij de ziekenhuisbezoekjes. Als chauffeur en aangenaam gezelschap.

De problemen die bij bestraling worden verwacht treden meestal na ongeveer twee weken op en de heftigheid ervan is bij iedereen anders. Ik hoop dat het meevalt. Voor ieders gemoedsrust. Gelukkig hebben we nog tijd voor elkaar en tijd om te lachen. Fleur dartelt vooralsnog overal vrij onbevangen doorheen. Uiteraard heeft zij ook haar moeilijke momenten. Maar dat mag. We praten nog steeds veel. Ik heb daar tegenwoordig wel vrouw Linda bij nodig. Geduld is niet Fleurs’ sterkste kant. En als ze me niet begrijpt gaat ze gewoon iets anders doen. Op zich logisch, maar niet altijd wenselijk. Als Linda corrigeert, dan komt het meestal goed. Het eindigt vrijwel altijd met een knuffel en die zijn altijd welkom.

Ik probeer zoveel mogelijk mijn positiviteit voor mijn gezin en familie te bewaren. Mijn, af en toe ongebreidelde, woede richt ik voornamelijk op de buitenwereld. Dat lucht soms behoorlijk op. Ik hoef gelukkig niet ver te zoeken om mijn pijlen ergens op te kunnen richten. De TV hoeft maar aan en binnen een paar minuten kom ik al pijlen tekort. Zeker als ik vermoeid thuiskom van een lange ziekenhuisdag (gisteren) en ik zie Marianne Zwagerman op TV. Zij ziet eruit als Knabbel die net Babbel heeft opgevreten en ervan genoten heeft. Wat een vreselijk mens. Maar goed, dat is voor een ander soort column.

De Korrelkronieken worden mijn persoonlijke verhalen voorlopig.

Als de Kiezelkronieken terugkomen is er ergens iets niet goed gegaan.

Mijn gaatjes dichten?
vadertje.backme.org