Ik ben nogal boos de laatste tijd. Dat heb ik van me afgeschreven in diverse columns. Boos zijn in 2020 is niet zo moeilijk. Er is genoeg om boos over te zijn. Dat hoef ik verder niemand uit te leggen. Hoewel het fijn is om boosheid van je af te schrijven, moet je wel uitkijken dat je niet ongemerkt alleen nog maar kwaad op de wereld kunt zijn. Dan verlies je een hoop uit het oog. We kunnen rustig vaststellen dat 2020 geen jaar is dat we met z’n allen snel zullen willen herhalen. En voordat het einde van het jaar daar is, zal ik me ongetwijfeld nog wel een keer boos maken. Maar niet nu. Nu is het tijd om wat zegeningen van dit jaar op een rijtje te zetten. Opdat ik niet verander in een vat met zuur.
Ik ben opa geworden van het vrolijkste, knapste ventje dat er bestaat. Pim, nu drie en een halve maand jong. Elke dag lacht hij me goede moed in. De band, die toch al sterk was, tussen Pim’s moeder, tevens mijn oudste dochter, en mij is hechter dan ooit. Dankzij corona zie ik haar meer dan vroeger. Omdat er prioriteiten aan bezoek moet worden gesteld. Zij staat altijd hoog op de lijst. Hetzelfde geld voor haar moeder (mijn ex) en mijn broer Henk. Ik ben de laatste maanden verwend met bezoek van mensen waar ik vreselijk veel om geef. Deels heb ik dit te danken aan Covid-19, maar zonder de Kiezel was het waarschijnlijk minder geweest. Kanker heeft mijn wereld op z’n kop gezet, maar niet alleen in negatieve zin.
Mijn gezin, vrouw Linda en dochtertje Fleur (6) zijn het fundament onder mijn bestaan. Zonder hen ben ik niets. Dankzij Linda is de Kiezel gevonden. Zij heeft mij, toen ik voor de zoveelste keer klaagde over keelpijn, naar de dokter geschopt. De rest is geschiedenis. Waarvan een gedeelte nog in de maak. Vrouw Linda regelt alles en Fleur dartelt tussen ons door. Bijna altijd haar vrolijke zelf.
Oude vrienden heb ik teruggevonden en zij mij. Nieuwe vrienden heb ik gemaakt. Fijne mensen. Lieve mensen. Mensen die handelen vanuit hun hart en het nog menen ook. Zij zorgen ervoor dat mijn wankele vertrouwen in de mensheid, moeizaam overeind blijft. En dat is, gezien mijn aard, een prestatie van formaat. Tot mijn hechtste vrienden reken ik zeker ook mijn schoonfamilie. Zij staan altijd, maar dan ook altijd voor me klaar. Wanneer en hoe dan ook. Liever worden ze niet gemaakt, kan ik je verzekeren. Ook daarin heb ik vreselijk geboft.
2020 heeft mij ook Twitter gebracht. En de lieve mensen die daar ronddolen. Mijn twittervrienden. Waarvan sommigen het leuk vinden om mijn stukjes te lezen. Dat stemt mij trots en vrolijk. De goeie kant van Twitter is een krachtige. Niet in de laatste plaats door mensen die hun stukjes daar delen en vaak voor verrassend leesvoer zorgen. Een inspiratiebron is daar altijd dichtbij.
Ik weet zeker dat de mensen van 2020 er mij doorheen slepen om ook van 2021 weer te kunnen genieten. Ik moet velen hoognodig in mijn armen sluiten.
Een mooi vooruitzicht.
Doneren voelt als een warme grouphug
vadertje.backme.org
